คนโง่ไปวัด 6
วันแรกของการฝึก รู้สึกปวดหัวคิ้วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปวดจนแทบไม่อยากที่จะปฏิบัติเอาเสียเลย แต่ก็ต้องฝืนทนปฏิบัติ จนได้เวลาปฏิบัติภารกิจส่วนตัวจากเวลา บ่ายสามโมง ไปจนถึงหกโมงเย็น วันนี้มีกิจกรรมพิเศษ นั่นคือทุกคนร่วมทำพิธีเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอันเนื่องในงานเฉลิมฉลองพระชนมพรรษา ที่ศาลาหลังใหญ่ วันนี้เป็นวันพิเศษ พระสงฆ์ทำพิธีสวดมหาจักร ซึ่งเป็นธรรมที่พระพุทธเจ้าได้ทรงแสดงเป็นครั้งแรกให้แก่ปัญจวัคคีย์ทั้งห้า
หลังจากพระสงฆ์สวดมนต์เสร็จ ทุกคนนั่งสมาธิแด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ จากนั้นโยมปฏิบัติธรรมร่วมจุดเทียนชัยถวายพระพร....
เมื่อเสร็จสิ้นพิธีถวายพระพร พวกเราเพื่อนธรรมทั้งหมดก็ลงมารับน้ำปาณะที่โรงทาน น้ำปาณะเป็นน้ำนมถั่วเหลือง ซึ่งเป็นน้ำที่เราแสนจะไม่ชอบเอาเสียเลย แต่เราต้องดื่มเพื่อความอยู่รอดในค่ำคืนนี้
โยมปฏิบัติธรรมทุกคนเข้าศาลาหลังเล็กเพื่อปฏิบัติธรรม พระอาจารย์ให้เรารับศีลแปด สำหรับผู้ที่มาใหม่ (เมื่อรับศีลแปดไปแล้ว เราเลยต้องเก็บแป้งผงโรยตัวไว้เสียทันที) เริ่มฝึกปฏิบัติอีก เราปวดหัวคิ้วไปจนถึงขมับ กลัวจนไม่กล้าและไม่อยากปฏิบัติอีกแล้ว นึกในใจตลอดว่าเมื่อไหร่จะหมดวันนี้เสียที เสียงนาฬิกาดังเหง่งหง่างทุกครึ่งชั่วโมง ทำให้ดูเหมือนว่า เวลามันช่างยาวนานและทุกข์ทรมานเสียนี่กระไร ในที่สุดช่วงเวลาแห่งความทรมานก็สิ้นสุด แต่ยังหรอกนะ เรากับเพื่อนธรรมอีกสองสามคนที่มาใหม่ยังต้องนั่งฟังพระอาจารย์แนะนำเกี่ยวกับการเดินจงกรมและการนั่งสมาธิอีกประมาณ 15 นาที
เฮ้อ.....ได้ขึ้นที่พักเสียที ที่พักเป็นห้องแคบ ๆ ที่นอนเรียงกันได้สองคน แต่พอขึ้นห้องไปก็สรุปได้ว่า คืนนี้เรามีสมาชิกที่มาเพิ่มอีกคนเป็นผู้หญิงดูท่าทางจะอายุมากกว่า แต่เค้าดูตัวเล็ก อายุน้อยกว่าความเป็นจริง คืนนี้ห้องเราจึงต้องนอนกันสามคน นอนในท่าตรงที่ไม่สามารถจะมีหมอนข้างป่ายกอด หรือขยับแข้งขาได้อย่างอิสระ เหมือนห้องนอนของเราที่บ้าน แต่มาถึงณ ตอนนี้เราไม่สนใจอะไรแล้ว รู้แต่ว่าไม่เคยเหน็ดเหนื่อยอะไรอย่างนี้มาก่อน เราแทบจะพุ่งล้มตัวลงนอนกับเสื่อผืนหมอนใบที่วางอยู่ตรงนั้น หัวถึงหมอนก็ยังไม่ลืมที่จะกำหนดลมหายใจ โดยนอนหงายเหยียดตัวตรง เอามือสองข้างวางที่ท้องน้อย สังเกตการยุบตัวพองตัวของหน้าท้องพร้อมกำหนดลมหายใจตาม ไม่ถึงสามรอบเราหลับโดยทันที
ความเห็น (1)
- อ่านบันทึกแล้วนึกเห็นภาพชัดเจนเนื่องจากอาการดังกล่าว เหมือนกันกับครั้งแรก ๆ ที่ได้มีโอกาสฝึกปฏิบัติธรรม แต่ด้วยคำพูดของพระอาจารย์ที่คอยพรำบอกว่า "เพียรหนอ ...เพียรหนอ.. แล้วจะได้สิ่งดี ๆ ประดับชีวิต " ก็เลยตั้งใจปฏิบัติ อาการดังกล่าวก็เริ่มทุเลาลงเรื่อย ๆ จนปกติ ในวันที่ 3-4 ของการปฏิบัติ
- ขออนุโมนทนาบุญด้วยนะคะ