28/11/2549
วันคนพิการสากลจังหวัดพัทลุง เป็นปีแรกที่ผู้เขียนได้มีส่วนเข้าไปร่วมงาน คาดเดาอะไรไม่ถูกเหมือนกันว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ปีที่แล้วพอได้เห็นบรรยากาศที่เขาชัยสนจัด ว่ามันครึกครื้นมีความสุขขนาดหนัก แม้ฝนจะตกหนัก วันนี้จึงคิดว่าบรรยากาศคงไม่แพ้กัน และคงมากกว่า เป็น 10 เท่า เนื่องจากเพิ่มขึ้นอีก 10 อำเภอ พร้อมทั้งปีนี้ได้มีโอกาสทำงานคนพิการ ในระดับอำเภอ และ ทำงานเป็นผู้ประสานร่วมกับพี่ อนุชา หนูนุ่น ผู้ประสานงานผู้พิการในระดับจังหวัด
และก็ได้เห็นถึงความร่วมมือร่วมใจ ในการจัดนิทรรศการ ของแต่ละอำเภอ ได้เห็นความสามารถของผู้พิการมากมาย ได้เห็นพลังของผู้พิการมากเหลือเกินอยากเอารูปมาอวดมาก แต่ ยังไม่ชำนาญเท่าไหร่ เห็นความสุขของเค้าที่ได้มาร่วมงานทั้งสีหน้าและแววตา ได้เห็นการเพิ่มพูนพลังในตัวของเค้าโดยตัวของเค้าเอง ได้เห็นความตื่นตัวในการทำงานของผู้ที่เกี่ยวข้องกันมากขึ้น กลุ่มที่ยังไม่มีชมรมก็คิดที่จะสร้างชมรมขึ้นเช่นศรีบรรพต กลุ่มที่ยังอ่อนแอก็คิดว่าเราคงต้องเข้มแข็งขึ้น
ที่มองเห็นว่ายังไม่สมบูรณ์นักก็คงจะเป็นเรื่องของระบบเสียงที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก เนื่องจากเสียงในโรงยิมก้องเหลือเกิน ส่วนเรื่องของการลงทะเบียนยังช้า และยุ่งยากเหลือเกิน คงยากที่จะให้ผู้พิการมายืนลงทะเบียนกันมากๆ และให้ลงอย่างรวดเร็วเหมือนคนทั่วไปปกติ จริงอยู่ที่เราอยากให้เค้าเท่าเทียมกับคนปกติ อยู่ได้ด้วยตัวตนของเค้า แต่เราก็ต้องปรับระบบ และกระบวนการบ้าง เพื่อให้เหมาะสมกับตัวตนของเค้า
วันนี้ได้เรียนรู้เรื่องระบบ และข้อตกลง รวมถึงการพึ่งพิง และเชื่อมโยง และการไว้วางใจ จากการจัดงานวันผู้พิการสากลจังหวัดพัทลุง ถามว่าทำไมถึงได้หลายอย่างเชื่อมโยงกันขนาดนี้ฟังดูแล้วมั่วดีมั๋ยประเด็นแรกการวางระบบ และข้อตกลง เป็นหัวใจหลักของการปฎิบัติงาน ทำให้งานง่ายขึ้น เป็นขั้นเป็นตอนขึ้น แต่หากว่าเราจัดตั้งระบบไว้แล้วเราไม่ทำตามไปยุ่งและแก้ไข ก็อาจจะทำให้เกิดความยุ่งยากขึ้นได้ แต่หากการวางระบบดี มีการพึ่งพา ซึ่งกันและกัน เชื่อมโยงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นให้ดี และมีความไว้วางใจซึ่งกันและกัน คงจะทำให้งานนี้เยี่ยมมากทีเดียว เช่นการลงทะเบียนผู้พิการที่มาร่วมงาน หากเราวางระบบให้เค้ามาลงทะเบียนตามอำเภอ ให้เจ้าหน้าที่ หรือตัวแทนที่มาจากตามอำเภอ เป็นคนลงทะเบียนให้เรียบร้อย พร้อมแจกเอกสารหรือสิ่งของตามที่ต้องการให้แจกตรงนั้นให้เรียบร้อย โดยที่เค้าไม่ต้องไปต่อคิวเข้าแถวใหม่ แต่การที่จะเป็นเช่นนั้นได้เราต้องเชื่อมโยงให้ถูกว่าธรรมชาติ แล้วเค้าจะมากันอย่างไร มากันแบบไหน เราต้องมีการพึ่งพิงซึ่งกันและกันในระหว่างหน่วยงาน และมีความไว้วางใจซึ่งกันและกัน หากแต่วันนี้ผู้เขียนตัดสินใจพลาดไปหรือเปล่าไม่แน่ได้ ที่มองจุดนี้พลาดไป
วันหน้าคิดว่าคงต้องทำงานอย่างเป็นระบบ และชัดเจนมากขึ้น มองถึงความเชื่อมโยง และ ความสัมพันธ์ และไว้วางใจในสิ่งที่เราได้มอบให้เกิด
ถึงคุณพี่ชายขอบ
ขอบคุณคะที่เข้ามาเยี่ยมชม