นิทานดวงดาว
ดวงดาวร้อยพันอันไกลลิบ
จะเอื้อมหยิบสอยดาวในราวฟ้า
ดาวที่ไหนจะใฝ่ต่ำชำเลืองมา
มองต้นหญ้าต่ำต้อยค่าน้อยนิด
ดาวเอ๋ย.........
หญ้ามิเคยจะเผยอเสมอสิทธิ์
จะวัดค่าชั่วดีของชีวิต
มิอาจคิดแข่งเปรียบเทียบค่าดาว
รู้ตัวเองเท่าที่เห็นเป็นเพียงหญ้า
ใช่ดาราเด่นดวง ณ ห้วงหาว
ไร้อำนาจสาดแสดงด้วยแสงพราว
แสนรานร้าวเป็นหญ้ารกคลุมปกดิน
ณ มุมหนึ่งกึ่งไกลใต้ฟากฟ้า
ก้อนหินมองต้นหญ้าสายตาหมิ่น
แล้วเอ่ยถามดาวที่ไหนจะได้ยิน
ไม่เจียมจินต์สังวรณ์ใจอะไรเลย
เมื่อดาวมีฟ้าเสมือนเป็นเพื่อนเคียง
ฤายินเสียงอันเบาที่เจ้าเอ่ย
จะหาคำใดหนามาเปรียบเปรย
ดาวมิเคยเฉลยคำจำนรรจา
เธอเปรียบเป็นเช่นดาวอันพราวแสง
บทแสดงเปรียบฉันเป็นเช่นต้นหญ้า
ก็ควรแล้วที่ก้อนหินติฉินมา
ตระหนักว่าฟ้าควรคู่กับหมู่ดาว
*************************
บทกลอนนี้แต่งไปตามอารมณ์น้อยใจว่าทำไมหนอ
ทุกครั้งที่เรามองดวงดาวมันช่างห่างไกลจริงๆ
คิดว่าหลายคนคงพบเจอกับอารมณ์นี้
เลยนำมาแบ่งปันความรู้สึกกันค่ะ
..ตาล..
ความเห็น (4)
สงสารต้นหญ้า คนเขียนใจร้าย
ขอบคุณทุกคนสำหรับการเยี่ยมชมค่ะ
เศร้าค่ะ...คนเราก้อต้องมองให้เห็นตัวเองก่อนสินะ
ถ้ามองเห็นคนอื่นแล้วก้ออย่าเปรียบเทียบกันดีกว่า
เพราะมันจาเกิดอารมณ์ใจน้อยน้อยใจขึ้นมา