ห่วงใย
ห่วงใยใครสักคน แต่พูดไม่ได้
ณ วันนี้ ชีวิตก็เดินทางมาไกลพอสมควรได้รับรู้ ได้เห็นอะไรมาพอสมควร และ ณ วันนี้ ที่มีหน้าที่การงาน มีสังคม มีเพื่อน ก็พอใจ มีความสุขตามประสา แต่... ณ วันนี้ รู้สึกกังวล ห่วงใย ใครบางคน อยากให้เค้าเป็น เค้าทำ อย่างที่เราคิดว่ามันดี อยากให้เค้าปรับเปลี่ยน บางสิ่งบางอย่าง แต่สุดท้าย ก็ทำได้เพียงการนั่งมองดู และการรับฟัง คนเราคิดไม่เหมือนกัน ชอบไม่เหมือนกัน พื้นฐานครอบครัวก็ไม่เหมือนกัน สุดท้ายก็คงได้แค่รับฟัง ถึงจะปรารถนาดี ห่วงใยแค่ใหน ก็คงพูดอะไรออกไปไม่ได้ "สิทธิส่วนบุคค" คำนี้ โดนมากๆ อยู่นิ่งๆ เฉยๆ ก็ดีเหมือนกันนะ (ภาวะน้ำท่วมปาก) เฮ้อ ... กลุ้มใจ (กลุ้มเพราะอะไร ไม่เข้าใจตนเอง)
คำสำคัญ (Tags): #สิทธิส่วนบุคคล
หมายเลขบันทึก: 62250เขียนเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2006 01:06 น. ()ความเห็น (18)
- มาเยี่ยมใจกันค่ะ
- ก็ปล่อยไปตามดวงกันบ้างคะ นะคะ
- ส่งกำลังใจช่วยค่ะ
- และขอบคุณที่อ่านบันทึกครูอ้อยอย่างสม่ำเสมอค่ะ
ขอบคุณค่ะ จะติตามอ่านไปเรื่อยๆ นะค
ขอบคุณที่มาเยี่ยมเยือน
- แวะมาขอบคุณครับ
- เย รูปใหม่ จำไม่ได้ อึ้ง ครับอึ้ง
- สวัสดีค่ะ
- บางจังหวะ บางลีลา ต้องปล่อยวางแบบสบาย ๆ ยิ่งปล่อยวางได้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพบคำตอบของชีวิตมากเท่านั้นค่ะ
- ขอบพระคุณทุกๆ ท่านนะคะ ที่ให้กำลังใจกัลยา
- ขอบคุณ อ ขจิต ค่ะ อึ้งทำไมคะ
การที่...อยากให้เค้าเป็น อยากให้เค้าทำ อย่างที่เราคิดว่ามันดี อยากให้เค้าปรับเปลี่ยน บางสิ่งบางอย่าง
สิ่งเหล่านี้ เป็นความต้องการของเรา ไม่ใช่ของเค้า...?? บางครั้งเราต้องลดความต้องการของเราลงบ้าง เพื่อให้เค้าเป็นอย่างที่เค้าเป็น เพื่อให้เค้าเป็นอย่างที่เค้าหวัง และเพื่อให้เค้าทำอย่างที่เค้าอยากจะทำ...???
ขอบคุณที่ทิ้งร่องรอยไว้ใน blog คะ แล้วจะเข้ามาเรื่อย ๆ นะคะ ขอบคุณคะ
คุณกัลยา น่าจะอยู่อยุธยานะ ...ใช่หรือเปล่า
ผมมาขอบคุณที่คุณ Kawao กรุณาตั้งกล่องบริจาคเพื่อนำนำมาช่วยผู้ที่ขาดแคลนที่แม่ฮ่องสอน
อิ่มใจ และดีใจครับ
- สวัสดีครับคุณกัลยา
- ตอนแรกผมก็ตกใจเอ๊ะว่าใครคือ Kawao
- ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่เข้าไปเยี่ยมเยียนผมอย่างสม่ำเสมอครับ และต้องขออภัยอย่างสูงที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีโอกาสตอบคำถามและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นอย่าง ต้องกราบขออภัยเป็นอย่างสูงครับ
- เรื่องห่วงใยนี้ผมก็เคยประสบพบพานอย่างเช่นเดียวกับคุณกัลยาครับ โดยเฉพาะช่วงเร็ว ๆ นี้ที่ผ่านมา
- แต่ผมก็เลือกทางที่ไม่คิดหรือห่วงใยอยู่เฉย ๆ แต่จะแสดงออกและพยายามทำทุกอย่างในสิ่งที่ทำได้หรือแม้กระทั่งทำเกินหน้าที่หรือเกินกำลังของตนเองครับ
- ซึ่งในตอนแรก ๆ นั้นรู้สึกท้อใจมาก ๆ ถึงสิ่งที่เราพยายามทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อคนอื่น แต่เขาไม่เห็นความดี รวมทั้งกับถูกด่าว่าเสีย ๆ หาย ๆ
- แต่พอผ่านมาได้สักระยะ ก็ได้พบกับ "ความสุขแท้"ครับ เพราะถ้าผมไม่ได้ทำผมคงจะมีความสุขที่จะได้เรียนหรือได้อยู่ในที่ที่สบาย แต่วันนี้ผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องเป็นความสุขที่อิ่มจริง ๆ ครับ
- แวะมาขอบคุณเจ้าคะ
- อึ้งรูปใหม่ จำไม่ได้
- นึกว่าเข้าผิดบันทึกครับ ยิ้มเลย
- เห็นไหมละเขียนเรื่องอยุธยา
- จนคุณน.เมืองสรวง คิดว่าอยู่อยุธยาเลย
- ขำ ขำๆ
- 5555 ใช่คะ นึกแล้วเชียว ดูยังไง ว่ากัลยา เป็นคนอยุธยา
- เราไม่เฉลยเนาะ จะได้ติตามอ่านบล็อกกัลยาต่อไปเรื่อยๆ เนาะ
อ ปภังกร
ขอบคุณนะคะ ที่มาให้กำลังใจ จะติดตามผลงาน และให้กำลังใจกันไปอย่างนี้เรื่อยๆ ต่อไป ค่ะ
อ ขจิต
ขอบคุณค่ะ ที่มาให้กำลังใจ
แวะมาขอบคุณครับ บอกแล้วหน้าเหมือนคนอยุธยาไม่เชื่อ หน้าคล้ายน้องโบเลยรู้จักไหม
น้องโบ ใหนน้อ กัลยา ไม่รู้จัก
งง คร้าบบ งง
สวัสดีครับ คุณ Kawao
- กัลยาณมิตร ย่อมเตือนในฐานะที่เป็นมิตรที่ดีครับ หากเราไม่เห็นด้วยและคิดว่ามีเหตุผลที่ควรชี้แจง ส่วนเขาจะเปลี่ยนแปลงหรือไม่ ก็เป็นสิทธิ์ส่วนบุคคลของเขาครับ เราก็คงทำได้เพียงเฝ้าดูและคาดหวังว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น
- ขอบคุณ นะคะ คุณ Mitochondria ในใจจริง ก็ปรารถนาดีต่อเค้ามากๆ เพราะเค้ายังเป็นเด็ก แต่ก็ไม่รู้จะเริมต้นยังงัยดีเหมือนกัน
- แต่คิดว่าสักวันคงจะต้องพูดแล้วล่ะ กำลังคิดหาวิธีอยู่จะเริ่มยังงัย
- ขอบคุณอีกครั้งนะคะ