ความภาคภูมิใจ

ความรุนแรงไม่สามารถสร้างสันติภาพ

               ข้าพเจ้าเป็นครูที่ปรึกษานักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3/9 ร่วมกับครูสมรัก นักเรียนของเรามาจาก ม. 2/1 , ม. 2/2 ซึ่งเป็นห้องที่แย่ที่สุดในบรรดานักเรียนทั้งระดับ เราได้รับเด็กที่หัวสมองว่างเปล่า  จิตใจเคว้งคว้าง พฤติกรรมจึงสร้างแต่ความปวดหัวให้แก่ครู หลายครั้งที่ครูปวดใจ ถอดใจ ต้องขอบพระคุณท่านผู้อำนวยการที่เตือนสติ ทำให้ข้าพเจ้าไม่ทอดทิ้งเขาไป ขณะที่มีความโกรธจะคิดสิ่งดีดีไม่ออก เมื่อมีสติข้าพเจ้าได้พิจารณาสภาพปัญหาของเด็กทีละคนๆ เขาน่าสงสารน่าเวทนา ลูกเอ๋ยแค่แก้ปัญหาชีวิตมาถึงวันนี้ เวลานี้ได้เธอช่างเก่งเสียจริง ข้าพเจ้าเสียดายที่มีเวลาดูแลเขาอีกแค่ไม่กี่เดือนก็ต้องแยกย้ายไป   สำหรับหนู 3/9 แค่ครูรักษาพวกเธอให้อยู่ครบ 50 คนครูก็ถือว่าครูประสบความสำเร็จแล้ว ความรุนแรงแก้ปัญหาไม่ได้ นอกจากความรักและความเข้าใจ ครุรู้แล้ว

 

[<<ปิ่นมุก>>]

อาจารย์คะ หนูว่าอย่าคิดมากนะคะ เด็กทุกคนมีความน่ารักอยู่ในตัวเขา แต่ในบางครั้งที่เขาไม่แสดงออกมาเพราะเขาอาจจะถูกปิดกั้นจากคนรอบข้างก็ได้ คนรอบข้างก็คือครอบครัว  เพื่อน หรือแม้กระทั่งครู ในบางครั้งด้วยอาชีพที่เราเป็นครูเราก็อยากสอนให้เขาเป็นคนเก่งแต่ในบางครั้งสภาพแวดล้อมไม่เอื้ออำนวยสิ่งที่เราจะทำให้ได้ดีที่สุดคือ การสอนให้เขาเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในสังคม ใช่มั้ยค่ะ