แดจังกึม

การเรียนรู้มีได้ทุกที่ ทุกเวลา และทุกโอกาส

         หากช่วงนี้ท่านได้ยินชื่อ “แดจังกึม” ในวงสนทนาทั่วไปก็คงจะไม่แปลก เพราะตอนนี้ละครเรื่อง “แดจังกึม จอมนางแห่งวังหลวง” กำลังเป็นที่นิยมถึงแม้ว่าจะเพิ่งฉายไปไม่กี่ตอน แถมการโปรโมทของทางสถานีเอง ทำให้ชื่อนี้ติดหูแฟนๆละครได้ไม่ยาก ถึงแม้ชื่อจะเรียกยากก็ตามที
          แดจังกึม เป็นเด็กกำพร้า ได้เข้ามาอยู่ในวังหลวงเพื่อเป็นนางกำนัลในห้องเครื่องตั้งแต่เด็ก ด้วยความที่เฉลียวฉลาดและชอบเรียนรู้ทำให้แดจังกึมเป็นที่รักของนายหญิงและของเพื่อนๆได้ไม่ยาก เมื่อมีการประกวดแข่งขันการปรุงอาหารหรือทดสอบใดๆ ก็มักจะชนะอยู่ร่ำไป

        เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เป็นตอนที่แดจังกึมถูกส่งไปอยู่ในสถานที่ห่างไกล ซึ่งแทบถือได้ว่าถูกตัดขาดจากวังหลวง เพราะได้หนีออกจากวังไปช่วยเพื่อน ไปตามหาไก่ทองที่ทำหาย เพื่อมาทำอาหารเลี้ยงฉลองในวัง จากที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในห้องเครื่องมาสิบกว่าปีตั้งแต่เด็ก ได้เรียนรู้การทำอาหารและเคล็ดลับต่างๆ รวมทั้งความฝันที่จะได้เป็นหัวหน้าห้องเครื่องหรืออยู่ในตำแหน่งที่ใหญ่โตในวัง กลับต้องระหกระเหินไปอยู่ยังที่กันดาร ไม่มีความหวังใดๆ ผู้คนที่อยู่รายรอบก็เฉื่อยชา วันๆเอาแต่นอนเพื่อให้เวลาหมดไปเร็วๆ โดยไม่ทำงานทำงานอะไรเลย คนที่แอ็คทีฟอย่างแดจังกึมมีหรือจะยอมรับสภาพนี้ได้ ก็ต้องรู้สึกอึดอัดมากเป็นธรรมดา

          หลังจากที่ร้องไห้จนสะใจแล้ว แดจังกึมได้เริ่มชักชวนให้คนงานทั้งหลายปลูกผัก/สมุนไพร ตามที่ได้รับมอบหมายอย่างเต็มกำลัง ด้วยความคิดที่ว่า”อยู่ที่ไหนก็มีความหวังได้ ขึ้นกับว่าเราจะหยุดการเรียนรู้หรือไม่” ในสถานที่แห่งนี้แดจังกึมได้เริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับสมุนไพรที่ต้องปลูก ทั้งประโยชน์และการใช้งาน แถมโชคดีได้พบกับอดีตหมอหลวงที่ถูกส่งมาอยู่ก่อนหน้านี้ เราคงคาดเดาได้ไม่ยากว่าต่อไปแดจังกึมต้องเก่งเรื่องสมุนไพรและการรักษาโรคเป็นแน่
         หากเปรียบกับชีวิตของเรา ซึ่งในบางครั้งเราอาจจะได้อยู่ในที่ที่เราไม่อยากอยู่ ในที่ที่มันไม่ศิวิไล ในที่ที่ผู้คนเฉื่อยชาทำงานไปวันๆ เราจะรู้สึกอย่างไร แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่าเราเรียนรู้ที่จะปรับตัวอย่างไรมากกว่า ในวงการสาธารณสุขเองก็มีตัวอย่างให้เห็นหลายท่านที่ทุ่มเทตัวเองในการเรียนรู้และพัฒนาสถานที่ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่าทุรกันดารยิ่งกว่าที่แดจังกึมอยู่ซะอีก จนทำให้สถานที่นั้นๆ โรงพยาบาลนั้นๆ หรือชุมชนนั้นๆ น่าอยู่ น่าศึกษาหาความรู้ มีการดึงเอาความรู้มากมายที่มีอยู่ในชุมชนมาใช้พัฒนางานที่เราเรียกกันว่า ”ภูมิปัญญาชาวบ้าน” มาใช้ประโยชน์ ซึ่งบางครั้งก็ทำให้พวกเราตาสว่างขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้วความรู้ของคนไทยก็ไม่แพ้ชาติไหนเหมือนกัน

         หากเป็นเราล่ะ ถ้าเจอสภาพอย่างนี้ เราจะปรับตัวให้เรียนรู้หรือจะเฉื่อยชาตามคนรอบข้างคะ?

[เมตตา ชุมอินทร์]

เป็นคนนึงที่ดูแดจังกึม  คิดเห็นเกี่ยวกับเธอว่า ช่างเป็นคนที่มีใจโอบอ้อมอารี กับผู้คนแม้เธอไม่รู้จัก กล้าความคิดเห็นในสิ่งที่ตัวคิดว่าถูกต้อง ไม่หวงวิชาความรู้ที่ค้นพบ ไม่ตีโพยตีพายเมื่อมีผลของความผิดที่เกิดจากการคิดช่วยเหลือผู้อื่น มีหนังอย่างนี้ดูบ้างก็ดี อย่างน้อยก็สามารถสะท้อนเตือนผู้คน(ถ้าคิดได้) ที่ใช้ชีวิตอยู่กับผลประโยชน์ การเรียกร้องเอาแต่ได้ และคนที่เฉื่อยชาไม่สามารถทำอะไรได้ถ้ามีความไม่พร้อม  ต้องมีโน่น มีนี่ถึงทำได้ 

    ดิฉันกำลังเบื่อสภาพแวดล้อมสุด ๆ และกำลังคิดหาทางจะเปลี่ยนที่ทำงาน  ขอบคุณที่เขียนให้คิดได้ว่ามันไม่มีประโยชน์อันใดกับความพยามเช่นนั้น หลาย ๆ ครั้งที่เราไม่อยากอยู่ในที่ ๆ เราต้องอยู่ เนื่องจาก แนวคิดและวิธีการดำรงชีวิตที่แตกต่าง มีคนมากมายในสังคมล้วนแต่แตกต่างกันทั้งสิ้น  มันอยู่ที่เราว่าจะเรียนรู้ที่จะอยู่และปรับตัวกับสภาพแวดล้อมอย่างไร ที่สำคัญกว่านั้นจุดยืนของเราจะเฉื่อยชาตาม หรือคงมั่นในความเป็นเรา

เมตตา      

[พัชรี เจียรนัยกูร]

ขอ share แดจังกึม

   ดิฉันเพิ่งจะได้ดูตอนเดียวกับท่านอ.ปรียาภรณ์เล่ามาค่ะ

รู้สึกโดนใจมากๆ  เนื่องจากตอนเช้าวันเสาร์ที่ 4 พย 48  ดิฉันเป็นวิทยากรพิเศษ เรื่องการพัฒนาคุณภาพอย่างต่อเนื่องของหน่วยงานหนึ่ง  ของ ม.ขอนแก่นค่ะ  ในการประชุมได้มีการวิเคราะห์ปัญหาของ  ตน  หน่วยงาน  และองค์กร  ทำให้มองเห็นว่า  99%  คิดว่าปัญหามาจาก  รอบตัวไม่ได้มาจากตนเองเลย   เช่น  งานหนักไม่มีเวลา  หัวหน้าไม่ดี   สถานที่ไม่อำนวย ค่าตอบแทนไม่ดี  ไม่มีแรงจูงใจ

อยากเห็นคนที่มีทัศนคติ เหมือน แดจังกึม สักครึ่งหนึง คงจะทำให้งานพัฒนา HA หลายๆแห่งที่กำลังตั้งไข่   ก้าวไปข้างหน้าได้อยากต่อเนื่องเหมือนที่ตั้งเป้าไว้

ผศ พัชรี  เจียรนัยกูร

ที่ปรึกษาศูนย์ความร่วมมือ พรพ.ม.ขอนแก่น (HACC KKU)

[cs]

ชอบ Full house มากกว่า