สารพัด...สารพัน...ปัญหาในโรงเรียน...ไม่ยาก...หากคิดจะแก้ไข...! ( ๖. ความในใจ )..

วันนี้...ต้องบอกตัวเองว่า.....ยังมีอะไรอีกหลายเรื่องนัก ที่จำเป็นจะตัอง แสวงหาวิธีการแก้ปัญหาที่อาจจะต้อง ค้นหาอย่างยากลำบาก มิใช่เพียงคิดว่า..." ใช่...นี่แหละ" ซึ่งอาจจะเกิดความผิดพลาดที่จะทำให้เราไม่อาจจะยกโทษ ให้กับตัวเองได้เลย.....นะ....ครูมะเดื่อ

มาถึงวันนี้การจัดระเบียบ ในโรงอาหาร ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ

จะมีไม่เข้าระเบียบอยู่บ้างก็จะเป็นเด็กในระดับประถมต้น

ที่ดูเหมือนจะเป็นที่หนักใจของครูประจำชั้นในทุก ๆ เรื่อง

ทั้งในเรื่องการเรียนและความประพฤติ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่

แม้จะเป็นปัญหาแต่ก็ดูเป็นเรื่องปกติธรรมดา และยัง

แก้ไขได้ เหมือนกับคำกล่าวที่ว่า " ไม้อ่อนดัดง่าย"

แต่ก็ต้องดัดกันอย่างต่อเนื่อง

ก็ดูเหมือนว่า คุณมะเดื่อจะต้องเป็นผู้ " ดัดอย่างต่อเนื่อง" แบบวางมือไม่ได้

เนื่องด้วย ความเป็นครูที่อยู่ที่นี่มานับแต่บรรจุ จึงสามารถ หยุดพฤติกรรมที่

โลดโผนโจนทะยานนอกระบบของเด็ก ๆ ได้เพียงแค่.." สายตา" และกลายเป็น

ครูที่ น้อง ๆ ครู เอาชื่อไป " ขู่ขวัญ" กับนักเรียนที่มีพฤติกรรมไม่พึงประสงค์

เช่น เป็น " ตัวป่วน" ในห้อง ดื้อดึง และ เกเร โดยจะบอกกับเด็ก ๆ

เหล่านี้ว่า จะเอาตัวไปฝากเรียนกับครูมะเดื่อ อยู่เสมอ รวมทั้ง พาตัวเด็ก

เหล่านี้ ไปฝากให้นั่งเรียนกับคุณมะเดื่อจริง ๆ ด้วย

หากมิตรรักแฟนเพลงอ่านมาถึงตรงนี้ คงจะมองเห็นภาพคุณมะเดื่อ

เป็นครูที่ดุมาก ๆ แบบว่า " โหดเหลือหลาย" อะไรประมาณนั้น

ก็ยอมรับว่า....ก็คงเป็นเช่นนั้นแหละจ้าา

ในช่วงพักกลางวัน วันหนึ่ง เด็ก ๆ คุยกันอยู่ข้าง ๆ ห้องสมุด

โดยไม่ทราบว่า คุณมะเดื่อยั่งอยู่ในห้องสมุด

เด็กหญิง ป.๕ ที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่โรงเรียน

ของคุณมะเดื่อพูดกับเพื่อน ๆ ว่า

" เรามาอยู่โรงเรียนนี้ เราชอบครูทุกคนเลย

อยู่๋โรงเรียนเดิม เราไม่ชอบครูบางคน"

เพื่อนคนหนึ่ง พูดว่า " ครูมะเดื่อล่ะ "

เด็กหญิงตอบว่า " ครูมะเดื่ออยากให้พวกเรา

เป็นเด็กดี".....

