บันทึกนกแอ่นกินรัง หน้าที่ 17

ฝึกบินได้ไง ก็ยังไม่ได้ลืมตาเล้ย

บันทึกนกแอ่นกินรัง หน้าที่ 17

ช่วงนี้เน้นประเด็นไปที่ลูกนก  แต่ก็มีคุณพ่อคุณแม่ และเพื่อนบ้านแอบมีเอี่ยวเล็กๆ   ก็พวกเขาผูกพันกันแนบแน่นซะขนาดนั้น

 บันทึกหน้าที่แล้ว ลูกนกเปือยกายออกมาจากไข่ ป่านนี้หนาวตายแน่ ถ้าไม่รีบเขียนให้มันโตไว ไว

แต่บันทึกหน้าที่ 16 ก็เวอร์ไป ที่บอกว่า "ฝึกบินเข้าไว้ จะได้ไปมหกรรมพืชสวนโลกไวๆ"  ก็ตายังไม่ลืมเลย  บันทึกหน้านี้หวังว่าลูกนกจะได้ลืมตาแล้วนะ

 แม้จะยังไม่ถึงเวลาลืมตา แต่เธอก็ถนัดในการอ้าปากเป็นอย่างมาก

ลูกนกตัวแดงที่เพิ่งออกมาจากไข่ ชนิดเลือดโชก(เวอร์อีกแล้ว) เปลือกไข่ยังไม่ได้เขี่ยทิ้งเลยเนี่ย ลูกนกอ่อนมาก แม่นกยังไม่ป้อนอาหาร จะนั่งทับอยู่อย่างนั้นเป็นวัน ...แหม๋เขียนให้ดูดีหน่อยเถอะ เอาเป็นว่าแม่และพ่อนกจะกลับมาให้ความอบอุ่นตลอด 24 ชั่วโมงไม่มี charge มันสลับกันจริงๆ ชนิดก้นทับก้นเช่นเดียวกับตอนกกไข่นั่นแหละ...ไม่ได้โม้

ดังนั้นลูกนกก็เลยอบอุ่นในอ้อมกอดของพ่อและแม่ตลอดวันแรก (และต่อๆ มาจนแม้ขนขึ้นสั้นๆเต็มตัวแล้ว)

ลูกนกมีน้องด้วย

น้องของมันจะออกตามมา 2-3 วันหลัง และก็หน้าตาโขลกกันมาเปี้ยบเลย  ที่จริงดูเหมือนหน้าตาลูกนกทั้งหมด(และพ่อแม่นกทุกคู่)จะเหมือนกันทุกรังนั่นแหละ โคลนนิ่งดีๆ นี่เอง 

เมื่อลูกนกออกมา ต่อจากนั้นหนึ่งวันพ่อแม่สุดขยันก็คิดได้ว่าลูกนกสมควรได้ลิ้มรสชาติอาหารชั้นสูงแล้ว (...แมลงในอากาศน่ะ สูงไหมล่ะ)...พ่อแม่ที่บินออกจากรังทุกเช้า ก็จะกลับมาป้อนลูกนกเลยทีเดียว แต่ไม่มาก ให้แค่ชิมๆ

การป้อนเป็นแบบปากต่อปาก ชนิดส่งตรงถึงคอหอย ส่วนใครอมหัวใครนั้นต้องไปนั่งดูศิลปะนี้เอาเอง บอกหมดก็ไม่น่าสนใจนะซี อยากให้ไปเยี่ยมพวกเขากันบ้างน่ะ วัดช่องลม สมุทรสาครนี่ก็ได้ ใกล้ดี

 ตอนนี้ลูกนกก็ยังหลับหูหลับตา ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่นั่นเอง ยังไม่ลืมตาหรอกนะ 

แต่การอ้าปากกว้างอย่าบอกใครเชียว พอเหมาะพอเจาะกับการส่งอาหารนั่นแหละ

และเมื่อเวลาอยู่เฉยๆ ลูกนกมีทั้งหาว ทั้งโห่ เอ้ยไม่ใช่ หาวปากกว้างเห็นคอหอยเลย แต่อาจมีโห่เพราะมีเสียงเล็ดรอด

