๔๐ ปีผ่านไป...กับกาลเวลาอันแสนยาวนาน...
แต่ในความคิดของฉัน ๆ มีความคิดว่า...เหมือนกับ
มันผ่านไปเมื่อไม่กี่วันนี้เอง...ภาพเหตุการณ์เก่า ๆ
ในสมัยเมื่อวัยเรียนชั้น ม.ศ.๑ - ๓ ยังอยู่ในความทรงจำ
ของฉันตลอดเวลา...ภาพที่เห็นโรงเรียนเป็นหลังคา
มุงหลังกะสี รอบ ๆ อาคารโล่งไปหมด พื้นห้องเรียน
คือ พื้นดินดี ๆ นี่เอง...มีกระดานดำ (สีเขียว) รอบ ๆ
ห้องด้านล่าง เป็นไม้ฝากตีปะ ๆ ไว้...ระฆังใช้เหมือน
ระฆังของยามที่ใช้เหล็กตีเคาะเวลาตอนกลางคืน
ฉันเรียนโรงเรียนนี้ เป็นรุ่นแรกของโรงเรียน เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๘...
...
ในสมัยนั้น เพื่อน ๆ ฉันสนิทกันมากกว่า เพื่อน ๆ ยาม
ที่ฉันโตขึ้น...ฉันจำรูปร่าง หน้าตาของเพื่อนฉันในสมัยนั้น
ได้ติดตาทุก ๆ คน...วันนี้ เพื่อน ๆ ที่เรียนร่วมกันเมื่อ ๔๐ ปี
ก่อนเข้ามา Add ให้เป็นเพื่อนใน FB...ฉันเข้าไปทัก...
ถามว่า "จำเราได้หรือเปล่า?" ทุกคนงง...คริ ๆ ๆ
ใครจะไปจำได้...ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่า คือใคร?...
ฉันขำในอาการของพวกเพื่อน ๆ...สุดท้ายก็บอกชื่อไป
ฉันได้เปลี่ยนชื่อเมื่อจบจากชั้น ม.ศ.๓ ซึ่งเพื่อนก็ไม่รู้ว่า
ฉันไปเปลี่ยนชื่อ...ต่อมาแต่งงานอีก ฉันก็เปลี่ยนนามสกุล
ตามพ่อเรของพี่ภัครอีก เลยทำให้พวกเขา "งง" ไม่รู้ว่าฉันคือใคร?
...
พอบอกเสร็จ...ทุกคนร้องอ๋อตาม ๆ กัน คงจำภาพเด็กหญิง
ตัวสูง ๆ ผิวคล้ำ หน้าตาขี้เหร่ ผมสั้น ๆ คนหนึ่งได้...
บางคนตกใจ...บอกว่า..."ใช่หรือ?" คริ ๆ ๆ...
อ่ะอ้า...สวยขึ้นใช่ไหมล่า??? คริ ๆ ๆ...
บางคนถามว่า...ไปทำอะไรมา...๕๕๕...
คงจำภาพเก่า ๆ อยู่ในความทรงจำแน่เลยอ่ะ...คริ ๆ ๆ
...
จะไม่ให้มันเปลี่ยนได้ไง...เวลาไง...ฉันบอกเพื่อน ๆ ว่า
ผสมกับการปฏิบัติต่อจิตใจของเราเองด้วย...
คิดดี พูดดี ทำดี...เท่านี้ก็ทำให้อิ่มบุญแล้วจร้า...
พวกเราคุยกันอย่างมีความสุข บางคนถึงกับทนไม่ไหว
ขอเบอร์โทร. แล้วก็โทรมาหา
พอจำเสียงก็หัวเราะใส่กันอย่างมีความสุข...
ความทรงจำเก่า ๆ กลับเข้ามาในมโนภาพอีกครั้งหนึ่ง...
...
เพื่อนคนหนึ่งเล่าว่า...พวกเขาไปรวมตัวกับบ้านเพื่อนอีกคนหนึ่ง
ทำให้รู้ว่าแต่ละคนมีปัญหา...โดยเฉพาะเรื่องการหย่าขาดจาก
ภรรยา - สามี...ฉันได้แต่พูดปลอบใจให้กำลังใจเพื่อน ๆ ไป
ทุก ๆ คน พบปัญหากันทุกคน แต่เราจะแก้ปัญหานั้นได้อย่างไร
ฉันให้กำลังใจพวกเขา...เพื่อนบางคนเป็นตำรวจ บางคนเป็นทนายความ
บางคนทำงานอิสระ เป็นเจ้าของรถเกี่ยวข้าว ฯลฯ...
...
พวกเราได้เรียนรู้ เรื่องราวของกันและกันจากทาง Line บ้าง
FB บ้าง...ทำเอาพวกเรากลับมามีความสุขเหมือนวัยเด็ก ๆ อีกครั้งหนึ่ง
๔๐ ปีเต็ม ที่เราไม่พบเจอกันเลย มีเพียงบางคนที่พบเจอ...
แต่ก็นาน ๆ ครั้ง...ระยะเวลาที่ผ่านมา คือ รายทางเดินของชีวิต
ที่พวกเราเดินทางสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาสู่ตัวเรา...ผ่านมาแล้วก็
ผ่านไป เหมือนเช่น ลมพัดพา...แต่สีหน้าของพวกเรายังคง "ยิ้ม"
ยิ้มรับกับสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น เป็น "รอยยิ้มของนักสู้" จริง ๆ
...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๗
ฝากไว้ให้กับเพื่อน ๆ ของฉันทุกคน...
ชอบจังเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ทุกคนเป็นนักสู้กันทั้งนั้นนะคะพี่บุษย์ อยู่ที่วิธีคิดเท่านั้นเอง และเมื่อไหร่ ขอบคุณนะคะ ^_,^
สวัสดีค่ะ อาจารย์ บุษยมาศ ครูทิพย์เรียนที่ศาลาวัดค่ะ ตอนอยู่ ป.1 ตอนนี้ พักเหนี่อยแล้วค่ะ
ขอบคุณทุก ๆ ท่านค่ะ และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยนะคะ :)