บทเรียนของ AEC

             จริงๆแล้ว การที่ประเทศไทยเตรียมที่จะเข้าสู่ประชาคมอาเซี่ยนนั้นเป็นที่รู้กันในวงกว้างแล้วว่า จะเริ่มขึ้นอย่างจริงจังในปีนี้โดยเริจากการที่ มหาวิทยาลัย เปิดเทอมตามประชมคมอาเซียน และนี่เองเป็นบทเรียนแรกของผมที่ส่งผลต่อชีวิตในช่วงการเปิดเทอม

              ซึ่งที่มันส่งผลอย่างมากก็คือ การที่ผมเพิ่งจะตระหนักถึงความสำคัญของ "การใช้ภาษา" ใช่แล้ว ผมหมายถึงภาษาอังกฤษนั่นเอง เพราะเป็นภาษากลางที่ซึ่งทุกคนควรจะใช้ติดต่อสื่อสารกัน แล้วสิ่งที่ผมกลัวต่อมาก็คือ ภาษาอังกฤษของตัวเองที่มีอยู่นั้น มันช่างแย่มากเมื่อเทียบกับประชาคมอาเซียนประเทศอื่นๆ หรือ แม้กับบุคคลรอบๆข้าง

               แล้วนั้นเองเป็นจุดเปลี่ยนของผม ผมเริ่มที่จะกระตุ้นตัวให้ให้รับรู้และใช้ภาษาอังกฤษบ่อยขึ้น โดยสิ่งที่ผมทำนั้นมีดังนี้

               1.ดูหนังเป็นภาษาอังกฤษ และก่อนอ่านคำบรรยาย พูดและนึกตามว่ามันหมายถึงอะไร โดยส่วนตัวผมชอบที่จะดูหนังแบบมีบทบรรยายไทยอยู่แล้ว จึงทำให้ฝึกได้ง่ายขึ้น

               2.พยายามใช้ภาษาอังกฤษในการทำงาน การเขียนรายงาน การทำ Mind mapping ความรู้ที่อาจารย์สั่งงาน เพื่อฝึกภาษาไปในตัว

               3.การไปเรียนภาษาเพิ่มเติม จากที่ผมไม่เคยเห็นความสำคัญของการเรียนภาษาอังกฤษที่คุณแม่พยายามผลักดันให้เรียน ในที่สุดผม ก็ตระหนักได้แล้ว (ช้าไปมั้ย- -) โดยผมกระตือรือร้นที่จะเรียนมาก พยายามพูดกับเพื่อนในคลาสหรืออาจารย์ผู้สอนที่มาจากต่างชาติ และที่สำคัญ ไม่เคยคิดอยากจะโดดเรียน แม้จะติดธุระ

                แต่ก็ทำให้ผมต้องแลกกับเวลาเสาร์-อาทิตย์ที่ผมต้องเสียไปโดย ผมจะไม่มีวันที่จะได้หยุดพักผ่อนหรือทำงานเลย ผมคาดหวังไว้ว่าสิ่งที่เหนื่อยอยู่ตอนนี้ จะส่งผลกับตัวผมเอง ในอนาคต^^

               ในบทความหน้าผมจะมากล่าวถึง บทเรียนของการเปิดเทอม ที่เพิ่งเปิดเทอมไป ได้ 2 สัปดาห์ แต่จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง รอติดตามในบล๊อคต่อไปได้นะครับ