ม้านั่งของเธอ...ไม่มีเธอนั่งอยู่

หากเวลาผ่านไป โลกหมุนไป คนเปลี่ยนไป ค่อยๆหมุน ค่อยๆเปลี่ยน จนเราไม่รู้สึก แต่มีอย่างหนึ่ง ที่เปลี่ยนไป เปลี่ยนไป รวดเร็ว จนทนไม่ได้เลย

จากบันทึกของผู้หญิงคนหนึ่งในชื่อเรื่อง ต้นไม้ยืนเหงา..เหมือนฉันเลย เธอก็ยังคงวนเวียนมานั่งที่ม้านั่งของเธอ ใต้ต้นไม้ใหญ่เกือบทุกเย็นของเกือบทุกวัน

ภาพความชาชินที่เธอมานั่งตรงนี้ทุกวัน จนทำให้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมา อดนิยมชมชอบเธอไม่ได้ ที่เธอนั่งนิ่งๆได้นานๆ เธอแหงนดูท้องฟ้าในบางครั้ง และในบางครั้ง ก็สังเกตเห็นเธอเอาหลังมือขวาของเธอปาดที่ตาของเธอ นานๆครั้ง

จนพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว เธอยังไม่กลับบ้านเลยหรือ

วันนี้เห็นเธอถือช่อดอกไม้ด้วย ใครนะนำช่อดอกไม้มาให้เธอ อยากจะขอบคุณคนที่นำช่อดอกไม้มาให้เธอ ถึงแม้ว่าพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว แต่ก็ยังเห็นสีหน้าและแววตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุข

จากนั้นมา ....เห็น......ม้านั่งของเธอ...ไม่มีเธอนั่งอยู่......อีกเลย

เขียนใน GotoKnow โดย ครูอ้อย แซ่เฮ
ใน ครูสิริพรกับบันทึก

คำสำคัญ (Tags): #diary

หมายเลขบันทึก: 56039เขียนเมื่อ 27 ตุลาคม 2006 15:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 16:11 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

นายบอน@kalasin

เขียนเมื่อ 27 ตุลาคม 2006 15:17 น. ()

เธอคือใคร ใครคือเธอ
ครูอ้อยใช้คำว่า เธอ เรียกแทนคนที่กล่าวถึงในบันทึก ดอกไม้ดอกเล็กๆที่แสนสวยของครูอ้อย

เอ หรือว่า คือเธอคนนี้นี่เอง

ภาพนี้ถ่ายแถวๆบ้านครูอ้อยหรือครับ
ถึงได้เห็นเธอมานั่งอยู่ตรงนี้

แสดงว่าเธอคนนี้ รู้จักกับครูอ้อยเป็นอย่างดี ถึงขนาดรู้ว่าเธอนั่งตรงนี้ .

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 27 ตุลาคม 2006 15:25 น. ()

คุณบอนคะ

บางเรื่องครูอ้อยถ่ายทอดออกมาด้วยคำพูดไม่ได้ พยายามเขียนบันทึก เขียนแล้วรู้สึกว่า นั่นคือตัวครูอ้อยเอง
เมื่อรู้จักกันควรจะรู้จักกันทั้งสองด้าน อย่าหวังว่าคนที่เราคบนั้นจะเป็นตามที่เราอยากจะให้เป็น