วรรณกรรมรักแท้ (Actually Love Literature) : Please Read
วันนี้ขออนุญาตนำวรรณกรรมรักแท้มาฝากอีกเรื่องหนึ่งครับ เป็นข้อความที่ได้รับจากการ Forward Mail จากเพื่อน ๆ เมื่ออ่านแล้วโดนมาก ๆ ครับ เพราะเมื่อก่อนหลาย ๆ ครั้งผมก็เป็นแบบนี้ แต่พอได้เจอข้อความบทนี้แล้วจึงได้จำไว้เตือนตัวเองอยู่เสมอก่อนที่จะทำอะไรผิดพลาด จึงนำเอามาฝากเพื่อน ๆ ไว้ให้อ่านครับ
ทุกวัน ฉันต้องตื่นเช้า เข้างานแปดโมง
วันนี้..ก็เหมือนเคย
แต่เมื่อคืนฉันทำงานจน ดึก ตื่นสาย.. อารมณ์ตอนนั้น
โมโหตัวเองมาก
ที่ลืมตั้งนาฟิกาปลุก ( โดนเจ้านายด่าแน่ๆ )
แม่มาเคาะประตูห้อง ..."ตื่นหรือยังลูก หกโมงแล้ว"
ฉันหงุดหงิด มาก ...........โธ่ !!
แล้วทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้
เนี่ย..หนูไปทำงานไม่ทันแล้ว วันนี้..มีประชุมด้วย
"แม่ทำข้าวต้มให้หนูอยู่ เมื่อคืนเห็นนอนดึกอยากให้กินอะไรร้อนๆ หน่อย"
........ แม่ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่กง..ไม่กินมันแล้ว
........ แม่จับแขนฉันเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้อง อาบน้ำ
แต่งตัวเสร็จลงมาข้างล่าง
แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว
"กินข้าวต้มกับแม่ก่อนนะลูกนะ แม่รอหนูอยู่"
หนู.....ไม่กิน พูดโดยไม่มองหน้าแม่
เดินออกมาจากบ้านทันที
.... ถึงที่ทำงาน
"ไม่รู้ หรืองัย ว่าวันนี้มีประชุมแล้วรายงานอยู่ไหน"
ยกมือ ไหว้ .. ขอโทษค่ะพี่
รีบส่งรายงานให้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน
"พี่เลื่อนประชุมไปเป็น 10 โมงนะ
เดี๋ยวช่วยไปหาอะไรให้พี่กินหน่อยสิ"
... ได้ค่ะพี่ .....
วิ่งเข้าห้องครัว หยิบโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป รีบ รีบ รีบ
เติมน้ำร้อน ....ว๊า !!
น้ำร้อนลวกมือ
... มาแล้วค่ะพี่ โจ๊กร้อนๆ เลยค่ะ....
ออกจากห้องประชุมเกือบเที่ยง
แม่โทรมาจากบ้าน " เมื่อเช้า..หนูวางผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงไหนลูก แม่หาในตะกร้าไม่เจอ จะเอาไปซัก น่ะ "
.... หาไม่เจอก็ไม่ต้องซักหรอก หนู....จำไม่ ได้ คงโยนไว้ที่ไหนน่ะแหละเมื่อเช้าหนูรีบ .......
" ไม่เป็นไรลูกแล้วเย็นนี้..กลับกี่โมง มากินข้าวกับแม่นะ"
......ยังไม่รู้หรอกแม่ ว่างานเสร็จเมื่อไหร่ ยังงัย.....แม่กินไปก่อนเลยแล ้วกัน ไม่ต้องรอ .....
วางหูโทรศัพท์
...ก้ม หน้า ก้มตาทำงาน เอาใจเจ้านาย ......
"เอ!! พี่วางบัญชีรายชื่อลูกค้าทิ้งไว้แถวนี้มั่งรึเปล่า
ไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน หาไม่เจอ
... ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูช่วยหา
พี่ลงไปทานข้าวเถอะค่ะเที่ยงกว่าแล้วนะคะ
.. หา หา หา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ โธ่..พี่ขา
ก็พี่มาทำหล่นไว้ใต้เก้าอี้ในห้องประชุมนี่นา โอย !!
เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวไม่ทันแน่ๆ
ไม่เป็นไร..บะหมี่ซักห่อพออิ่มก็แล้วกัน
.... พี่คะ เจอแล้วนะคะ พี่ทำหล่นไว้ที่ห้องประชุมค่ะ
" อ้าว..เหรอ " รับเอกสารคืน ไม่มีแม้แต่ขอบใจสักคำ
แต่ฉันกลับปลื้ม ที่ทำให้เจ้านายพอใจได้
ใกล้เลิกงานแล้ว.. รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า
" ช่วยแก้งานตรงนี้ให้พี่หน่อยนะ เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะพี่เลย พี่กลับก่อนละ..
