เก็บตกจากบัตรคำอิเล็กทรอนิกส์

เก็บตกจากห้องเรียน

จากการที่ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้สอนในกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย ข้าพเจ้าให้นักเรียนอ่านบัตรคำอิเล็กทรอนิกส์ที่สามารถใช้กับเครื่องเล่นซีดีเพราะในห้องเรียนจะมีโทรทัศน์ 2 เครื่อง ในชั่วโมงโฮมรูมตอนเช้าก่อนเข้าห้องเรียนประมาณ15 นาทีทุกวัน โดยบัตรคำอิเล็กทรอนิกส์จะมีเสียงอ่านนำก็ให้นักเรียนอ่านตามเป็นนกแก้วนกขุนทองไปก่อน เมื่ออ่านไปนานๆ ก็จะปิดเสียงและให้นักเรียนอ่านเอง นักเรียนก็สามารถอ่านได้และรู้ด้วยนะว่าคำต่อไปคือคำอะไร(เก่งจริงๆนักเรียนของครู) แต่เมื่อข้าพเจ้านำคำจากบัตรคำอิเล็กทรอนิกส์มาพิมพ์ลงกระดาษเพื่อประเมินผลการอ่าน(ก็สอบอ่านนั่นแหละ)โดยตั้งเกณฑ์ไว้ว่าต้องอ่านได้ร้อยละ 80 ของคำที่กำหนด นักเรียนของข้าพเจ้าก็สามารถอ่านได้และสามารถอ่านได้โดยไม่ต้องดู(เก่งใช่ไหมล่ะ) แต่เมื่อข้าพเจ้าให้อ่านย้อนจากข้างหลังไปข้างหน้าปรากฏว่าหลายคนที่อ่านไม่ได้ เลยทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วเด็กท่องได้ไม่ใช่อ่านได้ (ครูประจำวิชาอุตส่าห์ดีใจ ก็ยังดีที่ท่องได้) ข้าพเจ้าจึงต้องปรับวิธีการอ่านบัตรคำอิเล็กทรอนิกส์ใหม่ โดยการแบ่งนักเรียนเป็น 2 กลุ่ม คือกลุ่มเก่ง กับกลุ่มอ่อน โดยกลุ่มเก่งจะให้อ่านนำเป็นคำก่อน และกลุ่มอ่อนจะให้อ่านสะกดตามหลัง โดยมีกติกาว่า เมื่อประเมินการอ่าน หรือครูสังเกตการอ่าน หรือสุ่มการอ่านของแต่ละคน (แล้วแต่วันไหนจะเอาอะไรมาหลอกเด็ก) ในกลุ่มอ่อนถ้าใครสามารถอ่านได้คล่อง ก็จะให้ย้ายมาอยู่กลุ่มเก่ง แต่ถ้าในกลุ่มเก่งไม่ตั้งใจอ่าน(เพราะถือว่าอ่านเก่งแล้ว) ก็อาจถูกย้ายมาอยู่กลุ่มอ่อนได้ ปรากฏว่าเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน นักเรียนสามารถอ่านสะกดคำในบัตรคำอิเล็กทรอนิกส์ได้ทุกคน (ทำไมจะไม่ได้ล่ะใครก็อยากจะได้ชื่อว่าเป็นเด็กเก่ง และการอ่านสะกดคำนั้นกว่าจะหมดทุกคำเหนื่อยจะตาย)