เมื่อช่วงหยุดวันที่ 2-6 ธ.ค ได้มีโอกาสไปเทียวเมืองลาว ผ่านสะพานทางจังหวัดหนองคาย ไปเวียงจันทร์ ตลอดเส้นทางคดเคียวมากหลายร้อยโค้งแบบหักศอก หวาดเสียวมาก ทั้งคณะไปกัน 16 คน หลายคนก็อวกแตก คนละหลายครั้ง เมืองลาวที่นั่งคนขับรถอยู่ทางด้านขวา เหมือนอังกฤษ ซึ่งตรงข้ามกับประเทศไทย ที่นั่งคนขับรถอยู่ทางด้านซ้าย นั่งรถไปกลัวรถสวนจะชนแทบแย่ เส้นทางก็ยังขลุขละ เป็นหลุมเป็นบ่อ ทุลักทุเลพอสมควร แต่พอถึงที่พักวังเวียง สวยงามมาก เป็นรีสอร์ทอยู่ติดแม่น้ำโขง เป็นบ้านหลักเล็ก ๆ หลายหลังเรียงรายกัน และมีทางเดินก็ตกแต่งต้นไม้ ดูร่มรื่น สบายตายิ่งหนัก ทำให้รู้สึกหายเหนือย ที่นี้มีฝรั่งมาเทียวเยอะกว่าคนไทย พอตกเย็นอากาศกำลังสบาย แสงไฟสลั่ว มองไปทางแม่น้ำยามพระอาทิตย์ตกดิน ดูสวยมาก แสงเรืองรองสีทองผ่องอำไพ ทำให้คิดถึงคนประเทศไทย เพราะมันดูเวิ้งว้างกว้างใหญ่ไพศาล พระอาทิตย์ดวงใหญ่กำลังจะลับขอบฟ้าแล้วพระจันทร์ก็จะมาทำหน้าที่ต่อ ทำให้คิดได้ว่าสรรพสิ่งในโลกล้วนมีหน้าที่แตกต่างกัน หากทุกอย่างได้ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ ถูกต้อง ตรงเวลา ปัญหาในโลกคนไม่มี วันนี้โลกมีปัญหาเพราะสรรพสิ่งมิได้ทำหน้าที่อย่างตรงไปตรงมา เบียดเบียนกัน เอาเปรียบกันและกัน
ไม่มีความเห็น