สันติชน
นาย วรนันท์ มูฮัมหมัด รอมฎอน บุนนาค

ฉันคือใคร ใยฉันจึงมี


เที่ยงวันเสาร์ที่ 29 ตุลาคม 49 องค์กรเครือข่ายผู้ติดเชื้อเอดส์ มูลนิธิไทอาทร เอดส์เนท กลุ่มเข้าถึงเอดส์ ได้มาจัดงานที่ใช้ชื่อภาษาไทยว่า ฉันคือใคร ใยฉันจึงมี(who am i why i am here) โดยให้เด็กและเยาวชนอายุระหว่าง10 -16 ปีมาบอกเล่าเรื่องราว ผ่านมุมมองสะท้อนชีวิตที่พร้อมความเบิกบานของเด็กที่มีเชื้อเอช ไอ วี จำนวน 26 คน จากภาคเหนือ ภาคกลาง และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ โดยใช้สื่อศิลปะและการแสดงสะท้อนชีวิต โดยมีองค์การยูนิเซฟเป็นผู้ให้การสนับสนุนรายใหญ่
  เด็กและเยาวชนที่มีเชื้อเอชไอวี สะท้อนในการแสดงละคอนว่า พวกเขาถูกกีดกัน ไม่ค่อยมีใครอยากคบ น้องบางคนบอกว่าเพื่อนๆไม่กล้าเข้าใกล้ ไม่กล้าคบด้วย ไม่กล้าใช้สิ่งของร่วมกัน แม้แต่ห้องน้ำก็ยังอยากให้แยก เป็นความกลัวที่เจ็บปวด น้องๆสะท้อนว่า เขามีโรคร้ายที่เขาพร้อมจะต่อสู้และอดทนกับการติดเชื้อฉับพลัน อาทิ เชื้อราในสมอง ปาก วัณโรค และอุจจาระร่วงเรื้อรัง แต่เด็กทั้งหมดพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า โรคร้ายของเขายังไม่เท่า โลกร้าย ที่บั่นทอนเขา สังคมและผู้คนไม่ยอมรับ เขาอยากเห็นคนในสังคมให้ความรัก ความเข้าใจกับเขา ว่าเขาอยู่ในสังคมได้และไม่มีความแตกต่างแปลกแยกเหมือนอย่างที่เขาถูกกระทำกับสังคมอย่างกรณีของ   เก่ง อายุ 14 ปี เรียนจบ ม3 เป็นเอดส์มา 7 ปี หมอบอกว่าเก่งมีเชื้อเอดส์ในร่างการไม่มากแต่ด้วยร่างกายอ่อนแอ ส่งผลให้ระบบการย่อยอาหารไม่สามารถทำงานได้ เก่งต้องอยู่โรงพยาบาลและต้องได้รับอาหารทางเส้นเลือดเกือบ 50 วัน เก่งเหลือลุงคนเดียวที่เป็นกำลังใจให้ ลุงมักจะบอกเก่งเสมอว่า เราสู้ด้วยกัน เก่งมีอุดมการณ์เขียนไว้ในกระดาษว่า ขอจงร่วมมือร่วมใจกัน สร้างประวัติศาสตร์ให้โลกเปลี่ยนแปลง ให้โลกที่ไม่เข้าใจกลายเป็นโลกที่เข้าใจ ผมสะท้อนเรื่องนี้ว่า สังคมเรามีโรคเอดส์เกิดขึ้นมาตั้งแต่ 2524 แต่ผู้คน ระบบ องค์กรต่างๆ ยังอ่อนด้อยกับการสร้างความรู้ความเข้าใจ ปัญหาอยู่ที่องค์กรด้านเอดส์ไม่เข้มแข็ง หรือนโยบายรัฐในเรื่องนี้อ่อนแอ เป็นสิ่งที่ต้องช่วยกันพิจารณา และโดยเฉพาะในภาคอีสาน ยังมีการขับไสไล่ส่งคนในครอบครัวที่ติดเชื้อให้ไปตายเอาดาปหน้า ไล่ไปอยู่ที่เถียงนาบ้าง มีเยาวชนที่เรียนมัธยมจำนวนไม่น้อยที่ต้องออกจากโรงเรียนเพราะติดเชื้อ กลัวเพื่อนเห็นแผลและตุ่มน้ำเหลือง เราคงต้องคิดเรื่องนี้กันมากขึ้นแล้วครับเพราะขณะนี้คนไทยเป็นเอดส์สูงถึง 600,000 คนแล้วที่เปิดเผย และไม่เปิดเผยอีก รวมแล้ว ล้านกว่า อย่าให้เขาต้องเผชิญโรคร้ายและโลกร้ายเหมือนเด็กกลุ่มฉันคือใคร ใยฉันจึงมี เลยครับ
หมายเลขบันทึก: 56189เขียนเมื่อ 28 ตุลาคม 2006 16:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 16:11 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)

สวัสดีค่ะ 

  • ตั้งหกแสนเชียวหรือคะ  เป็นสถิติที่สูงมากและน่ากลัวกว่าสถิติใดๆ  
  • น่าสงสารนะคะ  เด็กเหล่านี้ 
  • ขอส่งกำลังใจช่วยค่ะ

หากหกแสนคือผู้ติดเชื้อและอีก ผู้ที่ได้รับผลกระทบอีกละครับ จะมากมายขนาดไหน

ดังนั้นกระบวนการพัฒนาผู้ที่ได้รับผลกระทบจากเอดส์ เป็นงานที่สำคัญและท้าทายนะครับ 

ให้กำลังใจพี่สันติชน ครับ  :)

 

ขอบคุณ คุณสิริพร และน้องจตุพร มากครับวันนั้นดูการแสดงท่ามกล่างความมืด เมื่อเปิดไฟก็เห็นเด็กทุกคนใส่หน้ากาก เขาบอกเราว่าเปิดไม่ได้สังคมไม่ยอมรับ และรังเกลียจพวกเขา ยังมีอีกที่นะครับ ศูนย์สุธาสินี น้อยอินทร์ บ้านตาดทอง อำเภอ เมือง จังหวัดยโสธร ที่น้องติ๋ว จิตใจงดงามมาก ทำงานกับผู้ติดเชื้อมากว่า 10 ปีแล้ว และขณะนี้ติ๋วก็ยังคงสู้อยู่ ตัวเลขคนติดเชื้อ 600,000 คนนี้ยังน้อยนะครับ เราต้องเร่งรีบรณรงค์ให้การศึกษาผู้ที่ยังไม่ติดเชื้อถึงปัญหาและให้เขาป้องกัน ตลอดจนมีทัศนคติที่ดีกับผู้ติดเชื้อ

 

ในสังคมที่มีแต่การแก่งแย่ง...การเห็นแก่ตัวและเอาตัวรอด...การที่จะถามหาความเอื้ออาธรผู้ทุกข์ ผู้ด้อยโอกาส..คงมีน้อยเต็มที
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท