แก่นแท้ของการแข่งขันกีฬาและกรีฑานักเรียนอยู่ตรงไหน?
ทำอย่างไรจึงจะทำให้นักเรียนมีวามสุขในการเรียนการสอนสักครึ่งหนึ่งของการร่วมงานกีฬาสี?
เมื่อเร็วๆนี้ผมไปร่วมงานแข่งขันกีฬาสีของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง รู้สึกชื่นชมแนวคิดของเด็กที่ต่างแสดงความสามารถในการออกแบบขบวนพาเหรดที่แสดงความจงรักภักดีและสืบทอดพระราชปณิธานของในหลวงเรา ที่คิดริเริ่มสร้างสรรค์กันมาอย่างดีทั้ง 5 สี
เสร็จจากขบวนพาเหรดก็มาถึงการประกวดการแสดงของกองเชียร์แต่ละสีก็ยิ่งเกิดความทึ่งยิ่งขึ้นว่าทำไมเด็กของเราจึงมีความสามารถในการแสดงออกได้อย่างนักแสดงมืออาชีพมากถึงเพียงนี้
ผมถามผู้บริหารโรงเรียนว่า "ฝึกซ้อมกันนานไหม?" ก็ได้รับคำตอบว่า
"เด็กเขาซ้อมกันมาเป็นปี และให้ความสำคัญกับงานนี้มาก จนโรงเรียนต้องยอมจัดชั่วโมงให้เขาซ้อมกัน บางครั้งก็ติดพันกันเป็น 2 ชั่วโมงก็มี ยิ่งวันก่อนแข่งขันเขาซ้อมกันจนถึงมืดค่ำ เมื่อปีก่อนๆเคยบอกให้กลับบ้าน เขาก็แอบไปรวมกลุ่มซ้อมกันข้างนอกจนดึกจนดื่น ปีนี้ก็เลยกลัวว่าจะเกิดความไม่ดีงาม หรืออันตราย จึงเปิดโอกาสให้เขาซ้อมในโรงเรียนเพื่อให้อยู่ในสายตาครูจนถึง 3 ทุ่ม และต้องพยายามชี้แจงให้ผู้ปกครองเข้าใจว่าทำไมจึงต้องทำเช่นนี้"
ผมอดไม่ได้ที่จะถามว่า
"แล้วงานกีฬาสี หัวใจสำคัญไม่ใช่อยู่ที่การแข่งขันกีฬาหรือกรีฑาหรือ ? " ท่านผู้บริหารก็บอกว่า
"เรื่องกีฬา กรีฑา เป็นเรื่องรอง ความสวย ความเด่นต้องมาก่อน และวันนี้เป็นวันที่เด็กเขามีความสุขที่สุด ใครที่เคยหนีเรียน ติด 0 ร ม.ส. ครูจะตามให้มาซ่อมก็สามารถกวดจับได้ในวันนี้"
พอผู้บริหารเล่าจบก็ถึงรายการแข่งขันกรีฑาวิ่ง 200 เมตร รอบชิงชนะเลิศทั้งชายและหญิง ก็พบว่า มีเด็กหลายคนนุ่งกางเกงขายาว หรือแต่งตัวเหมือนไปเดินแฟชั่น ออกไปวิ่งแข่งขัน พอวิ่งไปได้เพียง 100 เมตรก็ออกอาการไปไม่ไหว บางคนก็ออกกลางคัน แต่คนไหนที่วิ่งนำก็ทิ้งห่างคู่แข่งอย่างไม่เห็นฝุ่น พวกที่เหลือก็พยายามฝืนวิ่งแบบตุปัดตุเป๋ให้ถึงเส้นชัยแล้วก็ล้มพับหน้ามืดไป ต้องมีพี่เลี้ยงคอยประคองกันเป็นรายๆไป โดยเฉพาะนักกรีฑาหญิง เป็นเช่นนี้มากที่สุด
ได้ทราบว่าโรงเรียนอื่นๆก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน ทำให้ผมรู้สึกสับสน และคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงเรื่องการปฏิรูปการศึกษาของเราหลายประเด็น เช่น
"ทำอย่างไรการจัดการเรียนการสอนจึงจะทำให้เด็กสนใจเรียนเหมือนกิจกรรมอย่างนี้"
