ความสุขเกิดได้.....แม้เพียงปลายก้อย
วันนั้น...ตอนค่ำ...ฉันเดินออกไปนอกบ้านเพื่อนำอาหารไปให้สุนัขที่เลี้ยงไว้ 3 ตัว ....เนื่องจากทั้งคุณพ่อ..และคุณลูกรักสัตว์....
คุณพ่ออยากให้ลูกๆได้เลี้ยงและเล่นกับสุนัข....สุดท้าย...ก็ไม่พ้นคุณแม่...ที่เป็นผู้ดูแล...ให้ข้าว..ให้น้ำ..และอาบน้ำให้มัน
หลังจากฉันเอาอาหารให้มันแล้ว ฉันเดินมานั่งบนชิงช้าหน้าบ้านเพื่อรอให้มันกินจนอิ่มก่อน มิฉะนั้น...มันจะตามฉันเข้าบ้านทั้งๆที่มันยังไม่อิ่ม....
วันนี้ไม่มีลมเย็นพัดเลย...ฉันได้แต่กลิ่นอายของความชื้นจากต้นไม้ที่เพิ่งถูกรดน้ำ...
ลูกสาวคนเล็กของฉันอายุ 8 ขวบ ชื่อ ”น้องกีตาร์”...ชุดนักเรียนยังไม่ได้เปลี่ยน...ผมแกละ 2 ข้างดูยุ่งรุงรัง...เดินออกมานอกบ้าน
“ออกมาทำไมลูก ...ยุงมันเยอะ....เดี๋ยวแม่ก็เข้าบ้านแล้ว...” ฉันบอกลูก
“ ไม่เป็นไรแม่....หนูนั่งแกว่งขาไปมาก็ได้” เธอไม่สนใจคำพูดของฉัน.....
เธอเดินมาหาฉัน...แล้วนั่งลงบนชิงช้าข้างๆฉัน เธอเอานิ้วก้อยน้อยๆของเธอเกี่ยวนิ้วก้อยของฉันไว้...แล้วโยกชิงช้าเบาๆ...เพื่อมิให้ยุงกัด...เสียงชิงช้าแกว่งดัง...เอี๊ยด...อ๊าด...เอี๊ยด...อ๊าด...
ฉันมองสุนัข 3 ตัวกินข้าว... แล้วมองเข้าไปในบ้านเห็นสามีนั่งดูทีวี....เสียงเพลงดังลอดออกมาจาก “เกม Audition” เกมเต้นของเด็กวัยรุ่นที่ลูกสาวคนโตของฉันชอบเล่น....ฉันได้ยินเสียงลูกชายของฉันคุยโทรศัพท์หงุงหงิงๆอยู่กับเพื่อน...คงเป็นเพื่อนสาวของเธอ
“แม่...มองไปบนท้องฟ้าโน่นซิ” ลูกสาวคนเล็กของฉันบอก
“แม่เห็นดาวไหม....มันส่องแสงเป็นสีชมพู” เธอพูดต่อ
“อือ…” ฉันตอบเสียงห้วนๆเพราะกำลังเหนื่อย
“แม่...จ้องนานๆนะ...นานๆ......ถึงจะเห็น...แม่ดูดีๆ...ทุกดวงเลยที่มีสีชมพู”
ฉันจ้องมองดาวบนท้องฟ้าอย่างที่ลูกบอก...มันเป็นสีชมพูจริงๆ
“มันส่องแสงระยิบระยับ....ในนั้นมีครอบครัวพ่อแม่ลูกตายายกำลังมองดูเราอยู่...เหมือนกับที่เรากำลังจ้องมองดูเขา....แต่ไม่เห็นกันหรอกนะแม่....เพราะมันไกลกัน” เธอพูดต่อไปเรื่อยๆ
“อือ...จริงด้วยลูก...” ฉันเริ่มคล้อยตามลูก
“ในดวงดาวมีเปลวไฟ...เพราะเขาก็เปิดไฟในบ้านเขา...เหมือนโลกเราก็มีไฟ...เพราะเราก็เปิดไฟกันทุกบ้านเหมือนกัน”
ไม่น่าเชื่อ....ว่าลูกสาวตัวเล็กๆของฉัน...จะสามารถหาความสุขได้ในสิ่งแวดล้อมเดียวกับฉัน...ขณะที่ฉันมองเห็นแต่เพียงสิ่งแวดล้อมเก่าๆ...บรรยากาศเดิมๆ…ไม่เห็นความสุขเพิ่มเติมที่ซ่อนอยู่
....ลูกสาวของฉันสามารถหาความสุขได้อย่างง่ายๆ...ในช่วงเวลาสั้นๆ....แล้วแบ่งปันความสุขนั้นให้กับฉัน...ผู้เป็นแม่ด้วย....
