ฉันก็คือ "ผู้หญิงคนหนึ่ง"

ตระหนัก ว่าเราไม่อาจเปลี่ยนแปลงคนอื่นได้ ต้องทำใจไว้ว่าอาจพบเจอกับความไม่เข้าใจของคนรอบข้างบ้าง คนทุกคนนั้นได้รับการอบรมและการศึกษามาแตกต่างกัน สิ่งเดียวที่คุณปรับเปลี่ยนได้คือตัวเอง ควรปรับตัว เปิดใจให้กว้าง มองโลกในแง่ดี ให้ความเข้าใจกับคนทุกประเภท และพร้อมที่จะรับมือกับพวกเขาด้วยหัวใจที่เป็นกลาง.....

“สิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉัน”

         ในชีวิตของฉัน มีสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันมากมายจนสุดจะบรรยาย แต่เชื่อไหมว่า “ไม่มีเลยสักครั้ง” ที่มันผ่านเข้ามาไม่ว่าจะดี ร้าย สุข หรือทุกข์สักเพียงไร มันผ่านเข้ามาให้ฉันได้ชื่นชมเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น จะมีที่อยู่กับฉันนานที่สุดจนตราบเท่าทุกวันนี้ก็คือ ทุกข์ นั่นเอง มันชั่งรักและผูกพันกับฉันมาตั้งแต่ชาตินี้หรือชาติไหน ๆ ก็ไม่รู้เหมือนกัน บางคนพูดว่า ชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน เดี๋ยวมันก็ผ่านไปร้ายก็กลับกลายมาเป็นดี ทุกข์ก็จะหมดไปสุดท้ายก็จะเหลือแต่ความสุข ขอให้หมั่นสร้างแต่กรรมดีเอาไว้แล้วสักวันก็ต้องมีวันสบายกับเขาบ้าง

         แต่เชื่อไหม ตั้งแต่เกิดมาแล้วจำความได้ความสุขไม่เคยอยู่กับฉันนานเท่ากับความทุกข์เลยก็ว่าได้ ความสุขฉันแทบจำมันไม่ได้เลยว่ามันทำให้ฉันรู้สึกอย่างไร แต่ที่แน่ ๆ ที่กำลังเผชิญอยู่มันมีแต่ความทุกข์ทั้งนั้น ทุกข์กาย ทุกข์ใจ สารพัด อาจเป็นเพราะฉันสร้างกรรมเอาไว้มากมายก่ายกอง ถึงได้พบแต่ความทุกข์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด สุดท้ายในชีวิตฉันไม่เคยเลยที่จะพบกับความสุขไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไหน ๆ บางคนพูดว่า “ฉันไม่รู้จักการปล่อยวางลงเสียบ้าง” ไม่รู้จะเก็บเอาไว้ทำไม เก็บอยู่ได้คนเดียว ฉันอยากบอกคนเหล่านั้นเหลือเกินว่า ฉันอยากปล่อยวางเหลือเกินแต่ขนาดไม่ปล่อยวางคนรอบข้างยังลำบากกันขนาดนี้ และถ้าฉันปล่อยวางมันล่ะพวกเขาจะลำบากกว่าทุกวันนี้สักแค่ไหน ทุกวันนี้ฉันท่องจำเอาไว้ตลอดระยะเวลาที่ต้องเผชิญกับชีวิตที่ต้องเลี้ยงตัวและลูกตามลำพังเสมอว่า “ฉันจะทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะนึกอยู่เสมอว่าถ้าฉันทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้ว ต่อไปไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน ๆ ก็ย่อมดีที่สุดเช่นกัน” เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวและเป็นพลังเสริมแรงบวกให้ฉันอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ใครจะว่าฉันเพ้อเจ้อ ฉันไม่สนใจเพราะนั่นเป็นสิ่งเดียวสำหรับฉันที่ทำให้ฉันสู้ชีวิตได้ตราบเท่าทุกวันนี้ ไม่มีใครรู้หรอกว่า ชีวิตที่ฉันต้องเผชิญอยู่ทุกวันนี้มันชั่งโหดร้ายเสียนี่กะไร ฉันไม่เคยโทษใคร คิดอยู่เสมอว่า ลูก คือสมบัติที่มีค่าสูงสุดสำหรับฉันแล้ว ฉันขาดความรักจากคนรอบข้างได้  แต่ถ้าฉันขาดความรักที่ลูกมีให้  ฉันคงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แล้วจะทนอยู่ไปเพื่อใคร ลำบากไปเพื่อใคร ตายเสียดีกว่าจะได้พ้นทุกข์ไปเสียชาติหนึ่ง (ฉันพูดจริง ๆ นะเนี่ย)

