นี่แหละสอน ขำปลอด
ครั้งที่ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมที่โรงเรียนชาย(พิษณุโลกพิทยาคม)...
ผมจำได้แม่นว่าสมัยนั้นผมชอบเรียนวิชาอะไรก็จะนั่งหน้าสุด(ประเภทวิทย์-คณิต)...
แต่วิชาที่ไม่ชอบก็จะย้ายก้นไปนั่งหลังห้อง...เป็นธรรมดาของพวกเพื่อน ๆ ที่เห็นผมไปขลุกอยู่หลังห้องในช่วงวิชาภาษาไทย... ครูคนสอนก็เป็นอาจารย์แก่ ๆ ใส่แว่นหนา...สอนไปก็มองลอดแว่นคอยสอดส่องนักเรียนให้อยู่ในระเบียบ เหมือนผ้าพับไว้...
ช่างเป็นภาพที่ชินตาสำหรับผมและเพื่อนพ้องตลอดเทอม...
วันหนึ่งอารย์เข้ามาสอนภาษาไทยตามปกติ... ในขณะที่ผมก็ไปนั่งหลังห้องเรียบร้อยเหมือนเช่นเคย... แต่วันนี้ผมดันนั่งคู่กับไอ้หงอก...เพื่อนผู้ไม่เคยยอมยกธงขาวในการพูดคุยแข่งกับใคร....
เสียงผมหัวร่อต่อกระซิกกับไอ้หงอก...แม้จะเบาเพียงใด...มันก็ดังพอที่จะได้ยินกันทั้งห้อง...
ในที่สุดอาจารย์ก้สิ้นสุดความอดทน...หลังจากที่มองลอดแว่นเป็นเวลาพอควร....ท่านก็ยืดตัวตรง....
อาจารย์ : " นายสอน...เธอขำอะไรน่ะ"
ผมลุกขึ้นยืนด้วยความมาดมั่น พร้อมด้วยส่งเสียงหนักแน่น: "ขำปลอดครับ"
เพื่อน ๆ ทั้งห้อง : "ฮา...ฮา....ฮา...."
ความเห็น (13)
- สนุกมากค่ะ เป็นนิทานจากเรื่องจริง
- เป็นบรรยากาศที่ควรจำไปนานค่ะ
- แล้วอาจารย์ทำไรต่อคะ
- ครูอ้อยอยากรู้ค่ะ
ก็ขำจริงๆนั่นแหละ
แต่ที่ผมเจอน่าจะขำไม่ออก อาจารย์บอกว่า นี่เธอจะหยุดคุยมั้ย ถ้าไม่หยุดฉันจะถอดรองเท้าขว้างหน้าเธอเดี๋ยวนี้
คิดเรื่องเก่าๆบ้างก็ดี จะได้มีเวลาทบทวนความถูกความผิด อาจนำมาปรับปรุงพัฒนางานได้ดีขึ้น
ว่าแต่ อ.สิริพร มีอะไรรุนแรงกับนักเรียนบ้างมั้ยละครับ
เรียน อาจารย์บุญชัย
ครูอ้อยมีความรู้สึกกับนักเรียนแบบ The sound of music ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
แค่อยากรู้น้อยไปนะครับ..ต้องอยากลองด้วยครับจาน...555
- ยี้ คุยกับพวกอาจารย์นี่ จริงๆนะ ครูอ้อยไม่ได้เป็นจานของใครนะคะ อิอิ
- ไว้ไปใช้จานที่บ้านโน่น อิอิ ในครัวไง หรือว่า เก่าคร่ำคร่าแล้วคะ ไม่น่าใช้
ขอโทษนะครับครูอ้อย...เป็นภาษาที่ผมคุยเล่นกับลูกเป็นประจำน่ะครับ...ก็ลูกชายเป็นวัยรุ่นนี่ครับ...เจอหน้าผมเมื่อไรก็...ไม่จัย ๆ...5555
เห็นครูอ้อยคุยสนุกแบบเป็นกันเอง(ไม่เหมือนครูภาษาไทยผม...อิอิ)แบบนี้...ก็รู้สึกดีไปอีกแบบครับ...
