คำตอบ...งานแต่ง
ผมต้องรีบบันทึกไว้ในวันนี้..๒๕ พฤศจิกายน..ที่องค์การสหประชาชาติ..ประกาศให้เป็นวันลดความรุนแรงแก่สตรี แต่ที่ผมเห็นวันนี้กลับตรงข้าม..เรื่องเกิดขึ้นในโรงเรียน..แต่ไปจบที่บ้านของผู้ปกครอง
ตอนสายๆ คุยโทรศัพท์กับพี่มะเดื่อ ปรึกษาเกี่ยวกับการนำนักเรียนไปแข่งขันงานศิลปหัตถกรรมระดับภาคที่จังหวัดเพชรบุรี คุยกันไม่ทันจบ..ผมต้องขอพี่มะเดื่อหยุดคุยก่อน..เพราะเห็นว่ามีผู้ปกครองเดินเข้ามาในโรงเรียน
เป็นผู้ชายร่างท้วมผิวเข้ม..นุ่งกางเกงขาสั้น ไม่สวมเสื้อ..เดินมาที่ผมอย่างรวดเร็ว ผมก็งง งง เพราะไม่รู้จัก ได้ยินเสียงเขาบอกว่า "ครู ฮะ ไว้ก่อน"จากนั้นก็เดินเลยผมไปทางหลังโรงเรียน ที่เป็นดงมันสำปะหลัง
ผมมองไปที่ต้นทางที่ผู้ชายคนนั้นเดินมา ก็เห็นผู้หญิงที่เป็นสาวใหญ่ เดินถือมีดยาว ก่อนจะเดินผ่านผมไป..เธอพูดแบบโกรธจัด...."วันนี้ กูจะเอาเลือดหัวมึงออก อยู่ดีไม่ว่าดี มึงจะหนีไปไหน..."จากนั้นเธอก็เดินไปด้านหลังโรงเรียน..ไม่ทันจะได้เข้าไปในดงมันสำปะหลัง ก็พอดี มีญาติพี่น้องวิ่งมาห้ามปราม ให้ใจเย็นๆแล้วนำกลับไปพูดคุยกันที่บ้าน
ฝ่ายหญิง..เป็นผู้ปกครองของนักเรียนชั้นป.๕ มีสามีแล้ว คนนี้เป็นคนที่ ๔ คนแรกแต่งงานกันด้วยพิธีการอันใหญ่โต..อยู่ด้วยกันไม่นาน ผู้ชายทนความโหดของผู้หญิงไม่ไหว ขอเลิกไป ผู้ชายคนที่สองเป็นพ่อของเด็ก ป.๕ อยู่กัน ๗ ปี ฐานะครอบครัวไม่ดีขึ้น ผู้หญิงจึงไล่ตะเพิด จนต้องไปบวช คนที่ ๓ อยู่กันไม่ถึงปี ผู้ชายเมาไม่ไปทำงาน ผู้หญิงกระทืบจนซี่โครงหัก และเลิกกันไป คนปัจจุบันอยู่ด้วยกัน ๒ เดือน มีอาชีพทำงานในฟาร์มไก่ มีผู้หญิงอื่นสนใจเข้ามาใกล้ชิด ทำให้ฝ่ายภรรยาไม่พอใจ..คิดว่าจะนอกใจ..จึงคว้ามีดจะไล่ฟัน แบบเอาเป็นเอาตาย....