....ฉันได้เรียนรู้การหาความสุขจากสิ่งที่เห็น...ง่ายๆ...จากลูก....
และ...ฉันได้เรียนรู้ว่าความสุขเกิดได้....แม้เพียงปลายก้อย
...ลูกรัก......แม่จะแบ่งปันความสุขนี้ให้กับเพื่อนๆใน Blog…ที่แม่รัก...ทุกคนด้วย....
ความเห็น (10)
ยิ้มๆๆ....อ่านแล้ว...แผ่ซ่าน...ไปทั่วตัวกับสัมผัส...ที่รับรู้ได้..แห่งความสุข...ของหลานสาวตัวน้อยๆ นี้...
...
อยากเรียกว่า..."นางฟ้าน้อยๆ"...คะ...เธอคงรู้ว่าแม่เหนื่อย...จึงได้ชี้ชวนให้...มองเห็นความสุข....
ขอบคุณมากคะ...บันทึกเรื่องนี้ให้ความรู้สึกที่ดีมากเลยคะ...
(^___^)
กะปุ๋ม
สวัสดีค่ะ...คุณกะปุ๋ม...
- ขอบคุณสำหรับความสุขที่แวะเวียนมาให้พี่
- อยากเรียกคุณกะปุ๋มว่า"คนขยันของพี่"ด้วยค่ะ
เรียน ท่าน Mr.ดิศกุล เกษมสวัสดิ์ ค่ะ
- ขอบคุณค่ะที่แวะมาพูดคุย
- ดีใจค่ะที่บันทึกนี้สร้างความสุขให้ท่านได้
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
- น่ารักจังบันทึกนี้ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น
- ความรักมีได้รอบตัวจริงๆ คะ ไม่ต้องไปหาจากที่อื่นเลย
- อยากเห็นรูปของน้องกี่ตาร์จัง...คนที่เป็นแรงบันดาลใจของการบันทึกบทความนี้
- สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม
- คนหนึ่งตาแหลมคม เห็นดวงดาวอยู่พราวแพรว
อย่าเอาปัญหาที่ทำงานกลับบ้าน เพราะคนที่บ้านแก้ปัญหานั้นไม่ได้ และก็อย่าเอาปัญหาที่บ้านไปทำงานด้วย เขาก็แก้ปัญหานั้นไม่ได้เช่นกัน
คุณอาจจะไม่รู้ว่าการกระทำของคุณจะเป็นบวกหรือเป็นลบ แต่อย่าทำตามอารมณ์ เพราะมันจะเป็นลบเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ท้ายสุด รู้สึกอิจฉาลูกสาวของคุณจัง ให้ความรู้สึกนั้นคงอยุ่กับเขาตลอดไป
ขอบคุณครับ
คุณ จ๊ะจ๋าค่ะ
- ขอบคุณค่ะที่แวะมาพูดคุย...ว่างๆพี่จะแวะไปคุยด้วยค่ะ
- มีโอกาสจะนำรูปน้องกีตาร์มาให้ดูค่ะ...สวยน้อยกว่าคุณน้าจ๊ะจ๋านิดส์..นึง (น้องกีตาร์ชอบพูดว่า..นิดส์..นึงค่ะ...เลยขอยืมมาใช้)
สวัสดีค่ะ...คุณอุทัย อาวรณ์
- ขอบคุณที่ทำให้เห็นอีกมุมมองหนึ่งของตัวเองที่ชัดเจนขึ้น...ซึ่งไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่ามี...ต้องให้เพื่อนๆช่วยดู
- ขอบคุณสำหรับ กลอนที่เอาไว้เตือนตนเองได้
- ว่างๆจะแวะไปคุยค่ะ
