เขียนที่ ตึก OPD สถาบันบำราศฯ
ขณะที่ป้าบวมกำลังเขียนบันทึกนี้ ป้าบวมมาเฝ้าอาการของพ่อที่นอนอยู่ในห้อง ICU พ่อของป้าบวมเริ่มมีอาการป่วยเมื่อวันพ่อที่ผ่านมา พวกเราลูกๆ นัดกันว่าเย็นวันนั้นเราจะพาพ่อไปกินหมูกระทะกันเพราะพ่อพูดอยู่ว่าอยากไปกิน ตอนบ่ายป้าบวมกะแม่ก็มาที่ร้านเพื่อเตรียมของไว้ขายวันรุ่งขึ้น เย็นนั้นป้าบวมกลับเข้าบ้านก็พบว่าพ่อมีอาการเส้นเอ็นที่คอยึด พ่อเจ็บปวดมากกระดุกกระดิกตัวไม่ได้เลย (สงสารพ่อมาก) วันที่ 6 ธ.ค. เราพาพ่อมาหาหมอที่สถาบันฯ หมอฉีดยาคลายกล้ามเนื้อให้พ่อ 1 เข็ม ดูพ่ออาการดีขึ้นบ้าง วันที่ 7 เราให้พ่อนอนพักอยู่ที่บ้านคนเดียว พ่อเริ่มมีไข้แต่ไม่บอกพวกเรา พ่อไม่ได้หลับเลยตั้งแต่วันที่เจ็บคอ พ่อจะกินยาลดไข้ตลอด เวลาที่เราจับตัวพ่อก็เลยไม่รู้ว่าพ่อมีไข้ ตกเย็นประมาณ 2 ทุ่ม พ่อเริ่มพูดไม่ชัด แล้วมีอาการเบลอๆ หลงๆ พูดจาสับสน พวกเราคิดว่าอาการนี้มาจากการที่พ่อไม่ได้หลับมา 2-3 คืน เราเลยพยายามบอกให้พ่อหลับ แต่อาการพ่อไม่ดีขึ้นเลยเพ้อมากขึ้น ประมาณตีสองพ่อไข้เริ่มสูงและเพ้อมากขึ้น เช้าวันศุกร์พวกเราพาพ่อมาหาหมออีกครั้ง พ่อไข้ขึ้นสูงมาก 39.5 และพูดไม่รู้เรื่องเลยต่อมน้ำเหลืองที่คอเริ่มบวมขึ้นเรื่อยๆ พ่อกระสับกระส่ายตลอด พี่ชายต้องคอยเช็ดตัวเพื่อลดไข้ ระหว่างที่รอหมอตรวจป้าบวมเองไม่คิดว่าพ่อจะอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ คุณหมอเองก็พยายามหาสาเหตุของโรค อาการพ่อก็ยิ่งแย่ลง ตอนประมาณ 11 โมง หมอสั่งให้พ่อนอนตึกเพื่อดูอาการ แต่ยังไม่สั่งยาอะไรให้เพราะไม่แน่ใจว่าต่อมน้ำเหลืองอักเสบจากอะไร ได้แต่ให้น้ำเกลือ หลังจากหมอส่งพ่อไปตรวจตามห้องต่างๆ ก็ส่งพ่อขึ้นไปนอนที่ตึกศัลยกรรม พ่อนอนได้ประมาณช่วงกว่าก็เริ่มไข้ขึ้นสูงมากขึ้น ตอนนั้นป้าบวมไม่ได้อยู่กับพ่อ เพราะต้องลงมาเก็บข้าวของที่ร้านเพื่อจะได้รีบขึ้นไปดูพ่อ มีแต่แม่ พี่ชาย 2 คน และ คนที่คุ้นเคยกับพ่อขึ้นไปเยี่ยม แล้วพ่อก็เริ่มมีอาการช็อค ร่างกายกระตุก และเรียกหาป้าบวม พี่ชายรีบโทรมาบอกว่าทางตึกจะย้ายพ่อไปอยู่ ICU ป้าบวมงงมาก เพราะตอนเช้าที่เราพาพ่อมา พ่อมีอาการแค่ไข้ขึ้นธรรมดา....แล้วทำไมต้องส่งพ่อไป ICU ด้วยละ ตอนที่ป้าบวมไปถึงพี่ชายและพนักงานเปลกำลังช่วยกันยกพ่อขึ้นเปลนอนเพื่อส่ง ICU พ่อน่าสงสารมาก ตาลอย คอบวมมากๆ พ่อบอกว่าหายใจไม่ออก หายใจไม่ออก....