ที่ผมทราบค่อนข้างละเอียด เพราะเป็นบ้าน..ที่อยู่ใกล้โรงเรียนมากที่สุด..ได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทบ่อย ๆ นักเรียนก็เล่าให้ฟัง..ลูกชายคู่กรณี บอกผม...ว่าเห็นจนชินแล้ว แม่จะลงมือลงเท้ากับพ่อใหม่อยู่เรื่อยๆ..เด็กพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย..แต่ผมรู้สึกสงสารจับใจ..ที่เขาต้องอยู่ในครอบครัวแบบนี้
ครับ..ผมไม่มีเจตนา ที่จะขอให้มีวันคุ้มครองสุภาพบุรุษ(หล่อๆอย่างผม) แต่อยากบอกว่า..ปัญหาครอบครัว ถ้าเกิดขึ้นแล้ว..กระทบไปหมด ทั้งเด็กและสังคม ชุมชน
ดังบทเพลง..ที่ผมถือโอกาส..ภูมิใจนำเสนอ ไม่ค่อยจะตรงกับนโยบายของวันอันสำคัญ เช่นวันนี้ และไม่ตรงกับเหตุการณ์ "คู่กัด"เท่าไหร่นัก แต่ก็มักจะเห็นบ่อยๆในสังคมไทย..ที่กำลังจะกลายเป็นปัญหาลุกลามไปทั่วทุกชุมชน
คำตอบ...งานแต่ง
พิธีกรกล่าวนำทำฉันปลื้ม ยากจะลืมวิวาห์แขกคราคร่ำ คู่บ่าวสาวเกี่ยวก้อยเรียงร้อยคำ ฉันจดจำคืนนั้น.. เหมือนฝันไป
เพราะฉันคือเจ้าสาวที่สุดสวย เจ้าบ่าวหล่อและรวยช่วยไม่ได้ ฉันจึงยอมมอบตัวพร้อมหัวใจ สุขสดใสดื่มด่ำคำอวยพร
ปิดอัลบั้มล้ำค่าตรงหน้าฉัน ทบทวนวันผ่านมาอุทาหรณ์ ภาพซึ้งซึ้งตรึงตรา..ไม่ถาวร จึงกอดหมอนนอนเศร้าเคล้าน้ำตา
เพียงหนึ่งปีนี่หรือคือความสุข ที่เหลือทุกข์ล้วนล้วนชวนผวา ตัดสินใจพลาดผิดคิดระอา คู่วิวาห์พาช้ำทำฉันตรม
เขาขอมีหญิงใหม่ในชีวิต เขาไม่คิดคำนั้นฉันขื่นขม เขามากรักมักหามาเชยชม เขาจะข่มเข่นฆ่าฉันคามือ
ตอนส่งตัวคืนนั้นฉันจำได้ แม่สอนไว้บอกว่าอย่ายึดถือ ความอดทน..อดกลั้น..หมั่นฝึกปรือ..นี่ก็คือคำตอบ..บอบช้ำทรวง
การก่อความรุนแรงในเด็กและสตรี ที่เห็นในครอบครัวต่างๆ อาจลดลงได้ ถ้าคนสองคนคบกัน ศึกษาและทำความเข้าใจกันให้ถ่องแท้ คิดให้ละเอียดรอบคอบก่อนเข้าสู่ประตูวิวาห์...หากไม่แน่ใจ..ขอแนะนำ..อยู่คนเดียวดีกว่าครับ
พรุ่งนี้..ผมจะนำบทเพลงนี้ไปร้องให้ครูนิรุตฟัง เชื่อได้เลยว่า..ครูต้องชมว่าผมแต่งเก่ง..แต่น้ำเสียง..ต้องปรับปรุง..อีกตามเคย
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๖
ความเห็น (4)
ตรงกันข้ามเลยนะครับ
กลายเป็นผู้หญิงทำร้ายผู้ชาย
แบบนี้ละผมถึงอยู่คนเดียวแบบผอ.แนะนำ
กลัวโดนทำร้าย 5555
รอฟังเพลงของผอ.ดีกว่า
อ่านเรื่องซีเรียสนะเนี่ย แต่อ่านไปขำไป ผอ.จำกัดความหล่อด้วยนะคะ .... บาดตาเิ้กิ๊น ๕ ๕ ๕ ๕ ๕
ร่วมกัน ช่วยกัน รณรงค์ การกระทำรุ่นแรงนะคะ ขอบคุณท่าน ผอ.ชยันต์ มากๆค่ะ ความรุ่นแรง ยุติความรุนแรง นะคะ คุยกันดีดี เอาเหตุ มาคุยกัน ไม่ใช่อารมณ์ ทางคุณครู ผู้ปกครอง มีส่วนช่วยที่สำคัญมากๆๆ ค่ะ ขอบคุณท่าน ผอ.ชยัตน์ มากๆค่ะ