ว่าแต่ว่า เราน่ะมีธุระอะไรรึเปล่าคงต้องกลับช้านิดนึงนะวันนี้"
... ยิ้มรับ.. ไม่มีธุระอะไรค่ะพี่
เดี๋ยวหนูพิมพ์ให้เลยค่ะ
โทรหาเจ้านายตอนเกือบทุ่ม ...... พี่ขา หนูแก้ไขและตรวจทานเรียบร้อยแล้วค่ะ หนูวางไว้บนโต๊ะนะคะ
กลับถึงบ้าน
" กลับดึกจังลูก จะอาบน้ำก่อน หรือ กินข้าวก่อนล่ะ ?? "
.....เงียบไม่มีเสียงตอบ ไม่มีรอยยิ้ม
" มา มา แม่ช่วย " แม่รวบของจากมือฉันไปวางบนโต๊ะ
... หนูเหนื่อยมากเลยแม่ หนูอยากพักผ่อน
กำลังจะเดินขึ้นห้อง
..ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ..เจ้านายเหรอคะมีอะไรรึเปล่าคะ
อ๋อ !! ไม่ยุ่งค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เลยค่ะ กุลี กุจอ
เปิดคอมพิวเตอร์
..เจ้านายคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ
หลังจากนั้น..........
แม่..หายไปไหน ในครัวไม่มี ห้องนอนไม่มี
แม่นั่งอยู่หลังบ้านเหงาๆคนเดียว....
แม่แอบร้องไห้ .. เพราะฉันสินะ ฉันทำให้แม่ต้องร้องไห้
แม่..ดูแลฉันมาทั้งชีวิต
เป็นห่วงฉัน รักฉันมากกว่าใครๆ
แต่..ฉันตอบแทนได้สาสมเหลือเกิน
ฉันเริ่มทบทวน.. เจ้านายคนที่ให้เงินเดือนฉัน กับ
แม่คนที่ให้ความเป็นคนแก่ฉัน
เพื่อประจบสอพลอเจ้านาย
ฉันทำร้ายผู้ให้กำเนิดได้เพียงนี้เลยหรือ
แม่!! หนูขอโทษ
ใคร?? เคยเป็นแบบฉันบ้าง ...........
แม่มีเพียงคนเดียวครับ คนเดียวจริงๆ ทำดีกับท่านไว้เถอะครับ....
ความเห็น (4)
- เมื่อละสายตาออกจากตัวอักษรตัวสุดท้าย .... ของบรรทัดสุดท้าย ..... รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอหอย
- หลายคนทำอะไรเหมือนนึกถึง "แม่" เป็นคนสุดท้าย ในขณะที่ "แม่" ทำอะไรจะนึกถึง "ลูก" เป็นคนแรกเสมอค่ะ
- สวัสดีครับคุณปวีณา
- เมื่ออ่านครั้งแรกผมก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับคุณปวีณาเลยครับ แม้ในขณะนี้บางครั้งเวลาทำงานเพลิน ๆ พอนึกถึงบันทึกนี้ทีไรก็ต้องละงานไปทำกับข้าวให้แม่ก่อนครับ
- ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ
- ไม่ได้เข้า blog มานาน พอเปิดอ่านอึ้งเลย...ดีใจที่มีบทความเตือนใจมาให้กระตุ้นต่อม....ความรับรู้
- พ่อกะแม่คือพระที่ดีที่สุดทั้งในบ้านและนอกบ้าน...อย่าลืมทำแกงเขียวหวานให้แม่น่ะ
เฮ้อ..วันนี้เกือบเป็นเหมือนลูกในวรรณกรรมของอจ.จอห์นเสียแล้ว...เพราะแต่เดิมตั้งใจว่าจะอยู่หอรพ.ดูตำราคอมที่เพิ่งไปเรียนมา(วางแผนเก็บข้อมูลหน่วยงาน)แต่พอดีน้าโทรมาบอกว่าแม่ป่วยขาบวมจากการไปเที่ยวน้ำตกเจ็ดสาวน้อย(เดินมากเกิน)..ให้รีบกลับบ้านด่วนก็เลยรีบกลับ..ไปถึงพบแม่อาการดีกว่าตอนที่น้าบอก..แต่ก็ไม่น่าวางใจเพราะแม่ชอบเกรงใจลูก(แต่ไม่ค่อยเกรงใจคนอื่น)..ก็เลยพาแม่มาหาหมอที่รพ.ที่ทำงานอยู่ดีกว่า..พรุ่งนี้จะพาแม่ไปตรวจกะหมอออโธปิดิกส์และขอลางานสักวันหวังว่าบอสคงจะเข้าใจนะ..เฮ้อ..