เศร้าใจ สุนัขข้างบ้าน

      ณ หอที่ผมอยู่มีไอ้แดง หมาที่เข้ามาออกลูกที่หอผม ตัวมันสีแดงเลยเรียกว่าไอ้แดง เป็นเพศเมีย ลูกๆมันเป็นที่ต้องตากับผู้พบเห็น ไอ้แดงก็เลยเป็นแม่ที่กำพร้าลูก หลังจากที่มันได้ออกลูก และลูกๆมันได้เติบโตแล้ว เหลืออยู่ตัวนึงเป็นตัวผู้ เห็นเค้าเรียกๆกันว่า 'เบอร์ดี้' เจ้าเบอร์ดี้เป็นตัวผู้ ขี้เล่นจนรองเท้าพังไปหลายคู่แล้ว แต่แล้วอยู่ๆมันก็หายไปจากหอที่ผมอยู่ ไม่รู้ว่าใครที่ไหนแอบเอามันไป ไอ้แดงก็เลยต้องเป็นแม่กำพร้าลูกอีก ผมสังเหตุเห็นมันเศร้าๆ หงอยๆอยู่หลายวัน ดูแล้วก็น่าสงสาร

    บ้านตรงข้ามผมเป็นบ้านเถ้าแก่เรือ มีลูกสาวสวย และหมาดุ หมาบ้านเค้าชุดแรกเป็นอัลเซเชี่ยน เคยวีระกรรมกับเจ้าพวกนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง มันหลุดออกมาจากบ้านตรงข้าม ผมกลัวมันจะไปกัดคนอื่นๆเลยขับมอเตอร์ไซค์ย้อนกลับมาอีก และแล้วมันก็รี่ตรงเข้ามาหาผมทันทีโดยสันชาตญาณเลยยกขาจะถีบมัน แต่มันก็หลบจนพ้น และได้งับเข้าที่ขาผม ดีที่แค่เฉี่ยวๆ ถลอกนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง ผมไม่ได้เอาเรื่องอะไรเค้า หลังจากนั้นก็เงียบไปนาน

    จนเมื่อต้นปี 49 บ้านหลังตรงข้ามเค้าได้ลูกหมามาตัวนึง สีดำๆ ผมยังไม่ได้สังเหตุว่าพันธุ์อะไร แต่พอมันโตขึ้นๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นร็อคไวเลอร์ ขึ้นชื่อเรื่องความดุร้าย แต่เจ้าของไม่รู้เลี้ยงยังไงมันไม่ดุเลย จนอยู่มาวันหนึ่งมีหมาอีกตัวนึง สีดำๆ-น้ำตาล ไม่โตเท่าไหร่ ไม่ทราบพันธ์อะไร ครั้งแรกคิดว่าเป็นพันธุ์บ้านๆธรรมดา ได้ยินแต่เสียงเห่าทุกวัน

      ผมเกือบลืมเล่าไปช่วงประมาณกลางๆปีเจ้าแดงได้ตั้งท้องกับหมาที่ไหนก็ไม่รู้ไม่สามารถทราบได้ ผมคิดว่ามันคงจะท้องล่ะ ทั้งๆที่ผมเองก็พยายามห้ามไม่ให้มันออกไปข้างนอก แต่มันก็ออกไปจนได้ คงเป็นเพราะหนุ่มๆมาเยี่ยมมันทุกวันเลย ตกวันละหลายสิบตัว ดังนั้นผมเลยสรุปไม่ได้ว่าตัวไหนคือสามีมันที่แท้จริง

      จนมาวันหนึ่งผมได้ยินเสียงหมากัดกันดังมากข้างๆห้องผม ผมจึงออกไปดู ไอ้แดงโดนรุม เจ้าร็อคไวเลอร์ กับพันธ์อะไรไม่รู้ พร้อมกับน้องบ้านตรงข้ามซึ่งมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่หอประจำซึ่งเป็นเจ้าของหมา ก็ยืนดูอยู่ทำอะไรไม่ได้ ผมยืนมองมันกัดกันสัก 2-3 นาที นึกได้ว่าเวลาหมากัดกันให้เอาน้ำสาด ก็เลยไปเอาน้ำมาถังนึง แล้วก็สาดมันลงไป ..มันก็ยังคงกัดกันต่อ แถมยังวิ่งไปกัดกันต่อ หากผมปล่อยต่อไปไอ้แดงคงจะต้องตายแน่ๆ เลยเดินวนรอบหอเจอไม้หน้าสามยาวประมาณ 1.5 เมตร พร้อมตะปูที่ตอกคาไว้ยาวประมาณ 2 นิ้ว เลยเอามายืนคุมเชิงอยู่ เจ้าของหมาก็ห้ามอะไรไม่ได้ ขืนปล่อยไว้ไอ้แดงต้องตายแน่ๆ ข้าวของก็เสียหายหมด ดีที่เครื่องซักผ้าไม่พัง ผมเลยตัดสินใจ ใช้ไม้ที่เตรียมไว้ฟาดเข้าบริเวณลำตัวของหมาที่กัด ซึ่งเจ้าร็อคไวเลอร์ยืนคุมเชิงอยู่แต่ไม่ได้ร่วมวงกัด ฟาดไปครั้งแรกอย่างเต็มแรง รู้สึกได้ถึงความหนาของลำตัว มันก็ยังไม่หยุดกัดกันโดยไม่สนใจอะไร  ผมก็เลยฟาดไปครั้งที่สอง มันหยุดแล้วหันมามองหน้าผมหนึ่งครั้ง ผมขนลุกเลย และมันก็หันกลับไปกัดต่อ ผมเลยพลิกไม้ คราวนี้เพิ่มความแรงขึ้น ปลายตะปูเจาะเข้าบริเวณลำตัวมันเกือบดึงไม้ไม่ออก และซ้ำอีกครั้งจนมันหยุดนิ่งไปกองอยู่กับพื้น เจ้าของเข้ามาจูงมันเดินกลับไปยังบ้าน ผมใจไม่ดีอยู่หลายวันไม่รู้ว่าทำแรงไปหรือเปล่า แต่ก็คิดว่ามันเข้ามาในบริเวณของเรา เราเป็นเจ้าของที่สามารถทำอะไรได้เต็มที่ และกลัวว่าจะไปทำร้ายคนอื่นๆและตัวเองด้วย เลยต้องป้องกันตัวไว้ก่อน

    หลังจากนั้นอีกหลายวันหมาจรจัดที่อยู่บริเวณซอยที่ผมอยู่ ก็ได้หายไปเรื่อย บ้างก็เห็นมันนอนตายอยู่ เหลือครึ่งตัวบ้าง บาดเจ็บบ้าง ไม่รู้ทำอย่างไรดี ก็เลยตามเลย เพราะหมาพวกนี้เยอะจัดจะมีเป็นรุ่นๆ เพราะมีคนมาปล่อยบ่อยๆ และก็มีคนเอาอาหารมาให้ จนเกือบจะมีเรื่องกับคนที่เอาอาหารมาให้แล้ว

    จนวันนี้ผมกลับมากจากไปช้อปปิ้ง เข้าหอแล้วก็ปิดประตูหอทันทีเห็นไอ้แดงนอนอยู่ที่ศาลาเลยเข้าไปทักทายมัน แล้วก็เข้าห้องไป สักพักได้ยินเสียงตะโกนว่า "หมาหลุด ปล่อยมันออกไปทำไม" หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงเห่าดังสนั่นหอ คนรักหมาก็รีบออกมาดู เพราะคิดว่าคงเกิดเหตุการณ์ไม่ดีแน่ ผมเองก็รีบออกไปจนใส่เสื้อไม่ถูกแล้ว ดีที่ปิดประตูหอไว้เมื่อกี้ ไอ้แดงพยายามออกไปด้านนอก ผมมาถึงรั้ว ก็เห็นไอ้ตัวลายมันกัดคอหมาจรจัดตัวหนึ่ง ไม่ยอมปล่อย กัดแล้วสะบัดไปมา ผมคิดว่าหากไม่ตายมันคงไม่หยุดแน่ คนผ่านไปผ่านมามันไม่สนใจกัดอย่างเดียว เจ้าของหมาก็ไม่กล้าด้วย เลยได้แต่ยืนดู ผมก็ยทนดูอยู่ประมาณ 5-10 นาที ได้ยินแต่เสียงร้อง กับเสียงเห่า สักพักก็เงียบไป และมีเสียงร้องอีก เลือดแดงเป็นจุดๆเต็มไปหมด มีอีกบ้านขับรถเก๋งมาบีบแตรใส่ให้มันหยุด มันก็ไม่ยอมหยุด ลากคอไปกัดต่อข้างถนน คนขัยรถผู้หญิงจะลงมาเอาร่มตี ผมต้องรีบห้ามไว้ แล้วบอกไปว่า ให้รีบขึ้นรถเลยครับ เพื่อความปลอดภัย ต้องใช้ไม้หน้าสามอย่างเดียว ในรถมีเด็กอยู่ด้วย แต่เค้าก็ยังไม่ไป แถมยังมีเสียงลอดออกมาทางกระจกอีกด้วย "เลี้ยงหมาไงว่ะ...!! ปล่อยให้มันออกมากัดได้ไง" หลังจากนั้นเค้าก็ขับรถไป ผมก็ยืนดูผ่านประตูอย่างเดียว จนได้ยินเสียงดังก๊อปแก๊ป คงเป็นเสียงกระดูกหัก คิดว่ามันคงตายแน่ๆแล้ว เจ้าของหมาเลยเอาท่อแป๊บมาตีมันแล้ว ลากคอมันเข้าบ้านอย่างไม่ยากเย็น หลังจากนั้นความเงียบก็ตามมา เพื่อไม่ให้เป็นภาพที่ไม่น่ามอง ผมเลยเตรียมจอบไว้แล้ว แต่ด้วยเวลาที่ค่ำมืดแล้ว มองอะไรไม่เห็น คงต้องจัดการต่อวันถัดไป เลยลากมันไปกลางลานสุสานสุนับจรจัด ใกล้ต้นยูคาลิปตัส เพราะว่าเวลามีหมาตายผมก็จะลากไปฝังที่เดิมๆใกล้ๆกัน กะว่าต่อไปน่าจะทำป้ายติดไว้เป็นอนุสรณ์ เจ้าของที่คงไม่ว่าอะไร ถมที่แล้วขายแพงหูฉี่ ไม่มีใครซื้อ เลยเอามาทำเป็นสุสานสุนับเลย

     ก็น่าเศร้านะครับ ผมเองก็เป็นคนชอบหมา แต่หมาตัวนั้นดุจริงๆ ผมว่าหากมันกัดใครสักคนแล้วผมอยู่ด้วยผมคงเอาปืนยิงมันให้ตายไปเลย(แรงไปหรือเปล่า) มันดุร้ายจริงๆกัดแล้วต้องให้ตายกันไปข้างหนึ่งถึงจะหยุด ส่วนจรจัดนี่ก็น่าสงสาร ไม่รู้จะจัดการไงดี เรื่องอาหารไม่ต้องห่วงครับ คนใจบุญเยอะ จนคนที่อาศัยอยู่บริเวณนั้นเดือดร้อนแล้ว