"ทำอย่างไรจึงจะทำให้ทุกคนเข้าใจในแก่นแท้ของการแข่งขันกีฬาและกรีฑา"
"ทำอย่างไร.............ฯลฯ"
เสร็จจากขบวนพาเหรดก็มาถึงการประกวดการแสดงของกองเชียร์แต่ละสีก็ยิ่งเกิดความทึ่งยิ่งขึ้นว่าทำไมเด็กของเราจึงมีความสามารถในการแสดงออกได้อย่างนักแสดงมืออาชีพมากถึงเพียงนี้
ผมถามผู้บริหารโรงเรียนว่า "ฝึกซ้อมกันนานไหม?" ก็ได้รับคำตอบว่า
"เด็กเขาซ้อมกันมาเป็นปี และให้ความสำคัญกับงานนี้มาก จนโรงเรียนต้องยอมจัดชั่วโมงให้เขาซ้อมกัน บางครั้งก็ติดพันกันเป็น 2 ชั่วโมงก็มี ยิ่งวันก่อนแข่งขันเขาซ้อมกันจนถึงมืดค่ำ เมื่อปีก่อนๆเคยบอกให้กลับบ้าน เขาก็แอบไปรวมกลุ่มซ้อมกันข้างนอกจนดึกจนดื่น ปีนี้ก็เลยกลัวว่าจะเกิดความไม่ดีงาม หรืออันตราย จึงเปิดโอกาสให้เขาซ้อมในโรงเรียนเพื่อให้อยู่ในสายตาครูจนถึง 3 ทุ่ม และต้องพยายามชี้แจงให้ผู้ปกครองเข้าใจว่าทำไมจึงต้องทำเช่นนี้"
ผมอดไม่ได้ที่จะถามว่า
"แล้วงานกีฬาสี หัวใจสำคัญไม่ใช่อยู่ที่การแข่งขันกีฬาหรือกรีฑาหรือ ? " ท่านผู้บริหารก็บอกว่า
"เรื่องกีฬา กรีฑา เป็นเรื่องรอง ความสวย ความเด่นต้องมาก่อน และวันนี้เป็นวันที่เด็กเขามีความสุขที่สุด ใครที่เคยหนีเรียน ติด 0 ร ม.ส. ครูจะตามให้มาซ่อมก็สามารถกวดจับได้ในวันนี้"
พอผู้บริหารเล่าจบก็ถึงรายการแข่งขันกรีฑาวิ่ง 200 เมตร รอบชิงชนะเลิศทั้งชายและหญิง ก็พบว่า มีเด็กหลายคนนุ่งกางเกงขายาว หรือแต่งตัวเหมือนไปเดินแฟชั่น ออกไปวิ่งแข่งขัน พอวิ่งไปได้เพียง 100 เมตรก็ออกอาการไปไม่ไหว บางคนก็ออกกลางคัน แต่คนไหนที่วิ่งนำก็ทิ้งห่างคู่แข่งอย่างไม่เห็นฝุ่น พวกที่เหลือก็พยายามฝืนวิ่งแบบตุปัดตุเป๋ให้ถึงเส้นชัยแล้วก็ล้มพับหน้ามืดไป ต้องมีพี่เลี้ยงคอยประคองกันเป็นรายๆไป โดยเฉพาะนักกรีฑาหญิง เป็นเช่นนี้มากที่สุด
ได้ทราบว่าโรงเรียนอื่นๆก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน ทำให้ผมรู้สึกสับสน และคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงเรื่องการปฏิรูปการศึกษาของเราหลายประเด็น เช่น
"ทำอย่างไรการจัดการเรียนการสอนจึงจะทำให้เด็กสนใจเรียนเหมือนกิจกรรมอย่างนี้"
"ทำอย่างไรจึงจะทำให้ทุกคนเข้าใจในแก่นแท้ของการแข่งขันกีฬาและกรีฑา"
"ทำอย่างไร.............ฯลฯ"
คำสำคัญ (Tags): #การปฏิรูปการศึกษา
หมายเลขบันทึก: 66776เขียนเมื่อ 12 ธันวาคม 2006 20:47 น. ()ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น