จะกี่ร้อยถ้อยสำเนียงเฝ้าเพียรบอก คงมีเพียงความช้ำชอกที่ฝากไว้ กี่คำหวานเฝ้าเพียรถามด้วยห่วงใย คงมีเพียงความข้องใจให้กังวล จะกี่ครั้งที่นั่งดูความโศกเศร้า
คงเพราะเราให้รู้สึกนึกขื่นขม กี่รอยช้ำเจือสีขุ่นวุ่นใจจน เศร้าใจปนระคนสุขน่าทุกข์ใจ จะบรรเทาด้วยยาใดไม่อาจรู้ ที่ทนสู้ยืนหยัดอยู่รู้ไม่ไหว หากมีรักแล้วเหนื่อยยากลำบากใจ ขอทิ้งรักและอาลัยไว้ลำพัง... จะบังคับจับจองใจคงไร้ค่า เพราะรู้ว่าไม่อาจเติมเพิ่มความฝัน เป็นความสุขที่ผันผ่านเพียงวานวัน ไม่มีทางสร้างความฝันได้ดังใจ จะขอเพียงความสงบพอพบบ้าง แสงสว่างส่องนำทางพลางสดใส ให้ได้หยุด ณ จุดนี้ที่พอใจ ไม่หวังไกลเกินวันนี้ให้ดีพอ จะคราใดเวลาไหนไม่กล้าคิด ขอชีวิตยังมุ่งมั่นอยากฝันต่อ ความสุขล้นจนบรรจบพบเพียงพอ ไม่นานรอขอสักวันฝันเป็นจริง...
ขอทิ้งรักและอาลัยไว้ลำพัง
ไพเราะจับจิตมากค่ะ คารวะจากใจจริง
ครูอ้อย
สังสัยว่าคนเขียนกำลังมีความรักหรือเปล่าค่ะ (พูดเล่นนะค่ะ)
ดีค่ะชอบอ่านเหมือนกัน อ่านแล้วมีความสุขดีค่ะ