เราหันไปดูแม่ แม่ร้องไห้ เพราะท่านทั้ง 2 ไม่เคยห่างกันเลย แม่เป็นห่วงพ่อมาก ป้าบวมและพี่ๆก็เหมือนกัน พวกเราพยายามไม่ร้องไห้ให้แม่เห็น..ทั้งๆที่ในใจตอนนั้นกังวลเหลือเกิน ระหว่างที่พ่อนอนใน ICU จะเพ้อถามหาหลานปู่ตลอด ว่ารถโรงเรียนมาแล้วรึยัง ใครจะรับเจน พ่อคงกังวลกลัวไม่มีใครรับจากโรงเรียน คุณหมอทัตเทพซึ่งตรวจอาการพ่อตอนเช้ารีบมาดูพ่ออีกครั้ง ซึ่งคุณหมอก็ตกใจว่าคอของพ่อบวมมากขึ้นและคอพ่อเริ่มแข็งมากขึ้น กดลิ้นไม่ได้ หมอตัดสินใจเจาะคอพ่อเพื่อให้พ่อหายใจได้สะดวกขึ้น....สงสารทั้งพ่อมาก เพราะพ่อไม่เคยเจ็บหนักขนาดนี้ แม่เองก็ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเพราะว่า แม่จะคอยดูพ่อ พอไม่ยินเสียงกุกกัก แม่ต้องรีบลุกไปดูพ่อ แม่ก็เพลียมาก แล้วยังต้องใจเสียอีกที่พ่อต้องเข้าICU หลังจากออกจากห้องผ่าตัดพวกเราเข้าไปดูพ่ออีกครั้ง คอของพ่อบวมมากจนน่ากลัว ตอนนี้เองที่เราไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้แล้ว มีอุปกรณ์ช่วยชีวิตหลายๆอย่างอยู่รอบตัวพ่อ....หมอก็ยังสรุปไม่ได้ว่าพ่อมีอาการติดเชื้ออะไร อาจจะเป็นบาดทะยัก แต่อาการก็ไม่แน่ชัด คืนนั้น เราเข้าไปลาพ่อกลับบ้านแล้วก็ได้แต่ร้องไห้ ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน สงสารแม่ แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...พวกเราได้แต่ตั้งจิตอธิฐานให้พ่อปลอดภัย วันนี้ขณะที่ป้าบวมเขียน blog พ่อยังนอนให้อ๊อกซิเจนอยู่ใน ICU ........
ด้วยคุณความดีที่พ่อกระทำมา เชื่อว่าคุณพระรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องคุ้มครองพ่อจ้ะ
ขอเป็นกำลังใจให้ป้าบวม ขอบุญกุศลปกป้องคุ้มครอง และขอให้ "ลุงทอง"หายป่วยในเร็ววันค่ะ
ส่งกำลังใจมาให้นะป้าบวม..เชื่อแน่ว่าอีกไม่นานลุงทองก็จะหายดี..อจ.โอ๋อโณก็ฝากกำลังใจมาให้ป้าบวม,ลุงทองและครอบครัวด้วยเช่นกัน..สู้สู้นะเพื่อน..
เข้าใจความรู้สึก เพราะเคยประสบกับเหตุการณ์นี้มาก่อน
อดทน และสร้างกำลังใจในครอบครัวร่วมกันนะคะ
ส่งกำลังใจมาให้เช่นกันค่ะ
เห็นครอบครัวพิณทองแล้วก็รับรู้ได้ถึง ความรัก ความห่วงใยที่มีต่อกัน
คนเราไม่ต้องไปไขว่หา..ความรักจากไหนหรอก เพราะความรักอยู่ที่ครอบครัวของคุณเองนั่นแหละ..นะจริงมั๊ย..ป้าบวม
ขอบคุณทุกๆท่าน..ที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ
วันนี้พ่อกลับบ้านได้แล้ว กำลังหัดเดินเตาะแตะอยู่ค่ะ
ป้าบวม