ISO 15189 พยาธิ ม.อ. : อย่ามองแบบเรียลไทม์ (4)
เช้ามืดเรานั่งแท็กซี่ไป รพ.บำรุงราษฎร์ พอไปถึง แม่เจ้าโว้ย !! ทำไมหรูหราโอ่อ่าอย่างนี้ เป็นโรงแรมหรือโรงพยาบาลกันแน่ ทุกอย่างเดิ้นไปหมด อุ๊ยตาย !!!.. ถังขยะก็วิเศษจิรงๆ ไม่ต้องใช้มือหรือเท้าเหยียบเปิด มันเต็มใจอ้ารับสิ่งปฏิกูลจากมือของมนุษย์ ดีจังมือไม่เปื้อน สาวๆ กรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่ ดิฉันต้องคอยเตือนสติน้องๆ ว่า “เราก็คือเรา ไม่ได้รวยอย่างเค้านะ” เพราะกลัวเหลือเกินว่าเธอจะเสนอให้ซื้อถังขยะแบบนี้เพื่อให้ผ่าน ISO
รพ.บำรุงราษฎร์ มีคำขวัญว่าอะไรท่านรู้มั๊ย “World Class Medicine World Class Service” และเค้าได้รับรองมาตรฐานระบบ ISO หลายซีรีส์ทีเดียว เขามีจุดเด่นคือ เรื่องการฝึกอบรมและการพัฒนาศักยภาพบุคลากร มี training educator รับผิดขอบการอบรม มีระบบความปลอดภัยและรักษาความลับของผู้ป่วยเข้มงวดมาก มีระบบคัดเลือกและประเมินการทำงานของบุคลากรที่มีประสิทธิภาพ เราแอบอิจฉาเขาจริงๆ ที่ระบบเอกชนสามารถบริการจัดการบุคลากรได้อย่างมีประสิทธิภาพ แล้วระบบราชการอย่างเราล่ะจะขยับกันอย่างไร เดิมทีรู้สึกว่าคงหนักหนาสาหัส แต่ด้วยความชาญฉลาดของหัวหน้าภาค และรองหัวหน้าภาค (ผศ.พญ.เสาวรัตน์ เอื้อเพิ่มเกียรติ) ที่ริเริ่มโครงการพัฒนางาน ซึ่งคือหัวใจของ ISO ดีๆ นี่เอง ขณะนี้คนติดโครงการพัฒนางาน (Patho Otop) กันจนงอมแงม น่ากลัวจะแอบหยอดยาบ้าเข้าในโครงการด้วย ปปส. อยู่ไหนรีบมาโดยด่วน ไม่เรียกเงินนำจค่ะ
วันนั้นเราไปทานอาหารเที่ยงที่ รพ.จุฬาฯ แล้วรีบๆ ไปพบ ศ.พญ.นวพรรณ จารุรักษ์ หัวหน้าภาควิชาเวชศาสตร์ชันสูตร รพ.จุฬาฯ ซึ่งเป็นห้องปฏิบัติการทางการแพทย์แห่งแรกที่ได้รับรองมาตรฐานระดับสากล ISO15189 ในเอเชียอาคเนย์ ต้องปรบมือดังๆ ให้อาจารย์และทีมงานที่เป็นผู้นำ เป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ เดินตาม หลังจากฟังสรุปและเดินชมสถานที่จริงแล้ว เราสรุปกันว่า “จุฬาฯ มีความเอาจริงเอาจัง มุ่งมั่น ทุ่มเท เสียสละของหัวหน้าภาควิชาและทีมงาน” จึงประสบผลสำเร็จอย่างน่าชื่นชม วันนั้นเราก็กลับบ้านกันเย็นอีกเช่นเคย
ได้อะไรกลับกันมาบ้าง ที่จับต้องได้คือเอกสาร สัมผัสทางตาคือได้เห็นแล้วร้อง “อู้ฮู้” หรือร้อง “ของเราสบายกว่าตั้งเยอะ แต่ทำไมเรายังเรียกร้องหาความสบาย (จากสถานที่) มากกว่านี้” สัมผัสทางใจคือ “ขอบคุณทุกๆ ท่านที่ให้ความอนุเคราะห์เราอย่างดี” สัมผัสทางความคิดคือ “แล้วเราจะเอาความรู้มาจัดการอย่างไร เพื่อขับเคลื่อนงานให้ถึงเป้าหมาย” ปล่อยให้อิ๊คิวซังแต่ละคน คิด…. คิด… คิด…..แล้ว เจอกันที่ ม.อ. เพื่อสรุปผลการไปดูงานและวางแผนต่อ......
อยากรู้ไม๊........ พวกเรามีแผนอะไรกัน เอ ! ถ้าท่านตอบว่า “ไม่อยากรู้” แล้วดิฉันจะเลิกเล่าหรือเปล่า เอาอย่างนี้ ถ้ามีคนแสดงความคิดเห็นมาแม้เพียงคนเดียวก็จะเล่าต่อ หน้าม้ารู้ใช่ไม๊? ว่าควรทำอย่างไร????
ความเห็น (3)
- โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เปลี๋ยน.... ไป...
- เหมือนโรงแรมมากเลยครับ ไม่ใช่หน้าม้าครับ
- แต่อยากอ่านอีก ขอบอก....
- ขอบคุณมากครับผม
คุณขจิตยอมเป็นหน้าม้าให้ ขอบคุณหลายๆ เด้อ จะได้อ่านบันทึก เรียวไทม์ต่อ
- ไม่ใช่หน้าม้าครับ
- หน้าตาดีครับ ยิ้ม ยิ้ม ทุกคนบอกแบบนี้ครับ