         วันนี้...ฉันได้มาพบกับคนที่ฉันคิดว่าเขาสามารถดูแลฉันและลูกให้มีความสุขได้ เขากับลูกฉันเข้ากันได้ดีมาก ๆ ฉันรู้สึกมีความหวัง มีกำลังใจ และมีพลังมากมายที่จะต่อสู้เพื่อลูกและเพื่อคนที่ฉันเคารพรักคนนั้น เขาดีกับฉันและลูก ๆ มาก แต่ก็อย่างที่พูดนั่นแหล่ะ...ความสุขไม่เคยอยู่กับฉันนานเลย มันผ่านเข้ามาเหมือนสายลมและก็ถูกพายุพัดไปจนไม่มีวันหวนกลับอีกเลย คงเหลือไว้แต่ความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับฉัน สำหรับเขาฉันคงเป็นแค่สิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาเท่านั้นเอง แต่ทุกวันนี้สิ่งที่เหลือและจะไม่มีวันลืมเลยคือความดี ความห่วงใย สุดท้ายก็คือความเคารพรักและบูชาที่ฉันจะมีให้เขาตลอดไปไม่มีวันที่จะเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่จะคิด....

         อาจจะเป็นเพราะฉันมีสิ่งที่ไม่ดีในความรู้สึกของฉันจึงทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงชีวิตไปเพราะความรู้สึกที่แย่ ๆ ก็ว่าได้ ฉันเป็นคนขี้เหงา อยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะความอยู่คนเดียวมันช่างทรมานเสียเหลือเกิน เหตุการณ์และการกระทำที่เกิดขึ้น ทำให้ฉันได้มาพบผู้ชายคนหนึ่ง เขาไม่ได้มีอะไรที่ฉันคิดว่าใช่สำหรับฉันเลย ฉันเป็นคนเรื่องมาก ชอบเผด็จการชี้เป็นชี้ตายกับชีวิตชาวบ้านที่เข้ามาผูกพันกับฉัน แต่ผู้ชานคนนี้ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด ฉันคิดที่จะผูกพันความรู้สึกในสิ่งที่เขาเป็นอยู่ ไม่ใช่ผูกพันกับสิ่งที่ฉันอยากให้เขาเป็น ฉันพยายามแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยประสบผลสำเร็จสักที เขาเป็นคนแปลกในความคิดของฉัน บางครั้งเขาทำเหมือนฉันมีค่ามากมายสำหรับเขา บางครั้งเขาทำเหมือนเขาไม่มีฉันอยู่ในช่องไหน หลืบไหนของชีวิตเขาเลยแม้แต่น้อย บ่อยครั้งที่ฉันร้องไห้เพราะความแห้งแล้งกับการกระทำของเขา เขาคงไม่รู้ตัวหรอกว่าการกระทำบางอย่างของเขาทำให้ฉันรู้สึกน้อยใจ และเสียใจเป็นที่สุด ฉันจะเป็นตัวเลือกที่ไม่ถูกเลือกเลยสักครั้งระหว่างฉันกับเพื่อนหรือใครที่เขาคิดว่ามีความหมายสำหรับเขา ยกเว้นฉัน แต่ฉันก็มีความสุขกับสิ่งที่เขาปฏิบัติกับฉันบางครั้งมันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้อีกแล้ว แต่ฉันยังมีเขา เขาคนนั้นที่ทำให้ฉันเกิดพลังที่จะต่อสู้ชีวิตอีกครั้ง

