ภาพในอดีตยังอยู่ในความทรงจำ...มิรู้ลืม
เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ครูอ้อยเป็นครูต่างจังหวัด สอนนักเรียนต่างจังหวัดน่ารักหลายรูปแบบ มีวันหนึ่ง นักเรียนหญิงคนหนึ่งชื่อกำไล หน้าตาแปลกจังวันนี้ ครูอ้อยต้องเรียก " กำไล มาหาครูหน่อยค่ะ " กำไล หยุดและหันหน้ามาทางครูอ้อย ครูอ้อยมองหน้า และมองเส้นผมของเธอแล้วยิ้ม
ทำไมวันนี้หน้าของกำไลจึงแปลก ก็เธอเล่นเอากรรไกร ตัดผมของตนเองบริเวณข้างหน้า ตรงหน้าผากแหว่ง จนเห็นชัดเจน ครูอ้อยหัวเราะและถามว่า " กำไล ใครทำผมของเธอเป็นอย่างนี้ล่ะ " กำไลยิ้มเอียงอายและบอกตรงๆว่าเธอเป็นคนตัดเอง
กรรไกรกับเด็กหญิง ต้องจัดเก็บให้อยู่ไกลๆให้ได้ มิฉะนั้นจะเป็นเหมือนเรื่องนี้
ครูอ้อยมีกิจกรรมพิเศษอยู่อย่างหนึ่งตอนที่อยู่ต่างจังหวัดคือ การตัดเสื้อผ้าให้ตนเองและลูกๆ
ดังนั้น การตัดเสื้อผ้าก็ต้องมีกรรไกรเป็นอุปกรณ์สำคัญ ซึ่งครูอ้อยก็เก็บอย่างมิดชิด ลูกเล็กทั้งสองคนมิอาจล่วงรู้ได้ว่า แม่ของเธอเก็บไว้ที่ไหน
บ้านของครูอ้อยตอนที่อยู่ต่างจังหวัด ก่อนที่จะเกิดเรื่องโศกนาฎกรรมชีวิตในครอบครัวของครูอ้อยนั้น เป็นบ้านสองชั้น ของใช้ส่วนตัวของครูอ้อยจะอยู่ชั้นบน ประเภทจักรเย็บผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง ฯลฯ
ลูกๆทั้งสองคนก็ซนเหลือแสน หากครูอ้อยอยู่หน้าบ้าน เธอจะอยู่หลังบ้าน หากครูอ้อยอยู่บนบ้าน เธอจะอยู่ข้างล่าง ไม่เคยเจอกันเลย
ครูอ้อยสงสัยว่า เอ..ทั้งสองศรีหนีหน้าแม่ไปไหนนะ เดินไปดูข้างล่างที่ห้องรับแขก ครูอ้อยแทบกรี๊ดสลบ
" เอี่ยว หนูทำอะไรนี่ลูก แสตมป์ของแม่ หมดเลย หนูไปตัดแสตมป์ของแม่ทำไมล่ะคะ " ครูอ้อยอยากรู้เหตุผล
" แม่จ๋า มันไม่ตรง ไม่เรียบร้อยค่ะ หนูเลยตัดให้แม่ค่ะ ดูนี่ " แล้วเธอก็หยิบกองแสตมป์ที่ครูอ้อยสะสมมาเป็นเวลานานออกมาวางอย่างชื่นชมที่ได้ตัดให้แม่ และทำท่าทวงความดีจากครูอ้อยด้วย
แย่ล่ะ ลูกเข้าใจผิดเสียแล้ว ว่า รอยหยักของแสตมป์นั้นมันไม่เรียบร้อย เลยนั่งตัดให้แม่
ครูอ้อย จะดุลูกก็ทำไม่ได้ เพราะเธอมีเหตุผล และเหตุผลดีเสียด้วย
ครูอ้อยก็เลยได้แต่เอาลูกมากอดแน่นๆ และ บอกว่ากับลูกว่า " ขอบใจนะลูก" เจ้าตัวเล็กเห็นแม่กอดพี่สาวและขอบใจที่ตัดแสตมป์ให้แม่ เลยลุกขึ้นหยิบกรรไกรมาทำท่าจะมาหยิบแสตมป์ไปตัดให้แม่แล้วได้ความดีบ้าง
ครูอ้อยร้องโวยวาย " ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องแล้วค่ะ แม่ตัดเองได้ค่ะ ขอกรรไกรแม่คืนด้วยค่ะ "
