ดิฉันบันทึกถึงเรื่อง "นกของน้อง" ของเล่นแมวที่ดิฉันประดิษฐ์เอง ไว้ในบล็อก http://CAT.gotoknow.org ปรากฏว่า ของเล่นชิ้นนี้มีประโยชน์สำหรับพ่อมากตอนที่พ่อรักษาอาการอัมพฤกษ์จากโรคหลอดเลือดสมองตีบ
พ่อเป็นคนรักสัตว์ เลี้ยงได้หมดไม่ว่าสุนัขหรือแมว ตอนที่พ่อทำนากุ้งพ่อจะเลี้ยงสุนัขไว้ 1 ตัว และเลี้ยงแมวไว้อีก 1 ฝูงเอาไว้ไล่งูค่ะ
อาศัยที่พ่อเป็นคนรักสัตว์ เจ้าโคโค่ โมโม้ และ น้องมิ้งค์ ก็เลยได้สวมบทบาทเป็นพยาบาลตัวเล็กๆ น่ารักไปด้วย ทำให้พ่อไม่เหงา เวลาที่ดิฉันไม่ว่าง
ดิฉันใช้ของเล่นแมวชิ้นนี้เป็นอุปกรณ์ฝึกความแข็งแรงของมือให้พ่อค่ะ โดยใช้มือที่เป็นอัมพฤกษ์พยายามจับไม้แขวนเสื้อด้านบนล่าง แล้วพยายามบีบให้เข้าหากันและพยายามยกขึ้นจากพื้น แล้วให้เจ้าเหมียวสามตัวดึงรั้นขนนกที่ผูกติดไว้ที่ปลายเชือก
ช่วงแรกๆ จะยากมากสำหรับพ่อค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการยกไม้แขวนเสื้อที่ปลายติดขนนก หรือเป็นการบีบไม้แขวนเสื้อลวดอ่อนๆ เข้าหากัน แต่พ่อก็หัวเราะค่ะ ด้วยว่า แค่เห็นการเคลื่อนไหวของขนนกที่ปลายเชือกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เจ้าสามตัวก็จะรีบเข้ามางับขนนกแล้วกลิ้งกันตัวกลมๆ อยู่ที่เท้าพ่อค่ะ
อย่างนี้ต้องเรียกว่า ยิงนกนัดเดียวได้สองต่อค่ะ คือ มีคนช่วยเล่นกับแมว แล้วก็ มีแมวช่วยเล่นกับคน แก้เหงากันได้ทั้งสองฝ่ายค่ะ แถมพ่อก็ได้ฝึกกำลังมือกำลังแขนด้วยค่ะ
ปล. แต่ดิฉันต้องคอยระวังไม่ให้เล็บแมวมาข่วนโดนพ่อค่ะ เพราะพ่อเป็นเบาหวานอยู่ด้วยค่ะ กลัวเป็นแผลแล้วหายยากค่ะ แต่ก็โชคดีนะค่ะ เจ้าสามตัวสุด love เป็นแมวสุด sweet ค่ะ ข่วนใครไม่เป็นเลยค่ะ
อ่านแล้วชอบจังค่ะ น่ารักกันไปหมดเลย ทั้งคุณพ่อ คุณลูก และคุณแมว แมว แมว
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าน่ารักๆนะคะ
ขอขอบคุณอาจารย์จันทวรรณ...
น่ารักมากมายเขาทามไปด่ายนะเข้าใจสอนอิอิ
น่ารักมากค่ะอาจจะใช้กับคนไข้ของตนเองด้วยขอบคุณมากค่ะ
ขอมาเล่าต่อว่า คุณพ่ออ.จันเป็นผู้ป่วยเบาหวานที่ยอดเยี่ยมมากๆค่ะ ตอนนี้ผลตรวจทุกอย่างกลับมาเป็นคนปกติแล้ว ดูเหมือนท่านจะมีเคล็ดลับมากมายในการใช้ชีวิตเสียด้วย กำลังพยายามอยากลุ้นให้คุณพ่อเขียนเล่าด้วยตัวเองบ้างอยู่ค่ะ ชื่นชมท่านมากๆ