เท่านี้ก็อยู่ได้

อยู่ได้อย่างไรก็ไม่รู้

เมื่อวานผมไปอัดรูปที่รังสิต เห็นลุงแก่ๆ ท่านหนึ่งนั่งอยู่หน้าเมเจอร์ ข้างตัวของท่านมีลังซึ่งบรรจุลูกอมหลากสีไว้ด้วย ผมเดินผ่านท่านไปทานข้าวที่ฟิวเจอร์ประมาณ ๑ ชั่วโมงจึงกลับมารับรูป เห็นท่านก็ยังนั่งขายลูกอมอยู่ ผมจึงเข้าไปซื้อ ๔ ห่อ จำนวน ๒๐ บาท และคุยกับท่าน "ลุง ขายอย่างนี้ วันหนึ่งๆ จะได้เงินสักเท่าไรครับ พอกินไหม" "วันหนึ่งก็ได้ประมาณ ๒๐๐ บาท" หากผมถามไม่จบ จำนวนเงิน ๒๐๐ บาทนี้ไม่ใช่น้อยเลยสำหรับงานแบบนี้ แต่ผมก็ต้องถามต่อ "๒๐๐ บาทนี้กำไรหรือว่ารวมเงินลงทุน" "ก็เงินลงทุนด้วยนั่นแหละ" "อ้าว ถ้าอย่างนั้นก็ได้ไม่กี่บาทสินี่ จะพอกินหรือครับ" "ก็พอประทังชีวิตไปวันหนึ่งๆ" "ลุงอายุเท่าไรแล้วล่ะ" "๗๐ กว่าแล้ว" "ถ้าวันหนึ่งหนึ่งไม่สบายลงไป ลุงจะมีเงินไปใช้ค่ายาหรือครับ" "ลุงไม่เคยป่วยไข้....." คำนี้ทำให้ผมคิดอะไรบางอย่าง "ลุงไม่เคยป่วยไข้" ในใจก็คิดว่า แน่ใจหรือว่าลุงจะไม่ป่วยไข้ แต่ก็ต้องเชื่อ เพราะผมเห็นมาหลายรายที่ไม่เคยป่วยไข้ ทั้งที่หาเช้ากินค่ำนี่เอง ทางวิทยาศาสตร์อาจมองลุงว่ามีภูมิต้านทานดี ผมไม่เชื่อว่าลุงคนนี้จะเคยกินอาหารหรูหราบนตึกชั้นสูงแน่ๆ ผมก็ถามและคุยกับแกเรื่อยๆ ทราบว่า ลูกของแกมีเหย้ามีเรือนหมดแล้ว ก่อนนั้นแกทำงานก่อสร้าง โดยเป็นลูกน้องของน้าอีกทีหนึ่ง (น้ารับเหมาก่อสร้าง) ทุกวันนี้ ลุงบอกว่าจะทำงานนี้เรื่อยๆ จนกว่าจะตาย......ชีวิตลุงท่านนี้ขอให้คิดเอาเองจากฐานความรู้และประสบการณ์ของแต่ละท่าน...เมืองกรุงนั้นมันมันน่าอยู่อย่างนี้เอง