เมื่อวานนี้ไปเรียนตามปกติ แต่ผิดปกติตรงที่ครูอ้อยไปมหาวิทยาลัยสายโด่ง ความรู้สึกที่เสียใจและเสียดายคือ..สิ่งที่ครูอ้อยเคยปฏิบัติมานั้นในอดีตนั้น ดีอยู่แล้ว กลับมาเปลี่ยนแปลงทำไม
อยากจะสมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ....แม้ที่จอดรถยังไม่มี...นี่คือบทลงโทษ
ปกติแล้วครูอ้อยจะเดินทางเรียนแต่เช้า ที่จอดรถมากมาย เลือกได้ตามใจชอบ และก็จะเลือกใต้ต้นไม้มีร่มเงา ไม่อยากให้รถสุดที่รัก.....ร้อนมากเกินไป สงสาร
ครูอ้อยเดินทางถึงมหาวิทยาลัย สามโมงกว่า หาที่จอดรถไม่ได้ ต้องเวียนอยู่ในมาวิทยาลัย สามรอบ จึงจะได้ที่จอด
พอได้ที่จอด..ก็ต้องเลือกตรงนี้ เพราะไม่มีที่อื่นแล้ว
ดูสิ ร้อนนัก เหนื่อยนัก อยากจะพักผ่อน ได้พักพิง ยังไม่มีร่มเงาให้ครูอ้อยเลย
ขอยืนยันว่า..ไม่ได้เขียนบันทึกนี้ด้วยความเครียด
แต่ให้นึกถึงสิ่งที่ตนเองปฏิบัติมานั้นมันดีอยู่แล้ว เกิดจะมาเปลี่ยนแปลง เลยต้องทำใจ และเข็ด ไม่เอาแล้ว
สัปดาห์หน้า....ต้องทำตัวเหมือนเดิมตามปกติ
สวัสดียามเช้าค่ะคุณไมโต
ขอบคุณเพื่อนที่เป็นเพื่อนเสมอค่ะ
กลับมายืนที่เดิม.....
กลับมาคราวนี้ เพื่อมาทวงความฝันคืน สูดความฝันให้ชื่นใจ
ยาวนานเหลือเกิน ที่ฝันจากหายไป ในหัวใจยังทวงถาม
กลับมาคราวนี้ เพราะหัวใจมันขอมา ให้ตามหาความทรงจำ
ปล่อยใจ ตัวเอง ให้มันชื่นฉ่ำ กับความทรงจำที่เคยมี
กลับมายืนที่เดิม.........
เป็นกำลังใจเสมอค่ะ ครูอ้อย
คุณไมโตคะ
คงไม่หายนิสัยแบบนี้แล้วล่ะค่ะ
ครูอ้อยและมิตรภาพที่นี่เป็นกำลังใจให้กันเสมอค่ะ
น้องอึ่งอ๊อบคะ
คุณเอกแซวเราเรื่องกอด...สงสัยอยากมีคนมากอดบ้าง ช่วยเธอบ้างซิ
คุณไมโต.....
ผมนี้ตรงข้ามกับอาจารย์เลยครับ มาสายและหาที่จอดรถยากเป็นประจำ ถ้าวันไหนไปเช้าหาที่จอดรถง่าย ๆ นี่ดีใจเนื้อเต้นเลยครับ
ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างแล้วค่ะ
สงสัยเรื่องนี้จะเป็นความผิดของจ๊อดแน่เลยที่ทำให้แม่อ้อยหงุดหงิด......ขอโทษนะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ...
คุณจ๊อด
บางครั้งบางหน ทำอะไรนอกกรอบบ้างก็สนุกดี
เช่น ขับรถเล่นคนเดียว ออกไปนอกเมือง
รวย...ไม่เครียด...กิน...อ้วน
เย้!