เราเคยวาดรูปของลูกนกวัยอ่อน 5-6 วันที่พ่อแม่มีปล่อยให้ผึ่งลมอยู่ในรังโดยลำพังเป็นระยะเวลาสั้นๆ สองศรีพี่น้อง นอนห้อยหัวอยู่ในรัง ตัวชมพูพุงโล เห็นเป็นแนวปุ่มขนสีดำบางๆ กระนั้นก็ยังจัดว่าเปือย และตายังไม่ยอมลืมสักที 

มันนอนห้อยหัวนิ่งนิ่ง มีสะดุ้ง ฉับพลันมันก็อ้าปากหาว เปิดเผยมากไม่มีเอียงอาย  และบางทีก็หาวพร้อมกันทั้งพี่น้อง ใครก็จับภาพ candid แบบนี้ไม่ทัน

ลูกนกวัยอ่อนมักไม่มีโอกาสได้อยู่ตามลำพัง พ่อหรือแม่นกมักกลับมากกพวกมันทั้งวัน จนขนขึ้นเป็นแนวสีดำตามตัวบ้างแล้ว ลูกนกก็ลืมตา

ตลอดเวลาที่หลับตา เธอทั้งสองอ้าปากคล่องแคล่วมาตลอดตั้งแต่เกิด

หัวของลูกนกที่เปือย จะคล้ายหัวจิ้งจก กระบอกตาดำอย่างกับถูกชกจนตาปิด ตัวสีชมพู จะดูน่ารักก็ใช่ จะว่าน่าเกลียดก็ใช่  แต่มันดูน่าสงสารอยู่มาก

แม้หลับตา แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าได้เวลากินอาหารที่พ่อ(หรือแม่)เอามาส่ง?

 อย่างที่บอกนะ ว่าพ่อ หรือแม่จะกกอยู่กับลูกนกตลอดเวลา พอใครมาเกาะที่รัง ตัวที่กกอยู่จะลืมตาแล้วรู้ตัวว่าได้เวลาออกบินอีกครั้ง มันก็จะถอยออกมาอยู่ที่ขอบรัง ถีบตัวออกไป พร้อมกันนั้น ผู้มาใหม่ก็กำลังทำท่าจะป้อนอาหาร และขณะนั้นเองคุณลูกนกก็ผงกหัวอ้าปากอันกว้างขวางรอไว้แล้ว มีส่งเสียด้วย มันเป็นเวลาเดียวกันอย่างเหมาะเหม็ง ทำเป็นตั้งแต่เกิด

ทั้งพ่อและแม่ขยันมาก มันป้อนให้ลูกทั้งสองแบบไม่ลำเอียง แต่ทั้งสองก็ตัวไม่เท่ากัน จะมีตัวหนึ่งโตกว่า ก็ฉันออกมาก่อนนิ

วันๆ ที่ลูกนกนอนในรัง มักหลับตา มีนิ่ง มีพุ่งอึ (อึพุ่งออกมาจากก้นที่ชี้ออกนอกรัง แรงขับดันนั้นสูงส่ง อึพุ่งออกนอกรังพอดี ตีโค้งออกไปแบบโปรเจกไตน์ ไม่มีเลอะรังฉัน แต่ไปตกบนหัวใครก็ช่วยไม่ได้แล้ว ก็รังมันแน่น!)

การพุ่งอึนี่น่ารักมาก ลองไปยืนดูมันซิ เมื่อไรที่มันหันก้นออกมานอกรังละก็ให้รู้ว่า ตอปิโดอึกำลังจะถูกยิง

พบว่าลูกนกเริ่มขยับปีกตั้งแต่วัยอ่อนแนวขนยังขึ้นไม่เต็มตัว แต่ไม่ถึงกับฝึกบิน

แล้วจะได้บินเมื่อไรเนี่ย  ใจเย็นๆ อย่างไรเสียวันนี้ก็ได้ลืมตาแล้ว

แล้วกลับมาติดตามต่อนะ

ครูเล็ก