          แต่พอมาถึงวันนี้...ฉันไม่แต่ใจเลยว่าเขาเป็นอย่างที่ฉันรู้สึกรู้เปล่า ฉันมีความรู้สึกว่าเขาค่อย ๆ ห่างฉันไปทุก ๆ ที เขาพูดก็คงจริง ความห่างไกลเป็นสิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนลดน้อยลงจนกระทั่งไม่เหลือเลย แต่ก่อนเขาจะโทรหาฉันทุกวันไม่ว่าจะยุ่ง เหนื่อยสักเพียงไร แต่ทุกวันนี้ มีแต่ฉันที่หมั่นโทรหาเขาตลอด เขาคงเบื่อหน่ายเต็มที คงรำคาญเต็มทน (โทรมาอยู่ได้) ฟังน้ำเสียงที่รับโทรศัพท์แต่ละครั้ง ไม่มีความดีใจหรือคิดถึงอยู่ในน้ำเสียงที่รับสายเลยสักครั้ง อาจจะเป็นเพราะฉันทำให้เขาเบื่อหน่ายก็ว่าได้ เขาเปลี่ยนไปนะ เขาจะรู้หรือเปล่าว่าฉันคิดถึงเขามากเพียงไหนขอเพียงแค่ได้ยินเสียงก็อบอุ่นแล้ว ก่อนนั้นไม่ต้องขอร้องให้มาหาเลย แต่เดี๋ยวนี้แค่นให้มาหาเขายังปฏิเสธตลอด ฉันคิดเสมอว่าคนอะไรหน้าด้านบอกให้ผู้ชายมาหาทั้ง ๆ ที่เขาปฏิเสธตลอดว่าไม่ว่าง ไม่มา เหนื่อย เพลีย โอ๊ย...สรรหาเหตุผลมากมายก่ายกองที่จะตอบว่าไม่มา ฉันเฝ้าบอกเตือนตัวเองตลอดเวลา เตรียมทำใจเอาไว้เถอะ ความผิดหวังมันใกล้จะมาเยือนฉันอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นคนมีภาระมาก ไม่ร่ำรวยเหมือนกับคนอื่น ใครเข้ามาต้องมารับภาระฉันกับลูก แต่เชื่อไหมถึงฉันจะเป็นคนจน ภาระมากมายก่ายกอง ฉันไม่เคยเลยที่คิดจะให้เขามารับภาระที่ฉันมี การที่ฉันคบกับใครต่างคนต่างอยู่ ภาระใคร ภาระมัน และไม่เคยคิดที่จะโยนภาระของตัวเองไปให้กับคนอื่นเลยสักครั้ง เคยได้ยินบ้างไหมจนแล้วหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง ปัญหาครอบครัวของฉัน ฉันต้องแก้ไขมันด้วยมือของฉันเอง ฉันเป็นคนถ้าก้าวเดินแล้วไม่เคยถอยหลัง ถ้าต้องถอยหลัง ก็ต้องเป็นเพราะถอยเพื่อตั้งหลักและพร้อมที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยสองขาที่มั่นคงมากกว่า ฉันตั้งจิตอธิษฐานว่า คนนี้จะเป็นคนสุดท้ายสำหรับชีวิตฉันแล้ว ถ้าผิดจากคนนี้ ฉันไม่ขอมีใครอีกเลยตลอดชีวิตจนวันตาย ฉันสัญญาต่อหน้าไฟ พอแล้วสำหรับสิ่งที่ฉันอยากได้ อยากมี อยากเป็น สิ้นสุดกันสักที อีกไม่นานเขาคนนี้คงเดินจากฉันไปเหมือนที่ผ่านมา ฉันเองไม่เคยเดินจากใครไปก่อน มีแต่คนที่เข้ามาเดินจากฉันไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมาอีกเลย

เป็นเช่นไรบ้างคะ “สิ่งที่ผ่านมาในชีวิตของฉัน” มันชั่งแย่เสียนี่กระไร คงไม่มีอีกแล้ว ชีวิตใครที่เหมือนฉัน แต่ฉันจะทน มีบางคนถามฉันอยู่เสมอว่า “ฉันทนเพื่ออะไร คุณจะพบคำตอบได้ ถ้าคุณรัก 

นี่คือ.....ชีวิตของผู้หญิงที่ฉันคิดว่าเขาก็คือ "ผู้หญิงคนหนึ่ง" ที่เขามีชีวิตที่สามารถเป็นครูให้กับคนอีกหลาย ๆ คน หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเป็นอุทธาหรณ์ในการดำรงชีวิตได้ดีทีเดียวนะ การมีเวลาให้กับสมาชิกในครอบครัวเป็นสิ่งที่ต้องมาก่อน เพราะหากเราบริหารครอบครัวของเราไปไม่ถึงไหนแล้วเราจะไปบริหารชีวิตของคนรอบข้างได้อย่างไร หากใครที่ได้อ่านหากมีชีวิตเหมือนกับผู้หญิงคนนี้ อย่าท้อแท้นะคะ เพราะหนทางข้างหน้ายังอยู่อีกไกลแสนไกล แล้วเราจะท้อไปทำไมล่ะคะ....