ผมขอร่วมแจมด้วยคน ผมเป็นคนไม่ชอบทฤษฎี แต่ชอบปฏิบัติ ในเรื่องมุมมองในการบริหาร (จะเรียกว่าหมวกหรืออะไรก็ตาม) มันจะเกี่ยวกับ 2 สิ่งที่สำคัญ คือ 1. วัตถุสิ่งของที่จะมอง 2. ผู้มองและมุมมอง ทำให้เกิดมุมมองได้ตั้งเป็น10 เป็นร้อย เพื่อให้ตัดสินใจง่ายเข้า จึงต้องเลือกตุ๊กตามา 1 ตัว แล้วให้ที่ประชุมช่วยกันปรับแต่งตุ๊กตาตัวนี้ ให้เป็นที่พอใจของคนหมู่มาก แล้วจึงเริ่มปฏิบัติตามแผนที่ตุ๊กตา เราก็จะได้งานที่ออกมาเป็นที่พอใจของคนส่วนใหญ่ และเป็นงานที่ทุกคนมีส่วนร่วม แล้วเราก็จะมีความสุขกับการทำงานครับ
ถ้าเราทำให้ทุกคนช่วยกันทำงานได้ และสนุกด้วย การบริหาร ก็ไม่ยากอย่างที่คิด เพราะผู้บริหารทำหน้าที่เป็นคุณอำนวยครับ..
มาลองคิดดูอย่างละเอียด ถี่ถ้วน ตอนบ่ายรีบ ๆ (กลัวลืมที่จะเขียน blog ตัวเองจากที่ได้มาตอนกลางวัน ฮา...) ตอนนี้ก็เลยได้ว่าหลายรูปแบบ (ความคิด) ก็จะได้สิ่งที่ดีที่สุดเมื่อเป็นผลึกแล้ว จำนวนแบบตามที่ De Bono คาดไว้ก็น่าจะเป็น 6! x n, n คือ คนที่เข้ามามีส่วนร่วมคิด ต่อนะครับ... งั้นผู้บริหารก็ปวดหัวแย่สิครับ ถ้า n ยิ่งเยอะ อย่างนี้การแบ่งลำดับชั้นในสายบริหาร (ปลัดฯ อธิบดี ผอ.กอง/สำนัก ...) ก็เลยจำเป็นใช่ไหมครับ ต่ออีกครับ... พอแบ่งหลาย ๆ ชั้นเข้า ก็ต้องรอการตกผลึก ทำให้ช้าก็เลยใช้วิธีสั่งการลงมา Top-down แรก ๆ ไม่เป็นไร ต่อมา...ที่นี้เมื่อด้านล่างคิดเองเป็นมากขึ้น (การศึกษาที่ให้เกิดปัญญาขึ้น) ก็เกิดปัญหาขัดแย้ง ก็ต้องมอบอำนาจตัดสินใจเป็นเรื่อง ๆ ที่เป็นปัญหา แต่ก็แก้ได้ไม่หมด... ทุกวันนี้ก็เลยพยายามกลับหัวใหม่ แต่การตัดสินใจเรื่องหนัก ๆ ยังอยู่ที่เดิม
ผมคิดมากไปแล้วมั้งครับ