จากขี้ควาย

จากเศษฟางเศษหญ้า ควายกิน
ขับถ่ายมูลลงดิน กลิ่นฟุ้ง
ชาวนาใฝ่ถวิล เห็นค่า
ชาวเมืองบ่นเหม็นคลุ้ง บ่ายหน้าเบือนหนี

บรรจงเก็บก่อไว้ เกือบปี
เพียรรักษาเยี่ยงของดี ยิ่งแล้ว
บางฤดูเกิดกุดจี่ จับคั่ว
ยามเพ่งกองยิ่งแก้ว กว่าแก้วกองใด

ถึงใครเขาว่าขี้ ควายทุย
พวกเขาเปลี่ยนเรียกปุ๋ย ไป่ขี้
สองมือละเลงลุย ไปทั่ว
กำหว่านเต็มพื้นที่ ไถซ้ำกันระเหย

กลิ่นไอสางสาบนี้ เคยชิน
คุณค่าพอกในดิน ต่ำแท้
กลับกลายค่าเป็นสิน สืบเมื่อ
พูนเพิ่มสุขเสมอแท้ หล่อเลี้ยงโลมชีวี

โอชะจากก้อนขี้ ควายไทย
ผสานร่วมแรงกายใจ กล้ามเนื้อ
ทั้งคนและควายไถ ถลันถ่อ
ปนดินปนแดดเกื้อ เมล็ดข้าวงอกเขียว

จากขี้จนเป็นข้าว คุณคน
แจกจ่ายขายแลกจน ทั่วถ้วน
บางรายเกิดขัดสน ขอก่อน
บางรายขายหมดล้วน เลยหิ้วหิวโซ

ฝูงชนประเทศนี้ คิดกัน
โดยแบ่งเปนพวกพันธ์ ให้ร้าว
สูงต่ำมิควรหยัน หยามหมิ่น
คนก็คนกินข้าว จากขี้ (ควาย) เหมือนกัน (นั่นแหละว้า …)

นายเรืองศักดิ์ ละทัยนิล – ผู้ประพันธ์