วันนี้เมื่อ 1 ปีที่แล้ว (1 พฤศจิกายน 2548) ผมตื่นนอนขึ้นมาแล้วพบกับโลกใบใหม่ที่วิถีการดำเนินชีวิตต้องเปลี่ยนไปแบบหน้ามือเป็นหลังมือ
จากชีวิต "อาจารย์" ที่ต้องออกไปทำงานแต่เช้า เซ็นต์ชื่อ สอนหนังสือ เดินทางไปที่โน่นที่นี่
ชีวิตที่ต้องถูกลิขิตและขีดเส้นสายจากผู้บริหารและองค์กร
วันนั้นผมตื่นขึ้นมาแล้วพูดกับตัวเองว่า วันนี้เราไม่ต้องออกไปทำงานแล้วนะ วันนี้ไม่ต้องเข้าคณะฯ ไม่ต้องไปเซ็นต์ชื่อ "เพราะเราลาออกแล้ว"
ไดอารี่เล่มสีขาวที่เพื่อน ๆ มอบให้ก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน เป็นสิ่งที่ทำให้หวนรำลึกถึงเสมอทุก ๆ ครั้งหรือยามใดก็ตามที่ต้องการการตอกย้ำกับตัวเองถึงสถานภาพ ณ เวลานั้น
ไดอารี่ ที่เพื่อน ๆ พี่ ๆ และน้อง ๆ มอบให้เป็นที่ระลึกกับการทำงานที่ "คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์"
วันนี้ครบรอบ 1 ปี แห่งการเกษียณอายุ
เกษียณจากงานอันเป็นที่รัก งานประจำที่เคยได้สัมผัสและฝังเข้าไปในจิตวิญญาณ
3 ปี กับ 4 เดือนแห่งความทรงจำกับผู้บริหารและเพื่อนร่วมงาน โดยเฉพาะ "ลูกศิษย์" ทุก ๆ คน
วันหนึ่ง วันนั้น วันหน้า แต่ไม่รู้ว่าวันไหน ผมจะกลับไปยืนอยู่ตรงที่แห่งนั้นและทำทุกอย่างด้วยประสบการณ์ที่ย่างก้าวผ่านมาด้วยระยะเวลา 365 วันนี้
วันเวลาแห่งความสุขบ้าง ทุกข์บ้าง รอยยิ้มและคราบน้ำตา ที่แลกมาด้วยประสบการณ์และความรู้
สิ่งต่าง ๆ ที่สะสมมานี้ จะขอมอบกลับไปเพื่อลูกศิษย์และประเทศไทยนี้ในทุกลมหายใจ
ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ
1 พฤศจิกายน 2549