เริ่มชินกับอาการข้างเคียงของยา รู้แล้วว่าตอนเช้า(โดยเฉพาะตื่นนอน)ปัสสาวะจะสีเข้มมากๆแต่ไม่เท่ากับสัปดาห์แรก และระหว่างวันปัสสาวะจะเริ่มเหลืองน้อยลงแต่ไม่ถึงกับใสเลยนะปวดเมื่อยตามเนื้อตัวยังมีอยู่คู่กับน้องสิว(ถ้าเป็นเด็กๆที่กินยา คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องสิวนะ) <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">อดไม่ได้เลยต้องหายามาทาแก้สิว เมื่อวันก่อนสวดมนต์เสร็จลืมกินยา ป้าเปรี้ยวนึกยังไงไม่รู้วันนี้ถามว่า “กินยาหรือยัง” รีบลงจากเตียงมากินยาทันที นี่แหล่ะของจริงจะได้รู้ซะบ้าง (บอกตัวเอง)คือบางครั้ง เวลาถามเด็กว่าต้องมีใครคอยเตือนเรื่องกินยาอยู่หรือเปล่า </p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เด็กตอบ “ให้ยายเตือนทุกวันคร้าบกระผม” </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> เราก็จะแย้งว่า “อ้าวกินยาเองทุกวัน ทำไมต้องให้ยายเตือนล่ะจ๊ะ” </p><p>นี่ดีนะถ้าป้าเปรี้ยวไปบอกเด็กๆเรื่องป้าหน่อยเกือบลืมกินยาแล้วล่ะก็ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">จะต้องถูกเด็กๆย้อนว่า “ทีป้าหน่อยกินยาแค่สองอาทิตย์ยังลืมกินยาแล้วหนูล่ะกินมาเป็นปีๆก็ต้องมีลืมกันบ้างซิ”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="center"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="center">
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="center"></p> รู้แล้วว่าคนเราก็ต้องมีลืมกันบ้าง แฮะ แฮะ คราวหน้าจะได้ไม่พูดประโยคนี้แล้วค่ะ บอกกับตัวเองว่า ต้องเสริมกำลังใจและชมเด็กๆทุกๆครั้งหลีกเลี่ยงการตัดพ้อเรื่องกินยาเพราะบางครั้งเรามุ่งหวัง(คาดหวัง)ว่าเด็กควรจะทำตามที่แนะนำเรื่องกินยา แต่ถ้าเด็กไม่มีใครคอยดูแลให้กำลังใจอย่างต่อเนื่อง เด็กจะเบื่อและเอือมระอามากๆกับการกินยาเพราะวัยเด็กเป็นวัยที่สนุกสนานไม่ใช่ต้องมานั่งทุกข์ระทมกับการกินยา เรื่องการเสริมสร้างกำลังใจ ผู้ใหญ่จะมีวิธีการต่างๆนาๆที่เลือกเองได้โดยไม่ค่อยมีใครกล้าขัด เช่น อยากกินโน่นกินนี่(เป๊บซี่) ดูVCD ทั้งวัน นั่งรถไปเที่ยวยังที่ต่างๆที่อยากจะไป แต่เด็กยังต้องพึ่งพาให้ผู้ใหญ่พาไปเด็กๆเวลาป่วยถึงเครียดหรือ เซ็งมากกว่าผู้ใหญ่ไงล่ะค่ะ ขอให้เห็นใจเด็กๆด้วยนะค่ะ(ป้าหน่อยขอเป็นกระบอกเสียงแทนเด็กๆ) <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">อ้อ! ขอขอบคุณทุกๆท่านค่ะไม่ว่าจะเป็นญาติเด็กๆ และพี่ๆเพื่อนๆที่ห่วงใยมาตามสายโทรศัพท์</p><p> “ป้าหน่อย”</p><p></p><p>
</p>
อยากบอกหน่อยว่าอาชีพอย่างเราต้องเตรียมใจรับความเสี่ยงต่อการติดเชื้อจากคนไข้อยู่แล้ว แต่พวกเรามีกระบวนการเฝ้าระวังที่ดี จึงทำให้ไม่มีอาการรุนแรงการติดเชื้อ TB เป็นโรคที่รักษาให้หายขาดได้ ขอให้อดทนทานยาให้สม่ำเสมอเพียง 6 เดือนเท่านั้น....ถ้าเปรียบเทียบกับผู้ป่วยเด็กติดเชื้อเอชไอวีที่ต้องทานยาต้านไวรัสตลอดชีวิตแล้วจะรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาก อีก 2 สัปดาห์เจอกันนะค่ะ เด็กๆ บ่นคิดถึงป้าหน่อยมากๆๆ....ค่ะ
พญ.รุจนี
ได้รับกำลังใจแบบนี้ สู้ต่อแน่นอนค่ะ
"หน่อย"
อย่าไปคิดอยากลาป่วยเลย แค่คิดก็มีงานมารออยู่ในสมองแล้ว ดูรูปเหมือนป้าเปรี้ยวไปก่อน จะได้มีกำลังใจและกายที่แข็งแรง
(เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงป้าเปรี้ยว)
