๕๒๔. รอยยิ้มของนักสู้...


รอยยิ้มของนักสู้

๔๐ ปีผ่านไป...กับกาลเวลาอันแสนยาวนาน...

แต่ในความคิดของฉัน ๆ มีความคิดว่า...เหมือนกับ

มันผ่านไปเมื่อไม่กี่วันนี้เอง...ภาพเหตุการณ์เก่า ๆ

ในสมัยเมื่อวัยเรียนชั้น ม.ศ.๑ - ๓ ยังอยู่ในความทรงจำ

ของฉันตลอดเวลา...ภาพที่เห็นโรงเรียนเป็นหลังคา

มุงหลังกะสี รอบ ๆ อาคารโล่งไปหมด พื้นห้องเรียน

คือ พื้นดินดี ๆ นี่เอง...มีกระดานดำ (สีเขียว) รอบ ๆ

ห้องด้านล่าง เป็นไม้ฝากตีปะ ๆ ไว้...ระฆังใช้เหมือน

ระฆังของยามที่ใช้เหล็กตีเคาะเวลาตอนกลางคืน

ฉันเรียนโรงเรียนนี้ เป็นรุ่นแรกของโรงเรียน เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๘...

...

ในสมัยนั้น เพื่อน ๆ ฉันสนิทกันมากกว่า เพื่อน ๆ ยาม

ที่ฉันโตขึ้น...ฉันจำรูปร่าง หน้าตาของเพื่อนฉันในสมัยนั้น

ได้ติดตาทุก ๆ คน...วันนี้ เพื่อน ๆ ที่เรียนร่วมกันเมื่อ ๔๐ ปี

ก่อนเข้ามา Add ให้เป็นเพื่อนใน FB...ฉันเข้าไปทัก...

ถามว่า "จำเราได้หรือเปล่า?" ทุกคนงง...คริ ๆ ๆ

ใครจะไปจำได้...ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่า คือใคร?...

ฉันขำในอาการของพวกเพื่อน ๆ...สุดท้ายก็บอกชื่อไป

ฉันได้เปลี่ยนชื่อเมื่อจบจากชั้น ม.ศ.๓ ซึ่งเพื่อนก็ไม่รู้ว่า

ฉันไปเปลี่ยนชื่อ...ต่อมาแต่งงานอีก ฉันก็เปลี่ยนนามสกุล

ตามพ่อเรของพี่ภัครอีก เลยทำให้พวกเขา "งง" ไม่รู้ว่าฉันคือใคร?

...

พอบอกเสร็จ...ทุกคนร้องอ๋อตาม ๆ กัน คงจำภาพเด็กหญิง

ตัวสูง ๆ ผิวคล้ำ หน้าตาขี้เหร่ ผมสั้น ๆ คนหนึ่งได้...

บางคนตกใจ...บอกว่า..."ใช่หรือ?" คริ ๆ ๆ...

อ่ะอ้า...สวยขึ้นใช่ไหมล่า??? คริ ๆ ๆ...

บางคนถามว่า...ไปทำอะไรมา...๕๕๕...

คงจำภาพเก่า ๆ อยู่ในความทรงจำแน่เลยอ่ะ...คริ ๆ ๆ

...

จะไม่ให้มันเปลี่ยนได้ไง...เวลาไง...ฉันบอกเพื่อน ๆ ว่า

ผสมกับการปฏิบัติต่อจิตใจของเราเองด้วย...

คิดดี พูดดี ทำดี...เท่านี้ก็ทำให้อิ่มบุญแล้วจร้า...

พวกเราคุยกันอย่างมีความสุข บางคนถึงกับทนไม่ไหว 

ขอเบอร์โทร. แล้วก็โทรมาหา

พอจำเสียงก็หัวเราะใส่กันอย่างมีความสุข...

ความทรงจำเก่า ๆ กลับเข้ามาในมโนภาพอีกครั้งหนึ่ง...

...

เพื่อนคนหนึ่งเล่าว่า...พวกเขาไปรวมตัวกับบ้านเพื่อนอีกคนหนึ่ง

ทำให้รู้ว่าแต่ละคนมีปัญหา...โดยเฉพาะเรื่องการหย่าขาดจาก

ภรรยา - สามี...ฉันได้แต่พูดปลอบใจให้กำลังใจเพื่อน ๆ ไป

ทุก ๆ คน พบปัญหากันทุกคน แต่เราจะแก้ปัญหานั้นได้อย่างไร

ฉันให้กำลังใจพวกเขา...เพื่อนบางคนเป็นตำรวจ บางคนเป็นทนายความ

บางคนทำงานอิสระ เป็นเจ้าของรถเกี่ยวข้าว ฯลฯ...

...

พวกเราได้เรียนรู้ เรื่องราวของกันและกันจากทาง Line บ้าง

FB บ้าง...ทำเอาพวกเรากลับมามีความสุขเหมือนวัยเด็ก ๆ อีกครั้งหนึ่ง

๔๐ ปีเต็ม ที่เราไม่พบเจอกันเลย มีเพียงบางคนที่พบเจอ...

แต่ก็นาน ๆ ครั้ง...ระยะเวลาที่ผ่านมา คือ รายทางเดินของชีวิต

ที่พวกเราเดินทางสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาสู่ตัวเรา...ผ่านมาแล้วก็

ผ่านไป เหมือนเช่น ลมพัดพา...แต่สีหน้าของพวกเรายังคง "ยิ้ม"

ยิ้มรับกับสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น เป็น "รอยยิ้มของนักสู้" จริง ๆ

...

...

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ  แสงเงิน

๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๗

ฝากไว้ให้กับเพื่อน ๆ ของฉันทุกคน...

ที่มา  :  http://www.youtube.com/watch?v=dunYI89jszc

หมายเลขบันทึก: 575091เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2014 22:23 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 สิงหาคม 2014 22:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

ชอบจังเลยค่ะ   ขอบคุณค่ะ

ทุกคนเป็นนักสู้กันทั้งนั้นนะคะพี่บุษย์  อยู่ที่วิธีคิดเท่านั้นเอง  และเมื่อไหร่  ขอบคุณนะคะ  ^_,^

อ่านเพลินๆมีความสุขกับเสียงเพลงไพเราะไปพลางๆครับ

ขอบคุณครับ

สวัสดีค่ะ  อาจารย์ บุษยมาศ  ครูทิพย์เรียนที่ศาลาวัดค่ะ  ตอนอยู่ ป.1  ตอนนี้ พักเหนี่อยแล้วค่ะ

ขอบคุณทุก ๆ ท่านค่ะ และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยนะคะ :)

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท