ทำไม beeman จึงติดตามอ่านบันทึก Mongolia ของท่านอาจารย์วิบูลย์
ผมไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ที่ไหน...นอกจากสังคมและวัฒนธรรมใน GotoKnow ครับ...
ช่วงนี้ผมติดตามอ่านเรื่อง Mongolia ของท่านอาจารย์วิบูลย์ ซึ่งเป็นเรื่องราวตอนที่ท่านเดินทางไปกับคณะของอาจารย์วิชาญ หัวหน้าศูนย์เทคโนโลยีอวกาศ (ชือเก๋มาก)
เป็นบันทึกที่เป็น series มี 37 ตอน...คิดว่า ทุกตอนมีภาพประกอบดัวย...
บันทึกนี้เป็นบันทึกต่อยอด...ผมตั้งคำถามไว้ที่ชื่อเรื่อง...แล้วครับ และต่อไปนี้คือเหตุผล (บันทึกนี้คิดและเขียนในเวลา 20 นาที)
- ผมชอบสไตล์การเขียนแบบเล่าเรื่องของท่านอาจารย์วิบูลย์ ที่ชอบมากคือเป็นเรื่องเล่าที่มีภาพประกอบด้วย
- เป็นวิธีการเดียวกับที่ผมชอบใช้ในการเล่าเรื่อง และสอนนิสิต เนื่องจากผมสอนชีววิทยาของสัตว์ ดังนั้นการมีภาพประกอบจะช่วยให้นิสิตเข้าใจมากยิ่งขึ้น
- การเล่าเรื่องของอาจารย์วิบูลย์ เป็นการเล่าเรื่องเบาๆ และสอดแทรกความเป็นตัวตนของตนลงไป..เราจะศึกษาเรื่องคนได้จากบันทึกนี้..
- ผมมักมี ไอเดียดีๆ หรือ ปิ๊งแว๊บ...แบบที่อาจารย์ประพนธ์ใช้..ในระหว่างเดินทางเสมอ...และผมคิดว่าท่านอาจารย์วิบูลย์จะมีไอเดียใหม่ๆ เหล่านั้น ซ่อนไว้ในบันทึก
- ผมคงไม่มีโอกาสได้ไปมองโกเลีย และไม่คิดว่าจะไป ดังนั้นการได้อ่านบันทึกนี้ จะทำให้ผมมีความรู้สึกเหมือนได้เดินทางไปด้วย...รวมทั้งได้รู้จักบุคคลที่ร่วมเดินทางไปด้วย (หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น)...แค่รู้สึกเหมือนร่วมเดินทางไปด้วย...นี่ก็คุ้มค่ามากแล้ว สำหรับเวลาที่เสียไปในการอ่าน
- ผมเคยเดินทางไปอิสราเอล แล้วเคยจัดงาน...เพื่อเล่าเรื่องให้คนอื่นฟังในประสบการณ์ 1 เดือนของผม ที่อิสราเอลและอียิปต์ มีภาพให้ชมเพียบ แต่มีคนมาร่วมงานประมาณ 5 คนเท่านั้น ทั้งที่ผมมีของแจกด้วย....ผมเคยสงสัยว่าทำไมคนจึงไม่สนใจเรื่องที่ผมจะเล่า...และจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่มีคำตอบที่น่าพอใจ...รวมถึงคนอื่นๆ ที่เคยไปเมืองนอกก็มีสภาพคล้ายๆ กันครับ...คือคนที่ไปเมืองนอกกลับมา อยาก Share ประสบการณ์ แต่ไม่มีใครไปฟัง
- เดี๋ยวนี้มี GotoKnow ครับ ท่านอาจารย์วิบูลย์อยากเล่า ใครใคร่ฟังใคร่อ่านก็มาติดตามเอา แต่เราได้ให้แล้ว...ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดี...จึงเข้าไปอ่านและเขียนให้กำลังใจท่านอาจารย์วิบูลย์...รวมถึงคุณโอที่อยู่เบื้องหลังด้วย....แสดงตนให้รู้ว่าอย่างน้อยก็มีอีก 1 คนที่เฝ้าติดตามอยู่
- ขณะนี้มีผู้ติดตามอ่านเรื่อง "มองโกเลีย" โดยการแสดงตนที่ข้อคิดเห็นมีประมาณ 4-5 ราย....ซึ่งก็คงเป็นกำลังใจให้ลงบันทึกต่อไปจนจบ
- ท่านอาจารย์วิบูลย์เขียนบันทึกเหล่านี้ ในสถานการณ์เกือบจะเรียกว่าสดๆ เป็นความคิดในขณะนั้น เป็นความคิดแบบ Original เลย...โดยเขียนลงในสมุดบันทึกพร้อมทั้งถ่ายภาพประกอบ..ซึ่งนำมาให้คุณโอ..ค่อยๆ ลง ตามเวลาที่จะจัดสรรได้...ผมคิดว่าการเขียนแบบสดๆ ก่อนที่ความรู้หรือความรู้สึกจะหายไปนี้....มีพลังซ่อนเร้นอยู่ข้างในมาก เราคงได้เรียนรู้สิ่งดีๆ เหล่านี้
- เนื่องจากผมได้ มีโอกาสร่วมงานกับท่านอาจารย์วิบูลย์บ่อยครั้ง การได้เข้าไปร่วมแสดงความคิดเห็นในบันทึก...เป็นการสร้างความสนิทสนมในวัฒนธรรม...GotoKnow ครับ....ผมมีความรู้สึกว่า มีกัลยาณมิตรหลายคน เกิดขึ้น จากการที่เราได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันในบล็อกนี่ละครับ...ต่อไปความไว้เนื้อเชื่อใจก็จะเกิดขึ้น...การร่วมมือการทำงานก็จะเกิดขึ้น...ผมไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ที่ไหน...นอกจากสังคมและวัฒนธรรมใน GotoKnow ครับ...
หมายเลขบันทึก: 60191เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2006 12:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม 2013 08:17 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (15)
- อาจารย์คะ อาจารย์วิบูลย์เคยเปรยว่า "คนอ่านseries ชุดนี้ จะรู้จักตัวตนจริงๆ ของผมมากขึ้น"
- ตูนเองก็ได้ศึกษาตัวตนของหลายๆ ท่านผ่านทาง Gotoknow ประกอบกับการพบปะพูดคุยจริงๆ ด้วยเหมือนกันค่ะ
- กลับมาจากมองโกเลียใหม่ๆ อาจารย์นั่งอ่านสิ่งที่อาจารย์เขียนบันทึกมาในสมุด อาจารย์ยังนั่งขำแล้วพูดว่านี่ถ้าผมไม่จดผมคงจำมาไม่ได้ขนาดนี้ค่ะ
Gotoknow ไม่ได้เป็นแค่เพียงพื้นที่เสมือนค่ะ แต่เป็นพื้นที่แห่งความมหัศจรรย์ด้วยค่ะ เพราะอะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ใน Gotoknow จริงมั้ยคะอาจารย์
เห็นด้วยกับน้องตูน เพราะ gotoknow ทำให้เกิดความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
- ความเห็นของคุณตูน ทั้ง 2 ชุด ช่วยเติมเต็มได้มากครับ
- ขอบคุณครับ......
- คุณจรัสศรี เข้ามาก่อนผมเล็กน้อย...
- มาช่วยสนับสนุนความคิดเห็นของคุณตูน..ต้องขอบคุณครับ
- ติดตามชมภาพ "มองโกเลีย" ได้ที่นี่ Mongolia
- ยอมรับเลยค่ะ ว่า "การที่อยากจะรู้จักตัวตนของใครสักคน ต้องอ่านเรื่องที่คนนั้นเขียนจริง ๆ"
- นั่งลงบันทึกชุดมองโกเลีย ให้ อ.วิบูลย์ อยู่ เสียงตูน แว่วมาว่า ให้มาอ่านบันทึกของ อ.บีแมน ให้ได้ เลยรีบลงบันทึกให้เสร็จเร็ว ๆ จะได้รีบมาอ่าน
- อดไม่ได้ที่เขียนข้อคิดเห็นเพิ่มเติม
- เพราะอย่างน้อยโอกะตูน ก็เรียนรู้จาก อ.บีแมน จาก GotoKnow นี้เช่นกันค่ะ
- อ่านบันทึกนี้จบ ก็รู้สึกเหมือนที่ตูนบอกค่ะ "อ่านให้ได้ อ.บีแมน เขียนดีมาก ๆ" สื่ออะไรได้ดีจริง ๆ
- ตอนนี้ไล่ลงบันทึกไปเรื่อย ๆ ต้องหาภาพประกอบด้วย เลยขอใช้เวลานิดนึง
- รู้สึกดีไปด้วยที่มีคนมาติดตาม เหมือนเป็นเจ้าของเรื่องเองยังไง ยังงั้นค่ะ
- ในบันทึกนี้...ผมสื่อ..อยากให้ผู้ที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะคุณโอและคุณตูน ได้เข้ามาอ่านด้วย...
