วันนี้ผมนำวรรณกรรมรักแท้มาฝากอีกเช่นเคยครับ เป็นสิ่งที่ผมใช้อ่านเพื่อถามและเตือนตัวเองอยู่ทุกครั้งที่จะ "ตัดสินใจ" ครับ
สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมักเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุดคือ สิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกวัน
เราก็คิดอยู่ว่าเราก็ต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป
ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน
คน ๆ นั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน
เราก็มักจะเห็นแค่ว่าใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรที่ดู งี่เง่า น่ารำคาญ
จนวันหนึ่งถ้าเราสูญเสียคนๆนั้นไป
เราก็อาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง
เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม
หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ
แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึง
ความรู้สึกของคนที่เป็นผู้ให้ๆ เราทุกสิ่งทุกอย่าง
บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ
แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ
เหมือนความรักของพ่อแม่
เหมือนความรักของญาติผู้ใหญ่ของคุณ
เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ
คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม
คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอหรือยัง
คุณให้ความสำคัญกับคน-ถูกคนหรือเปล่า
คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าคนที่ให้ความรู้สึกที่ดีกับ คุณหรือเปล่า....
อ่านตรงนี้ "เราก็มักจะเห็นแค่ว่าใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรที่ดู งี่เง่า น่ารำคาญ" แล้วคิดว่า มักเจอบ่อยๆ ที่ลูกๆ หลานๆ รำคาญพ่อแม่ที่งกเงิ่น เวลาไม่มีคนนอกรู้เห็นหรืออยู่ด้วยก็มักจะทะเลาะ ตวัดเสียงสูงแบบรำคาญใส่....อาจารย์เขียนสิ่งใกล้ตัวเห็นทั่วๆไป ได้ชัดเจนมากเลยค่ะ...
เคยอ่านที่พระพยอมเขียนเล่าเรื่องโยมพ่อของท่าน น้ำตาตกเลยค่ะ..เรื่องคือ ท่านโมโหพ่ออุ้มพ่อที่เมาโดยแกล้งเอาหัวกระแทกบ้าง วางไม่ระวังบ้าง โยมพ่อของท่านบอกท่านว่า .....(เคยอ่านไหมคะ)...