ครั้งแรกกับการสอนนักศึกษา ป.ตรี มมร.วิทยาเขตล้านนา

วันนี้ (๒๓ มิ.ย.๕๗) เป็นครั้งแรกที่ได้ไปสอนนักศึกษาระดับปริญญาตรี
ที่มหาวิทยาลัยมหามงกุฏราชวิทยาลัย (มมร.) วิทยาเขตล้านนา
ซึ่งอยู่ในบริเวณวัดเจดีย์หลวง

ซึ่งปกติเคยไปสอนแต่นักศึกษาระดับปริญญาโทในวันเสาร์-อาทิตย์

นักศึกษาที่ไปสอนนี้เป็นเอกภาษาอังกฤษ สายครู ปี ๓
ซึ่งเท่าที่สอบถามนักศึกษาแล้ว
ตัวนักศึกษาเองยังตอบไม่ได้เลยว่า ตัวเองจะได้วุฒิการศึกษาอะไร
เป็นเรื่องน่าแปลกดี

...

เมื่อจอดรถแล้วเดินเข้าไปที่ตัวอาคารเรียน
เห็นครูบาอาจารย์ของเขา รอตรวจเครื่องแต่งกายนักศึกษาที่เดินเข้ามาเรียน
ปกติ ระดับอุดมศึกษาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เมื่อเดินผ่านยังห้องเรียน แล้วพบนักศึกษาที่อยู่ข้างหน้า
เขาจะหยุดให้อาจารย์เดินผ่านไปก่อน
ไม่แทบจะชนหัวอาจารย์เหมือนที่มหาวิทยาลัยตัวเอง

หรือหากนักศึกษาเดินสวนกับอาจารย์
เขาจะเดินก้มตัวลงเล็กน้อย
ซึ่งเป็นมารยาทของการเดินสวนกับผู้ใหญ่

หรือระหว่างรอเข้าสอนหน้าห้องเรียนก็ตาม
นักศึกษาจะยกมือสวัสดี พร้อมเดินค้อมตัวเสมอ
น่าแปลกใจยิ่งนักว่า เขาสอนอย่างไรจึงดีขนาดนี้

การแต่งกายของนักศึกษานั้น
ผมว่า มากกว่า ๙๐% นักศึกษาแต่งตัวเรียบร้อยมาก
นักศึกษาหญิงกระโปรงไม่สั้น ไม่แหวกแนวตามแฟชั่น

จะมีให้เห็นแย่ ๆ บ้าง ก็เป็นนักศึกษาชายบางคน
ที่พยายามทำตัวตามกระแส Alternative
แอบครูบาอาจารย์ของ มมร. มาบ้าง
กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบสีจัด เอาเสื้อออกนอกกางเกง

...

เมื่อสอนเสร็จได้สัมผัสบางอย่างว่า
นักศึกษาเรียบร้อย ดูตั้งใจเรียนส่วนใหญ่
มีบางกลุ่มเท่านั้นที่ไม่ตั้งใจอะไรเลย
อยู่หลังห้องโน้น แต่ไม่อยากทำอะไร
เพราะไม่ใช่เจ้าของวิชาโดยตรง

ถ้าเป็นที่มหาวิทยาลัย
เด็กพวกนี้ไม่ได้อยู่ในห้องเรียน
อย่างปกติสุขแน่

...

เด็กส่วนใหญ่น่าจะเป็นที่ขาดโอกาสทางสังคม
เช่น เป็นเด็กชาวเขาส่วนใหญ่เลย
ฟังจากภาษาที่เขาพูด น่าจะเป็นปกากะญอ (กะเหรี่ยง)

คนพื้นราบดูน้อยกว่ามาก
หรือไม่ก็เป็นสามเณรที่เคยบวชเรียนตามโรงเรียนปริยัติธรรมมาก่อน
พอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจึงสึกออกมาเรียน

ถามเด็กห้อง ๒ ว่า วันนี้เลิกเรียนกี่โมง
เด็กตอบว่า บ่ายโมง
แล้วจะไปทำอะไรกันต่อ
ทำงานพิเศษ Parttime ครับ

อืมม ตอกย้ำให้ทราบว่า เด็กอยู่ในฐานะอะไรนะครับ

...

คนขาดโอกาสย่อมรู้ว่าโอกาสนั้นหอมหวลแค่ไหน
ในขณะที่คนมีโอกาส กลับไม่เคยใช้โอกาสได้เต็มที่สักครั้ง

...

ระหว่างการสอน นอกจากการบรรยายเนื้อหาที่ได้รับมอบหมายจากครูเรืองแล้ว
ผมยังคงใช้สื่อวีดิทัศน์เช่นเคย ซึ่งใช้ทั้งสองห้องเรียน คือ ห้อง ๔ แล้วมาห้อง ๒

ห้อง ๔ สอนช่วงเช้า ... ใช้วีดิทัศน์ที่แฝงอารมณ์ขัน โดยส่วนใหญ่
เด็กหลายคนก็เปิดอารมณ์ออกมาให้หัวเราะ น่าจะสักครึ่งห้อง

ห้อง ๒ ห้องต่อมา ... เริ่มใช้วีดิทัศน์ซึ้ง ๆ ในเรื่องความเป็นครู
เชื่อไหมครับ มีเด็กน้ำตาไหล
แสดงว่า เด็กพวกนี้ยังบริสุทธิ์อยู่มาก มีความอ่อนไหวสูงกว่าที่เคยเห็นมา

และพอเป็นวีดิทัศน์อารมณ์ขัน ก็ฮากันดังลั่นทั้งห้อง

นี่ถ้าสอนไปนาน ๆ ผมสามารถทำให้เขาเป็นคนดีได้ไม่ยากนัก
เพราะหัวใจของเขาเปิด

...

เสียดายที่ผมอาจสอนเขาได้เพียงคาบนี้คาบเดียว
เพราะไม่ใช่ครูประจำวิชาของเขา

...

ที่เล่ามาทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ได้สัมผัสมาจริง ๆ
ในมหาวิทยาลัยสงฆ์แห่งหนึ่งของประเทศไทย

ที่เน้นการสอนด้านจริยธรรม คุณธรรมเป็นเรื่องจริง

...

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

...

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

คำสำคัญ (Tags): #วสวัตดีมาร#wasawatdeemarn#มมร.ล้านนา#มหาวิทยาลัยมหามงกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตล้านนา

หมายเลขบันทึก: 570912เขียนเมื่อ 23 มิถุนายน 2014 22:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 มิถุนายน 2014 11:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน