สืบเนื่องจากวันก่อน......วันที่ฉันคิดว่าทำอะไรซ้ำๆ ทำเป็นประจำหรือที่ทางวงการชอบพูดว่าเป็นRoutine.....เป็นสิ่งที่ดี....ทำให้ฉันอดนึกถึงอดีตเมื่อเกือบ 30 ปีก่อนไม่ได้...
ตอนนั้นฉันเรียนจบพยาบาลใหม่ๆ.. ฉันกับเพื่อนๆในแก๊ง(ไม่ซ่าส์)อาสาไปทำงานใช้ทุนสภากาชาดไทยที่รพ.สมเด็จ ณ ศรีราชา...เขาให้เลือกหอผู้ป่วย...แล้วคนเรียบร้อยอย่างฉันจะอยู่ตึกไหนดี....ฉันเลือกตึกพิเศษ....ฉันว่าเป็นพิเศษ....มันคงไม่ธรรมดา...มันน่าจะมีอะไรดีๆกว่าเพื่อนๆ.......
เป็นอย่างที่ฉันคิด....พี่หัวหน้าตึก(ขออนุญาตเอ่ยนามด้วยความเคารพยิ่ง)พี่เล็กบุญศิริ แบบอย่างผู้เป็นพี่ที่น่ารักยิ่ง....อ้วนๆ...ขาวๆ....มีรอยยิ้ม....ไม่เข้มงวดเรื่องงานมากนัก...ชอบเดินมากอดไหล่น้อง....น้องผิดพลาดให้อภัยน้องเสมอ...และที่สำคัญ...ชอบหาแฟนให้น้องพยาบาลจบใหม่(เอาไว้วันหลังฉันถึงจะเล่าให้ฟังดีกว่า)....ฉันและเพื่อนๆชอบม๊าก.........
ตึกพิเศษที่ฉันอยู่ด้านท้ายตึกติดทะเล...เสียงคลื่นกระทบฝั่ง....ลมทะเลพัดเย็นสบาย....โรแมนติกมาก......ตึกนี้แบ่งเป็นห้องๆให้ญาติอยู่เฝ้าได้
ตึกพิเศษมีหลายห้อง...มีหลายประตู...ฉันเดินเข้าออกประตูเพื่อดูผู้ป่วย.....หลายคน.....หลายห้อง...ทุกวัน...ทุกเวร....หลายเดือนก็หลายวัน...หลายห้อง.....หลายครั้งและก็หลายประตู....หลายครั้งที่เห็นประตู.....ฉันจะเคาะประตูห้องทุกครั้งเสมอก่อนเข้าไปเพราะมีมารยาทดีมาก
งานroutineพยาบาลก็หนีไม่พ้น...จัดยา...แจกยา...เช็ดตัว...เช็ดก้น...เทกระโถน...ตวงน้ำ(ดื่ม)ปัสสาวะ....และอีกหลายอย่าง...อ้อ...มัดคนไข้ด้วยถ้าดิ้น....กันตกเตียง
วันนั้นฉันเดินจ่ายยาหลังอาหารตามปกติเป็นroutine...ฉันจะเข้าไปจ่ายยาห้องเบอร์ 16 (ถ้าฉันจำไม่ผิด)... ฉันเห็นประตู....ฉันเคาะประตูก่อนแล้วเดินเข้าไปในห้อง
"ทานอาหารแล้วหรือยังคะคุณยาย" ฉันถาม
"ทานแล้วครับ" ญาติรูปหล่อตอบแทน
"ทานยาหลังอาหารด้วยนะคะ....เป็นยาลดความดันเลือด....." ฉันสาธยาย
จากนั้นฉันหันหลังกลับจะเดินออกจากห้อง....ฉันพบประตู....ฉันเคาะประตู....แล้วฉันก็นึกได้....นี่มันขาออกไม่ใช่ขาเข้านี่นา...ฉันไหวพริบดีฉันรู้ตัวฉันดี(เพื่อนบอกว่ามันกะล่อน)...ฉันเอามือลูบประตูเบาๆ
"เอ!...ประตูเป็นรอยอะไร..."ฉันพูดเบาๆแล้วค่อยเดินจากมา....ทิ้งไว้แต่ความประทับใจให้ญาติสุดหล่อระลึกถึง...เฮ้อ....
อย่างนี้น่าทำเป็น Routine To Research (R2R)ไหมคะ.....(อ.หมอสมบูรณ์)