จากการสนทนา ของเด็ก ๆ ดูเหมือนว่าจะ

จัดให้คุณมะเดื่อ เป็นครูที่ดีอีกแบบหนึ่งซึ่งน่าจะ

ดีแบบจริงจังอะไรทำนองนั้น ๕๕๕๕

ช่วงเย็น ๆ หลังเลิกเรียน คุณมะเดื่อจะฝึกซ้อมนักเรียนเพื่อเตรียมตัว

ในการแข่งขันงานศิลปหัตถกรรมนักเรียน ครั้งที่ ๖๗ หลังจากที่ไม่ได้

ส่งนักเรียนเข้าแข่งขันมา ๒ ปี โดยนักเรียนที่คุณมะเดื่อฝึกซัอมนี้

เป็นไปตามความสมัครใจ และในการจัดแข่งขันในชั้นเรียน

มาก่อน ไม่ได้เลือกแบบเจาะจงหรือตามความพอใจของครู

และพ่อแม่ผู้ปกครองก็อนุญาตและมารับในเวลาที่กำหนดไว้

วันนี้ คุณมะเดื่อได้สอนซ่อมนักเรียนที่เรียนชาย ชั้น ป.๕ จำนวน ๓ คน

โดยให้เรียนหลังเลิกเรียน ในช่วงที่คุณมะเดื่อฝึกซ้อมเด็ก ๆ เพื่อเข้าแข่งขัน

นักเรียน ที่สอนซ่อมคนหนึ่ง เป็นเด็กเรียนดี แต่เขียนหนังสืออ่านไม่ออก

หากดูแต่ลายมือ ก็อาจจะสรุปได้ว่าเป็นเด็ก " LD " เพราะนอกจากเขียน

หนังสือไม่เป็นตัวแล้ว ยังไม่อยู่ในเส้นบรรทัดอีกด้วย เมื่อปีก่อนเมื่ออยู่

ป.๔ ใช้ดินสอเขียนก็พอจะอ่านได้ มาปีนี้ใช้ปากกา อ่านไม่ออกเลย

คุณมะเดื่อจึงให้อยู่ฝึกคัดลายมือ อีกคนหนึ่งเป็นเด็กที่ย้ายมาจาก

โรงเรียนอื่น มาเรียนตอน ป.๔ ซึ่งเป็นเด็กที่ไม่ใส่ใจเรียน ขาดเรียนบ่อยมาก

ไม่เคยส่งการบ้านในทุกวิชา อ่านหนังสืิอพอได้ แต่เขียนหนังสือไม่ถูก

จึงให้อยู่ทำการบ้าน และอ่านหนังสือ

ส่วนคนที่สาม เป็นเด็กพิเศษ ที่ย้ายมาเข้าเรียนเมื่อตอน ป.๓

อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ คุณมะเดื่อสอนซ่อมมาตั้งแต่ ป.๔

พอจะอ่านเขียนได้บางคำที่ง่าย ๆ เช่น กา นา ปู

เขาจะจำสระ พยัญชนะไม่ได้ วันนี้ คุณมะเดื่อให้อ่าน

แจกลูกคำ ที่ยึดสระและตัวสะกด คือ สระ อา มี ง สะกด

เขาจะอ่านได้แค่ สองสามคำ พอคำต่อไปจะออกเสียงไม่ได้

เช่น ก า ง ก็อ่านว่า กาง ท า ง อ่านได้ว่า ทาง

แต่ พอ ว า ง จะอ่านเป็น บ้าน แบบนี้ตลอด

เล่นเอา คุณมะเดื่อชักโมโห จึงบอกให้ฝึกอ่านให้ได้

ให้ถูกต้องทุกคำ

เขาก็พยายามอ่าน แต่ก็ออกเสียงไม่ได้เช่นเคย ทำท่าเหมือนจะร้องไห้

เพราะ เขาก็คงกลัวครูมะเดื่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เหมือน ๆ กับคนอื่น ๆ

คุณมะเดื่อจึงบอกให้ไปนั่งตั้งสติอ่านที่โต๊ะหินอ่อน ที่ห่างจากคุณมะเดื่อ

เขาบอกกับเพื่อนที่นั่งทำการบ้านว่า ปวดหัว และอาเจียน คุณมะเดื่อ

จึงรู้ทันทีว่า นั่นคือ " ความเครียด" คุณมะเดื่อจึงบอกให้เขาหยุดอ่าน

และคัดคำลงสมุดเอามาส่งครูแทน......

ความสงสารนักเรียนคนนี้แล่นเข้าจับหัวใจคุณมะเดื่อ

สำนึกของความเป็นครูบอกกับตัวเองว่า

" ความมุ่งหวังให้เขาอ่านเขียนได้เหมือนเด็กทั่วไป

กำลังทำร้ายจิตใจของเขาหรือเปล่า วิธีการที่ใช้

กับเขา มันแย่มาก ๆ เลย....จริงอยู่ วิธีการสอนนี้

เคยใช้ได้กับเด็กพิเศษอื่น ๆ มาก่อน แต่คงไม่ใช่

กับเด็กคนนี้ ซึ่งไม่ใช่เด็กพิเศษแบบคนอื่น ๆ ที่คุณมะเดื่อ

ได้พบมา.....ครูต้องขอโทษจริง ๆ .... พรุ่งนี้

หากเขาไม่หยุดเรียนเสียก่อน ... ครูมะเดื่อ

จะเปลี่ยนวิธีการสอน และเสริมแรงบวก

เพื่อเป็นพลังใจให้กับเขาแทน"

