เวลาชีวิต
๑๘ - ๒๓ ตุลาคม ๔๘ ผมได้เดินทางลงภาคใต้ใน ๒ จังหวัดคือ จังหวัดชุมพรและจังหวัดสงขลา ตลอดระยะเวลาการเดินทาง เจอแต่ฝนกับฝน โดยเฉพาะช่วงสี่แยกปฐมพร (ชุมพร) มีน้ำท่วมข้ามถนนสายหลักเป็นระยะทางยาว กระเป๋าผ้าที่ผมวางไว้ใต้รถโดยสาร ซึ่งผมคาดว่าไม่น่าจะเปียกแน่ เพราะรถก็สูงอยู่พอประมาณ หลังจากถึงที่หมาย ความคิดที่วาดหวังไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด เพราะกระเป๋าเป้ผมเปียก สร้างความเดือดร้อนใจให้ผมพอประมาณ แต่พอกลับมาหวนคิดว่า มันเปียกได้มันก็แห้งได้ เลอะเทอะได้ก็ทำให้สะอาดได้ เหมือนกับชีวิตคนนั่นแหละ ความคิดมันไม่สะอาดได้ เราทำให้มันสะอาดได้ ร่างกายสกปรกได้ ชำระชะล้างให้สะอาดได้เหมือนกัน
เพราะฝนตกนี่เอง ทำให้ผมพลาดเป้าหมายหลักที่ผมต้องการอย่างน้อยสองเรื่องคือ ๑) งานแห่พระแข่งเรือของจังหวัดสงขลา ๒) งานขึ้นโขนชักธงแข่งเรือยาวที่จังหวัดชุมพร (อ.หลังสวน) งานแข่งเรือยาวเป็นกีฬาที่ผมคิดว่าผมน่าจะชอบที่สุด (เพราะปกติไม่ค่อยชอบอะไรเป็นที่สุด ชอบเป็นที่สุด ผิดหวังเป็นที่สุด สมหวังเป็นที่สุด ไม่ใช่ทางสายกลาง) เพราะ ๑) หากไม่แข็งแกร่งจริง ๒) หากไม่สามัคคีจริง ๓) หากไม่เป็นเอกฉันท์จริง ๔) ของไม่ดีจริง ก็แข่งไม่ชนะ ยิ่งช่วงปีนขึ้นหัวเรือและดึงธงด้วย ยิ่งเป็นอะไรที่สุดยอดมาก (ผมคิดคนเดียว) แต่แล้วเพราะน้องฝนนี่เองที่ทำให้ผมผิดหวังงานประเพณีทั้ง ๒ แห่ง
ความเห็น (2)
ไม่รู้จะกล่าวว่าอย่างไรนอกจาก "สมน้ำหน้า"