ลองผิดลองถูก

การเรียนรู้ของมนุษย์โดยวิธีการเรียนรู้จากประสบการณ์จริงมีมาพร้อมกับกำเนิดมนุษย์ และวิธีการสอนโดยใช้วิธีการลองผิดลองถูกได้ถูกนำมาใช้นานแล้วเช่นกัน และที่เป็นหลักฐานยืนยันว่ามีการนำมาใช้เมื่อ 1400 กว่าปีแล้ว ก็จากหะดีษนบี

อะบูหุร็อยเราะห์ ได้เล่าว่า ...

               มีชายคนหนึ่งเข้ามัสยิดและท่านนบี(ศอลฯ)นั่งอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของมัสยิด ชายคนนั้นก็ละหมาด หลังจากละหมาดเสร็จก็เข้าให้สลามท่านนบี(ศอลฯ) และท่านนบีก็กล่าวว่า فارجع فصل فإنك لم تصل (เจ้าจงกลับไปละหลาดเพราะเจ้ายังไม่ละหมาด) ชายคนนั้นก็กลับไปละหมาด เมื่อละหมาดเสร็จก็เข้าไปหาท่านนบี ท่านนบีกล่าวว่า فارجع فصل فإنك لم تصل (เจ้าจงกลับไปละหลาดเพราะเจ้ายังไม่ละหมาด) เป็นเช่นนี้จนครั้งที่สามชายคนนั้นก็กล่าวว่า.. ท่านรอซูลของอัลลอฮฺ สอนฉันเถิด... ท่านนบีก็สอนว่า เมื่อเจ้าลุกไปละหมาดเจ้าจงอาบน้ำละหมาด....

                  จากหะดีษนี้ จะเห็นได้ว่าแทนที่ท่านนบี(ศอลฯ)จะสอนในทันที ท่านปล่อยให้ลูกศิษย์ของท่านทำเองก่อน เป็นการลองผิดลองถูก (Trial and Error หรือ المحاولة والخطأ) หรือการเรียนรู้โดยการปฏิบัติจริง(Learning by doing)

                  ในต้นศตวรรษที่ 20 มีนักการศึกษาและนักจิตวิทยาชาวสหรัฐ ชื่อ Edward Lee Thorndike (1874 – 1949)ได้ทดลองและได้อธิบายวิธีการเรียนรู้ของมนุษย์วิธีนี้ เป็นทฤษฎีการเรียนรู้ที่เรียกว่า “การเรียนรู้จะเกิดขึ้นด้วยการสร้างสิ่งเชื่อมโยงหรือพันธะ(Bond) ระหว่างสิ่งเร้า ( S ) กับการตอบสนอง( R )”  (S-R Bond Theory)