สิ่งที่มองข้าม

เล็งเห็นแต่ไม่เห็น

แท้จริงเคราะห์กรรมของอารยธรรมสมัยนี้คือการไม่เอาใจใส่ต่อคนแต่ละคนและการที่วิธีคิดอยู่ใต้อิทธิพลของวิชาการจัดการสมัยใหม่จนกระทั่งคิดแต่จะผลิตชมรม สถาบัน สมาคม คระกรรมการ คณะรัฐบาลโดยละเลยความสำคัญของคนแต่ละคนทั้งๆที่คนแต่ละคนคือรากฐานสำคัญของรัฐ ของพรรค ของสมาคม