แต่อาจารย์หมอบุญชัยแอบมากระซิบ(เล่นเอาผมใจหายไปเลย)ว่าเวบนี้เขามีแต่คนมีสาระ...อิอิ...ถ้ามีคนต่อว่ามาอีกซักหน่อยผมก็จะปรับเปลี่ยนวิถีใหม่ก็ได้ครับ...
ปล. ครูอ้อยครับ...เมื่อก่อนผมมองคุณแม่ผมว่าเป็นน้องโบ(ราณ)...แต่พอแก่ตัวขึ้น...ของโบราณนี่หายากและประมาณค่ามิได้จริง ๆ ครับ...555
ยินดีต้อนรับค่ะ
- เว็บบล็อกนี้มีสาระมากค่ะ
- ครูอ้อยได้เรียนรู้วิชาการ
- การเรียนต่อปริญญาเอก
- คอมพิวเตอร์
- ความรู้เรื่องสุขภาพกาย
- สุขภาพจิต
- สถิติ
- การถ่ายภาพ
- การท่องเที่ยว
- ที่สำคัญเรียนรู้การเขียนบันทึกจากที่นี่
- และมีพลังใจสูงมากที่นี่
- ไม่เชื่อก็ลองอ่านบันทึกนี้
- ท่านมีสิทธิที่ไม่เชื่อ แต่อย่าลบหลู่
- อิอิ
ผมเข้าใจผิดไปครับ...ครูอ้อย...
แล้วอาจารย์ทำไรต่อคะ...
เข้าใจแล้วครับว่าเป็นในเรื่องเล่า...อิอิ
อาจารย์เขาก็พลอยยิ้มไปด้วยครับ(ที่จริงอาจารย์เขาน่ารักครับ...ไม่ดุหรอก...ทำท่าเคร่งขรึมให้ดูเหมือนครูภาษาไทยต้นแบบไปงั้นแหละ...555)ไม่รู้ว่ายังจำศิษย์คนนี้ได้ปล่าวนะ(ถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้ก็น่าจะ 70 อย่างต่ำ)
เหรอคะ
- ดีมากค่ะ ที่เรียกว่า ครูอ้อย ชอบคำนี้มาก
- แล้วอย่าลืมอ่านบันทึกนะคะ comment ได้ด้วยยิ่งดีค่ะ
- คุณขำ ครูอ้อยชอบชื่อนี้
- และจะเขียนเรื่องขำขำอีกค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
เจริญพร จ้า
มาอีกแย้ว ครับ ไม่ชอบอ่านเรื่องเครียดๆ วิชาการแล้ว ชอบอ่านของคุณโยมขำนี้แหละ ทำให้นึกมาถึงตัวเองว่า ตอนเรียนนะ นั่งที่ไหน เป็นยังไงบ้าง...ประมาณนี้แหละ
ถ้าไม่ใช้ระบบที่นั่งประจำ อาตมานั่งไม่แน่นอนตลอดมา สาเหตุเพราะไม่ค่อยไปโรงเรียน 5 5 5 (เรื่องจริง ครับ โดดเรียนตลอด เข้าสาย ออกก่อนครู 5 5 5)
พอเบื่อสุดๆ ก็มาบวชนี้นี้แหละ... แต่ก็ยังเรียนบ้างออกบ้างเหมือนเดิม... ไปๆ มาๆ ตอนนี้ทำท่าจะกลายเป็นนักวิชาการ (ยังไม่เป็นครับ ตอนนี้เป็นนักวิชาเกินไปก่อน 5 5 5) ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าจะเป็นนักวิชาการกะเค้านะครับ
คิดถึงเรื่องเก่าๆ มันจะรู้สึกขำๆ และไม่เครียด นะครับ ไม่เหมือนความเป็นอยู่ปัจจุบัน
ไม่รู้ฟังใครเค้าว่ามา เด็กๆ มักจะครุ่นคิดแต่เรื่องปัจจุบัน วัยรุ่นหนุ่มสาวมักจะเฝ้าคิดแต่อนาคต พอแก่แล้วก็หวนคิดแต่เรื่องอดีต ..สงสัยเราจะแก่แล้ว ใช่มั้ยครับ คุณโยม....5 5 5
เจริญพร จ้า
5555555.....มาแนวยอกย้อนยั่วยวนนะครับอาจารย....
ยังไงผมก็ไม่ยอมแก่ด้วยหรอกครับ.....555555555