มาแล้วไป....ไร้ตัวตน (อัตตากับอนัตตา)

   มาแล้วไป  ไร้ตัวตน  จงอย่ายึดติด......บันทึกวันนี้ เริ่มจากการรับโทรศัพท์สายหนึ่ง ซึ่งบอกข่าวมาว่า อดีตหัวหน้างานของข้าพเจ้าได้เสียชีวิตแล้ว เป็นที่น่าตกใจอย่างยิ่ง เพราะท่านเพิ่งเกษียณอายุราชการไปเมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว ชีวิตหลังราชการของท่านก็คือ ประกอบกิจการค้าขายที่บ้าน ก็เป็นสุข สงบดีอย่างยิ่ง การที่ได้รับข่าวกระทันหันเช่นนี้ ได้สะท้อนให้ข้าพเจ้าคิดว่าคนเรารู้เวลาเกิด แต่ไม่อาจรู้เวลาตายได้  ตอนมีชีวิตอยู่ก็ไขว่คว้าหาอัตตา นี่เงินของฉัน นี่บ้านของฉัน นี่รถของฉัน คนรักของฉัน ลูกเมียของฉัน ต่างยึดติดอยู่กับของๆฉัน บางคนแม้แต่ความรู้ยังเป็นของฉัน ไม่ยอมบอกกล่าว ไม่ยอมถ่ายทอดให้คนอื่น เพราะกลัวว่าถ้าคนอื่นเขารู้แล้ว เขาจะเก่งขึ้น จะฉลาดขึ้น ทำให้ตนเองหมดความสำคัญไป ดังเช่นที่ข้าพเจ้าเคยฟังจากพี่ที่ทำงานเล่าว่า จิ๋นซี ฮ่องเต้ ได้ศึกษาความรู้จากศาสตร์หลายๆวิชา จากอาจารย์ที่มีความรู้ด้านต่างๆ เมื่อเรียนจบแล้ว ก็ได้ฆ่าบรรดาอาจารย์เหล่านั้นเสีย ให้ตนได้รู้อยู่แต่ผู้เดียว  

     ถ้ายังยึดติดอยู่กับของของฉัน ก็ไม่อาจจะเรียนรู้ได้ ยึดติดกับความคิดของฉันก็ไม่อาจเปิดใจรับความคิดเห็นของคนอื่นได้ ก็ไม่ทำให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ทำตนให้เป็นน้ำครึ่งแก้ว ที่พร้อมจะรับสิ่งที่เติมเต็มลงมา ความรู้เป็นสินทรัพย์ที่ใช้แล้วไม่หมดมีวันหมดไป ยิ่งใช้ยิ่งเพิ่ม อย่ามัวมายึดติดกันเลย แม้แต่ร่างกายของฉัน ยังไม่ใช่ของฉัน ไม่อาจจะหยุดรั้งไม่ให้แก่ ไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ตายได้ วันหนึ่งธรรมชาติก็มาเอาไป เป็นอนัตตาไม่มีตัวตนแท้จริง ดังเช่นพุทธดำรัสเกี่ยวกับอัตตาและอนัตตาว่า “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้ยังมิได้เรียนรู้ในโลกนี้ ย่อมเห็นรูป...เวทนา...สัญญา... สังขาร...วิญญาณ นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ส่วน อริยสาวกในพระพุทธศาสนา ผู้ได้เรียนรู้แล้วย่อมพิจารณาเห็นว่า รูป...เวทนา...สัญญา... สังขาร...วิญญาณ นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่ใช่เรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา.....”

[ไออุ่น]

ค่ะ เห็นด้วยค่ะ

ว่าการยึดติด ทำให้เราเป็นทุกข์ค่ะ

ปล่อยวาง.....และปล่อยวางค่ะ

แล้วความสุขที่ทุกคนถามหา....จะมาเอง