(114) วัฒนธรรมคุณภาพ : 'ห้องน้ำผู้พิการ' ก็มีความเสี่ยง!

วันอาทิตย์กลางเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา คนใกล้ตัวดิฉันลงเวรดึก (ออกเวร 8.00 น.) หลังจากรับประทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว ดิฉันก็ให้เขามาส่งที่ร้านตัดผมแล้วกลับไปนอนพัก ส่วนดิฉันโบกรถแทกซี่มาเซนทรัล อุบลฯ ต่อเลย เขาจะได้นอนพักผ่อนต่ออีกหน่อย

ตามธรรมเนียมปฏิบัติ(ของดิฉันเองค่ะ) เมื่อถึงเซนทรัลปุ๊บก็ต้องเช็คอินที่ห้องน้ำสะอาดๆ ข้างลิฟท์ชั้น 2 หรือชั้น 3 เสียก่อน วันนี้มีบางอย่าง ต่างออกไป

มีชายหนุ่มในเครื่องแบบของห้างคนหนึ่ง กำลังยืนเกาะประตูห้องน้ำผู้พิการ เขาร้องถามคนในห้องน้ำด้วยเสียงดัง น้ำเสียงราบเรียบ หนักแน่น แต่นุ่มนวลว่า
"ขอโทษครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"

มีเสียงตอบของผู้หญิง ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนอย่างเกรงใจว่า
"ไม่มีค่ะ ขอบคุณมาก ต้องขอโทษด้วย มือไปโดนค่ะ"

"ครับ" เขาตอบสั้นๆ แล้วเดินจากไปเงียบๆ

แล้วมันแปลกตรงไหน!
ก็ไม่ได้บอกว่าแปลกนี่คะ แต่ดิฉันรู้สึกประทับใจค่ะ และอยากนำเรื่องดีๆ ที่น่าประทับใจ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย มาบอกเล่าเพื่อขยายภาพสังคมเอื้ออาทรบ้าง ก็เท่านั้น .. ก็เรื่องนี้มันน่าประทับใจนี่นา

ชายคนนี้เขาสุภาพ ไม่พูดตำหนิหรือสบถให้ลูกค้าที่เผลอไปกดออดขอความช่วยเหลือในห้องน้ำผู้พิการ ส่วน ลูกค้าก็สุภาพ กล่าวขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ และยังขอโทษในความเผลอเรอของตนเองอีกด้วย
ถ้าต่างฝ่ายต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันแบบนี้ สังคมเราก็สงบ น่าอยู่ขึ้นเยอะเลยค่ะ

อีกนิดนะคะ ดิฉันอดเปรียบเทียบไม่ได้ว่า ถ้าเป็นหน่วยงานของดิฉัน เรื่องราวมันจะผ่านไปแบบเงียบๆ ง่ายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้หรือไม่??

ดิฉันอยากให้เงียบค่ะ แต่ไม่อยากให้จบ .. เพราะอยากให้จดแบบ check list เป็นความถี่ไว้ด้วย เพื่อวิเคราะห์หาความถี่ ช่วงเวลาที่เกิดเหตุ เวลาการตอบสนอง ฯลฯ หาโอกาสพัฒนาได้อีก!
ก็ชีวิตเราต้องพัฒนาอยู่เสมอนี่นา

[คุณมะเดื่อ]

สวัสดีจ้ะคุณดารณี

เมษานี้ คุณมะเดื่อคาดว่าจะมาทักทาย

มิตรรักแฟนเพลงแถว ๆ อีสานบ้านเฮา

หวังว่าคงได้พบคุณดารณีนะจ๊ะ

[ดารนี ชัยอิทธิพร]

รพ.พระศรีทหาโพธิ์ ถนนชยางกูรคีะ ถ้าใจกล้าก็รีบมาโดยเร็ว เพราะปกติเรียกแทกซี่ ยังถูกตะคอกถามว่า "จะไปทำไม" เขาคงกลัวไม่ได้ค่าโดยสารนะคะ (ฮา)