จากนั้นมา ภาพเหล่านั้น มันก็จบลง เมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2528
และจะเป็นวันที่เธอจะออกเรือนจากอกแม่ไป ในวันนี้เช่นกัน
ความเห็น (6)
ครูอ้อยคะ
- คนเป็นแม่ก็จะนึกถึงภาพของลูก ๆ เมื่อยามเป็นเจ้าตัวเล็กของแม่
- แต่คนเป็นลูกคนนี้(ที่ไม่เคยเป็นแม่คน) ตอนนี้ก็นึกถึงวันเก่า ๆ ยามที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าก่อนที่พี่ ๆ จะออกไปเรียนกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรทีละคน ๆ ๆ ๆ รวมถึงน้องคนเล็ก และเริ่มมีครอบครัว มีหนูคนเดียวที่ไม่เคยจากบ้านเลย (ก็เลยต้องเฝ้าบ้านอยู่คนเดียวไง.....ฮือ ๆ ๆ )
- แต่สิ่งที่ได้ทำเป็นบุญกุศลแก่ตัวเองเต็มที่ คือการได้ดูแลพ่อแม่ในบั้นปลายชีวิต
- มันสุดยอดจริง ๆ ค่ะครูอ้อย
- ไม่เชื่อถามลูกกะปุ๋มดูได้ (พยายามหลอกล่อเข้ามาทักทา อิอิ)
- ตัวอย่างเรื่องกินเม็ดมะม่วง อยากแย่งกันดีนัก แม่เอาใส่ปากแม่เลย ทั้งสองคนไม่ได้กิน
- ขี้อิจฉากันมากเลยค่ะ พอดีอยู่ในครอบครัวใหญ่ ครูอ้อยเป็นแม่ที่ดูแลลูกตัวเองไม่ได้เต็มร้อย
- โชคดีที่เธอทั้งสองใฝ่ดี
สวัสดีค่ะคุณอ๊อบ
- ครูอ้อยอ่านทบทวนข้อความที่ได้ตอบไปแล้วนั้นมีอยู่คำหนึ่งที่ไม่ชอบจึงเขียนใหม่ อิอิ
- พ่อแม่ทุกคนรักลูกปรารถนาดีกับลูกเสมอ ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนอะไรเลย
- แต่ด้วยความผูกพันมีสายใยสายใจต่อกัน ลูกๆจึงต้องมาหามาสู่มาดูแลกันไปยามแก่เฒ่า
- ครูอ้อยไม่ได้เลี้ยงดูแบบฟูมฟัก แต่ความรักลูกนั้นไม่เคยแพ้ใคร
- อ่านบันทึกของคนที่เป็นแม่ ปฏิบัติต่อลูกอย่างไร ครูอ้อยรำพึงกับตัวเองว่า "ไม่เคยเลย"
- ไม่เคยก่อร่างสร้างฐานชีวิตให้เธอทั้งความรู้จริยธรรมคุณธรรมหรือบ่มเพาะค่านิยมให้กับลูกๆเลย
- แต่ลูกของครูอ้อยก็เติบโตได้อย่างสง่างาม มีคุณสมบัติไม่ด้อยกว่าเด็กในหินของครอบครัวอื่น
- ครูอ้อยมีวิธีเลี้ยงลูกสไตล์ของครูอ้อย...แล้วอ่านบันทึกค่ะ อ่านมากรู้มาก ส่วนครูอ้อยเขียนมาก น้องอ๊อบก็จะเข้าใจครูอ้อยมากขึ้น
- รู้จักกันต่อไป เข้าใจกันให้ลึกซึ้ง อย่าด่วนจากไป โดยที่ยังไม่เข้าใจกันเลย
- ขอบคุณนะคะ
หนูอยากลืมเขามากเลยแต่ไม่รู้จะทำอย่างไงได้แต่ขอไห้เขากลับมาแต่ไม่มีวันเขาไม่มีคำว่ารักไห้หนูเลยจะไห้หนูทำอย่างดีตอบหนูที
เขาเป็นคนแรกของหนูเขาทำหนูท้องด้วยเขาไม่รับไม่เป็นไรแต่เขามาทั้งหนุทำไมหนูทำไรผิด