การสื่อสาร การประชาสัมพันธ์


ช่องทางที่ต้องอาศัยการเขียนอย่างเป็นเรื่องเป็นราวหน่อย เช่น E-mail หรือ Blog เรามักไม่เล่า เหมือนตอนเราพูดคุยกัน เรามักจะประดิดประดอยคำพูด ออกเป็นคำเขียน ที่ต่างออกไป และบางทีก็ต่างออกไปมากจากที่เป็นจริง จากความจริง จากความเป็นเรา

ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ  ดิฉันจะปฏิเสธการเลี้ยงรับรองอาหารเย็นในงานต่างๆ เสมอ เพราะดิฉันชอบทานอาหารเย็นร่วมกับครอบครัวที่บ้าน มันเป็นเวลาเดียวที่สมาชิกทุกคนได้อยู่พร้อมหน้ากัน  ได้เสวนากัน เด็กๆ จะได้ระบายอารมณ์ขุ่นมัวต่างๆ ทั้งที่ได้รับจากผลการเรียน การสอบ เพื่อนๆ และคุณครู อาจารย์ หรือได้คุยโม้โอ้อวด ถึงผลงานวีรกรรมต่างๆ ในแต่ละวัน ได้อย่างเต็มที่  ซึ่งเป็นโอกาสของการเสนอแนะแนวทางแก้ไข หรือโอกาสของการชื่นชมยินดี ซึ่งกันและกันดังนั้น หากไม่ได้ร่วมวงเพียงวันเดียว หรือหากขาดสมาชิกไปเพียงคนเดียว ทุกคนจะรู้สึกเหมือนชีวิตในวันนั้น ขาดอะไรไปบางอย่าง

การสื่อสาร ที่ดีระหว่างกัน โดยเฉพาะกับคนใกล้ชิด แบบซึ่งหน้า  F2F : Face to Face ยังนับว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่โทรศัพท์มือถือ Chat   E-mail   หรือ  Blog  มาแทนที่ไม่ได้เด็ดขาด  แต่กับคนที่อยู่ไกลตัว ช่องทางแบบอิเลกทรอนิกส์ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเสียเลย เสียแต่ว่า ช่องทางที่ต้องอาศัยการเขียนอย่างเป็นเรื่องเป็นราวหน่อย เช่น E-mail หรือ Blog เรามักไม่เล่า เหมือนตอนเราพูดคุยกัน เรามักจะประดิดประดอยคำพูด ออกเป็นคำเขียน ที่ต่างออกไป และบางทีก็ต่างออกไปมากจากที่เป็นจริง จากความจริง จากความเป็นเรา

ในทางกลับกัน การเขียนที่เน้นความเป็นตัวตนมากๆ  (เขียนแต่เรื่องของตัวเอง เขียนอย่าง diary) ก็เป็นอีกทางหนึ่งที่ผู้อ่านจะได้เข้าใจความเป็น ตัวตนของคนเขียน ได้เป็นอย่างดี  ตั้งแต่ดิฉันตั้งปณิธานว่า จะเพียรเขียน Blog เป็นประจำ  ดิฉันก็เริ่มรู้สึกว่า ดิฉันกำลังเผย ตัวตน ของดิฉัน ให้คนไกลตัวรู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ  ซึ่งโดยปกติ ถ้าคนไม่เคยรู้จัก ไม่เคยพูดคุยกัน และมองดิฉันอยู่ห่างๆ  อาจให้ความรู้สึกกับตัวตนของดิฉันเป็นอีกอย่างหนึ่งก็ได้  เหมือนลูกศิษย์บางคนบอกว่า แต่ก่อนยังไม่เคยคุยกับอาจารย์  รู้สึกว่า อาจารย์จะเป็นคนดุ

การสื่อสารอย่างทั่วถึง ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม จะช่วยให้รู้เขา รู้เรา และเข้าใจกันมากขึ้น ทำให้ชีวิตส่วนตัว ชีวิตการงานในสังคม มีความราบรื่น เป็นปกติสุข

 

 

หมายเลขบันทึก: 668เขียนเมื่อ 1 กรกฎาคม 2005 01:13 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 13:52 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)

ผมก็รู้สึกเช่นเดียวกับอาจารย์เรื่องทานข้าวร่วมกันอย่างน้อยวันละมื้อ (ไม่มื้อเช้าก็มื้อเย็น แต่มื้อเช้าอาจจะมีเวลาน้อยไปหน่อย) แต่ตั้งแต่ลูกชายคนโตผมเข้ามหา'ลัย การกินข้าวร่วมกันก็น้อยลงไปครับ

ผมว่า blog มันดีก็ตรงนี้นี่แหละครับ ...เพราะมันเป็นอะไรที่ไม่เป็นทางการ เราเขียนอย่างสบายๆไม่ต้องพยายามทำให้ต้องดูดี แต่สิ่งที่ออกมา "สดๆ" นี่แหละครับ ที่ผมเห็นว่ามันเป็น "ความงามที่แท้จริง"

ถึงอาจารย์ไม่ได้เขียน Blog ...ผมก็เห็นความงามที่แท้จริงของอาจารย์ครับ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท