แม่และชีวิต

"จะไปอยู่ทำไมโรงพยาบาลเล็กๆ ไม่คิดที่อยากจะทำประโยชน์ต่อส่วนรวมเหรอ เป็นอาจารย์หรืออยู่สถาบันฯ ...จะทำอะไรได้เยอะกว่านี้" 

"เดี๋ยวก็ได้ ผศ. รศ. เผลอๆ ได้ ศ.อายุน้อยๆ"

บทสนทนาเมื่อสิบสองปีก่อน ... 

"แต่งงานแล้วจะกลับไปกลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิมไม่ได้นะ แต่งเข้าบ้านแล้วแต่งเลย" 

เสียงของเงื่อนไขมากมาย ได้ละทิ้งไป

"ทุกคืนวัน ทุกลมหายใจคือพระคุณที่ยิ่งใหญ่" 
ทำทุกวันระลึกทุกลมหายใจ

- ทุกเช้าตื่นมานำอาหารที่แม่ทำไปถวายพระสุปฏิปัณโณ พ่อแม่ครูบาอาจารย์ 
- ไหว้แม่ทุกครั้งก่อนออกจากบ้านเสมอเหมือนจะไม่ได้กลับมาอีก
- ปฏิบัติภาวนาเพื่อบูชาพระคุณพระรัตนตรัยและพระคุณของแม่และพ่อผู้ให้กำเนิดมาเรียนรู้ในวัฏสงสารนี้
- มอบเงินส่วนหนึ่งของการทำงานบำรุงชีวิตแม่เดือนละ 10,000 บาททุกๆเดือน
- ใช้ชีวิตเท่าที่เป็นอยู่พักอาศัยอยู่กับแม่ ยกเว้นวันที่เดินทางไปต่างจังหวัดและวันหยุดไปอยู่บ้านหลังเล็กๆที่สร้างถวายวัดป่าปฏิบัติบูชาพระคุณพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่ให้โอกาสทางธรรม 
- วิทยาทานทุกอย่างที่เข้าไปเกี่ยวข้องคือ สิ่งที่แม่และพ่อบ่มเพาะมามอบทดแทนพระคุณที่ให้การศึกษาแก่ลูก
- ทานอาหารที่แม่ทำ ความสุขของแม่คือการได้ดูแลลูก แม้ลูกจะโตอายุมากสำหรับแม่ "ลูกก็คือลูก"

...
มุ่งมั่นดำเนินมาเช่นนี้ 12 ปีแล้วยกเลิกการแต่งงานเพื่อสิ่งนี้ ไม่แสวงหาโลกธรรมแปดเพื่อกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิด เพียงปรารถนาอยู่บำรุงดูแลและทดแทนพระคุณท่าน

อานิสงส์ของการปฏิบัติธรรมคือ สิ่งที่สูงสุดในการทดแทนพระคุณท่าน ส่งผลต่อความสุขอันปราณีตและดวงจิตที่เบิกบานไปจนถึงวันร่างกายแตกดับและชีวิตหลังความตาย

13-08-60