- เป็นความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมา ในเวลา 20 นาทีที่เขียนครับ..
- และรู้สึกว่าคุณโอ...จะเขียนแสดงความคิดเห็นได้ดี ในฐานะผู้ที่อยู่เบื้องหลังครับ...
- ต้องให้กำลังใจซึ่งกันและกัน...
อ่านแล้วสนุกดีค่ะ เหมือนดูseries หนังสนุกเลยค่ะ ดีจัง
- อยากไปบ้างครับ
- รออาจารย์ beeman ไปก่อนครับ
- ไม่ทราบว่าคุณใบบุญ ก็ชอบอ่าน Mongolia
- ยังไงก็ไปเขียนข้อคิดเห็นไว้บ้างครับ
- ท่านอาจารย์วิบูลย์อาจจะไม่ได้ตอบ แต่ท่านก็อ่านนะครับ..ตอนที่ท่านว่าง
เรียนคุณขจิต
- ผมไม่ชอบไปมองโกเลียหรอกครับ
- ชอบไปจีนมากกว่า
- แต่ปีหน้าอาจไปลาวก็ได้ครับ
ขอบคุณ beeman และทุกคนมากครับที่ช่วยกันให้กำลังใจผมที่เป็นคนบันทึก และทีมงาน อันมี พัช (พัชรา) เป็นคนพิมพ์ต้นฉบับ โอ (รัตน์ทวี) เป็นคนนำลง blog พร้อมคัดเลือกรูปลงให้ด้วย อ้อ! ยังมี ตูน (เจนจิต) ด้วยอีกคนที่คอยเป็นกองเชียร์ (ก่อกวน)
ดีใจครับที่ทราบว่าประสบการณ์ของผมได้ทำให้ทุกคนมีความสุข ทั้งนี้ ยังอาจจะทำให้ทุกคนได้รู้จักผมมากยิ่งขึ้นอีกด้วย
ท่านอาจารย์วิบูลย์คะ
มีความสุขค่ะ เพิงจะได้ตามอ่าน เล็งไว้หลายวันแล้วค่ะ....อ่านแน่....อ่านแน่...ท่องเอาไว้ในใจ....อ่านไปยิ้มไป...คิดถึงใบหน้านวลของท่าน มีความสุขลึกๆ ค่ะ
ขอบคุณ อ.บีแมนค่ะ
มีความสุขค่ะ เพิงจะได้ตามอ่าน เล็งไว้หลายวันแล้วค่ะ....อ่านแน่....อ่านแน่...ท่องเอาไว้ในใจ....อ่านไปยิ้มไป...คิดถึงใบหน้านวลของท่าน มีความสุขลึกๆ ค่ะ
ขอบคุณ อ.บีแมนค่ะ
- ผมไม่อยู่บ้าน 2-3 วัน มีผู้เกี่ยวข้องเข้ามาเยี่ยมเพิ่มอีก 2 ท่านครับ
- ขอขอบคุณท่านอาจารย์วิบูลย์ที่มาช่วยเติมเต็มทีมงานครับ....พัชรา..ผู้พิมพ์, รัตน์ทวี..ผู้ลงบันทึกและเลือกภาพ (พร้อมทั้งตกแต่งภาพด้วย), รวมทั้ง..เจนจิต..มีผู้สนับสนุนดีเด่นอีก 1 ท่าน...สบทบด้วยแฟนพันธุ์แท้..แห่งมอ.ด้วยอีกท่านหนึ่งครับ..