วันนี้...ต้องบอกตัวเองว่า.....ยังมีอะไรอีกหลายเรื่องนัก

ที่จำเป็นจะตัอง แสวงหาวิธีการแก้ปัญหาที่อาจจะต้อง

ค้นหาอย่างยากลำบาก มิใช่เพียงคิดว่า..." ใช่...นี่แหละ"

ซึ่งอาจจะเกิดความผิดพลาดที่จะทำให้เราเสียใจและไม่อาจจะยกโทษ

ให้กับตัวเองได้เลย.....นะ....ครูมะเดื่อ....

เขียนใน GotoKnow โดย คุณมะเดื่อ
ใน ในมุมมอง

คำสำคัญ (Tags): #สอนซ่อม#งานศิลปหัตถกรรมนักเรียน#เด็กพิเศษ#แก้ปัญหาเด็กอ่านไม่ออก#อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้#การเรียนการสอน#งานของครู#สำนึกของครู#เด็ก ld#เด็กบกพร่องทางการเรียนรู้#กิจกรรมสอนซ่อมเสริม#การสอนภาษาไทย

หมายเลขบันทึก: 633247เขียนเมื่อ 10 สิงหาคม 2017 23:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 10 สิงหาคม 2017 23:37 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (22)

พ.แจ่มจำรัส

เขียนเมื่อ 11 สิงหาคม 2017 10:49 น. ()

สู้ๆครับครู

ยายธี

เขียนเมื่อ 11 สิงหาคม 2017 15:08 น. ()

สวัสดีค่ะ..คุณ..ครูมะเดื่อ..(อย่าเพิ่งเครียดไปเลย..นะเจ้าคะ)..มาปลอบใจ..เพราะกลัวจะเหมือน..ครู( ที่เขาลงเฟส..ผ่านสายตามา..ต้องตะลึงว่า..อย่างนี้..ยังมีอยู่ให้เห็น..คือ..เอารองเท้าวางบนหัวเด็ก..แล้วให้กราบ..คงจะมิให้รองเท้าที่วางบนหัวไม่ให้หล่น..เลยต้องกราบอยู่อย่างนั้น..จนครูคนนี้พอใจ..เห็นว่า..เกิดจากการที่เด็กคนนี้วางรองเท้าไม่เป็นระเบียบ..)...เท่านั้น..เอง..และ..ครูคนนั้น..ก็คิดได้..เท่านั้นเอง..๕๕๕๕..(จริงๆไม่ใช่เรื่องตลก..แต่ดูและเห็นแล้ว..ขื่นขมแทนเด็กๆ..เจ้าค่ะ...

เด็กๆ..อยู่ใน..โฉลกของคำว่า ๔.๐.ดังนั้น..วิธีและวิถี..ที่..สอนกันมาตั้งแต่..อดีต..ควร..หมดยุค ไปโดยปริยาย..๕๕๕๕..(ยายธีว่า)..

ลองใช้วิธี" ห้องเรียนธรรมชาติ"..เรียนด้วย "รัก"ที่จะเรียน..จำโดยไม่ต้องท่อง.(.ห้องเรียนที่มีผนังสี่ด้าน..ร้อนอบอ้าว.มีประตูมีหน้าต่างติดลูกกรงบานเหล็ก..ซึ่งคงเสมือน(คุก)มี.ครูยืนถือไม้เรียว..คอยคุม..สภาพคงไม่แตกต่างในความรู้สึก..ของเด็กๆ...ในปัจจุบัน..เขาคงอยากจะเปลี่ยน..แต่..ระบบล้าสมัย (เรา)..ไม่ยอมเปลี่ยน..เพราะผู้นำ..เป็น..ไดโนเสาร์ ไปแล้ว..อิอิ..

(...ด้วยคาระวะและมีความห่วงใย..เจ้าค่ะ..จาก..ยายธี )...

เพชรน้ำหนึ่ง

เขียนเมื่อ 11 สิงหาคม 2017 15:34 น. ()

-สวัสดีครับพี่ครู

-ตามมาเยี่ยมชมกิจกรรมดี ดี ของที่นี่ครับ

-พี่ครูเป็นนักพัฒนาตัวจริงเลยนะครับนี่

-ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจจ้ะ

สู้ มาจนเกือบถึงเส้นชัย (ของถนนสายการศึกษา)

แล้วจ้ะ ก็จะสู้ต่อจนวันเกษ๊ยณล่ะจ้าา

คุณมะเดื่อ