เมื่อ beeman พบนักเรียนจุฬาภรณ์ฯ <๔>

ที่แท้เป็นเทคนิคตามหาคน ของนักเรียน โรงเรียนจุฬาภรณ์ฯ นั่นเอง

ผมกำลังทำเรื่องกู้เงินที่สหกรณ์ฯ (ออมทรัพย์) ความจริงจะเรียกว่ากู้เงินก็ไม่ถูก เป็นการยืมเงินมาใช้มากกว่า เพราะว่าผมใช้หุ้นของผมค้ำประกันเงินกู้นั่นเอง (กู้ได้ 90 %)....

ในหนังสือที่ยื่นกู้ ต้องมีพยานรู้เห็น 2 คน...ผมให้คนหนึ่งเป็นพยานไปแล้ว อีกท่านหนึ่งที่อยู่ในห้องสหกรณ์ ไม่ยอมเป็นพยานให้..ทั้งๆ ที่ไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ

ผมต้องไปห้องการเงินเพื่อขอให้คนช่วยเป็นพยานให้.....ที่ไหนได้ ห้องการเงินที่ต้องมีคนทำงานมากมาย กลับไม่มีคนสักคนเดียว...(ไม่ทราบว่าไปอยู่ไหนกัน)...ผมเดินออกมาจากห้อง...ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง...หยิบขึ้นมาจะรับ...เสียงก็หายไป

......ที่แท้เป็นเทคนิคตามหาคน ของนักเรียน โรงเรียนจุฬาภรณ์ฯ นั่นเอง...แต่ว่าทำไมมี 3 คน

ผมให้พวกเขาและหล่อน ไปนั่งรอผมอีกสักครู่ ผมไปชั้นล่างเพื่อหาคนลงนามเป็นพยาน....เรียบร้อยแล้ว

ผมก็มาพบเขาและหล่อน....สิ่งแรกที่คุยกัน คือ นักเรียนยื่นหนังสือสารานุกรมให้ผมดู (จำชื่อหนังสือไม่ได้แล้ว) ผมเลยขอถ่ายภาพในหนังสือมา 3 ภาพ..

ภาพแรกผึ้งกำลังดูดกินน้ำหวานในกระจกนาฬิกา...ซึ่งวางบนดอกไม้กระดาษสีน้ำเงิน

ภาพผึ้งกำลังดูดกินน้ำหวาน

ภาพที่สองการฝึกผึ้งให้หาอาหาร (สร้าง condition ให้ผึ้ง ด้วยดอกไม้สีต่างๆ)

ภาพต่อมาเป็นภาพของ คาร์ล ฟอน ฟริช ..นักชีววิทยาชาวเยอรมัน ผู้ซึ่งเคยได้รับรางวัล "โนเบล"

นักเรียนฯ อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว จึงอยากจะลองทำทดลองเรื่องพฤติกรรมของสัตว์ (ผึ้ง) (ความจริงโรงเรียนเขาบังคับให้ทำโครงงานมากกว่า...เป็นโครงการทางชีววิทยา+เคมี)

พอคุยไปได้สักพัก บ่ายโมงครึ่งแล้ว ผมขอถ่ายภาพทุกคน ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไป....เพื่อพบกันที่หลังตึกชีววิทยา...ศึกษาเรื่องผึ้ง...