มนุษย์กระต่าย

 

รหัสสมมติให้ตัวเองเป็นกระต่ายมาได้เกือบเจ็ดปีแล้ว เขาดำรงชีพอยู่ด้วยการกินเฉพาะผักบุ้งกับหัวแครอท และกระโดดไปยังทุกที่ที่เขาอยากไป นอกเหนือจากนั้น เขายังมักจะถูกจับในข้อหากระทำอนาจารกับผู้หญิงที่เขาคิดว่าเป็นกระต่ายเหมือนเขา แต่เมื่อขึ้นโรงพัก เขาก็ได้รับการปล่อยตัวทุกครั้งไป เพราะตำรวจส่วนใหญ่บนโรงพักต่างรู้ดีว่าเขาเป็นกระต่าย

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรู้จักรหัสดีเท่ากับแม่ของเขา นางคลอดรหัสออกมาเมื่อ 21ปีก่อน ซึ่งหากนับย้อนหลังไป ก็จะตรงกับปีเถาะพอดี แม้กระนั้น นางก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่ารหัสลูกชายคนเดียวของนาง เขาจะโตขึ้นมาเป็นกระต่าย เพราะเมื่อเล็กนั้นเขาเป็นเด็กที่มีระเบียบวินัยมาก ไม่ชอบกระโดดโลดเต้น แต่ชอบเล่นตำรวจจับผู้ร้าย นางร้องไห้เสมอเมื่อระลึกถึงว่าที่ตำรวจตัวน้อยที่กลับกลายเป็นกระต่ายตัว ยักษ์ในวันนี้

หูของรหัสไม่ยาว นัยน์ตาของเขาวาวใส จมูกใหญ่นั้นชอบทำฟุดฟิดๆ เวลาได้กลิ่นอะไรแปลกๆ แต่ถ้าได้จับเขามายืนนิ่งๆ ตรงๆ (ซึ่งคงยาก) รหัสก็ดูจะเป็นกระต่ายที่สมาร์ทมากเลยทีเดียว

แม่ของรหัสมองลูกชายแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ในวันนี้ คงมีแต่นางเพียงคนเดียวกระมังที่ยังจำได้ถึงสาเหตุที่ทำให้รหัสกลายเป็นกระต่าย สำหรับใครอื่นๆ ป่านนี้พวกเขาคงลืมภาพความเป็นคนของรหัสกันไปหมดแล้ว

เมฆครึ้มเริ่มตั้งเค้า ตั้งแต่กลายเป็นกระต่าย รหัสดูจะไม่ถูกโฉลกกับฤดูฝนเอาเสียเลย แม้กระทั่งการจับเขาอาบน้ำในแต่ละวันก็ดูจะเป็นเรื่องยากและทุลักทุเลยิ่ง หากในวันนี้ รหัสคงมิรู้หรอกว่า ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตกำลังจะเกิดแก่เขาอีกครั้ง

หมู่เมฆหนาทะมึน นกแอ่นบินว่อนทั่วฟ้า สภาวะอากาศอันหนักอึ้งใกล้จะถึงจุดอิ่ม ไม่มีใครเห็นรหัสมาตั้งแต่เช้า ทั้งที่ปกติเขาจะรีบกลับมาบ้านเวลาที่สังเกตเห็นเมฆฝน

คงไม่มีฟ้าวันไหนวิกฤติเท่าวันนี้อีกแล้ว ฝนห่าใหญ่โหมกระหน่ำราวกับพายุที่เกรี้ยวกราด แต่ละเม็ดหนาหนักกระทั่งตกใส่สุนัขยังร้องเอ๋ง นางผู้เป็นแม่ได้แต่เฝ้ารอคอยลูกชายอยู่ที่บ้านหลังย่อมด้วยความวิตกกังวล ภายใต้ฟากฟ้าวิกฤตินี้ นางปรารถนาจะรู้เหลือเกินว่ารหัสหนีเตลิดไปกระโดดอยู่ตรงซอกมุมไหน

กล่าวสำหรับรหัส ระหว่างห้วงเวลาเจ็ดปีของความเพียรพยายาม ในที่สุด วันนี้เขาก็ขุดรูของตัวเองจนสำเร็จ ร่องเล็บมือเล็บเท้าของเขาอัดแน่นไปด้วยขี้ดิน โพรงที่เขาใช้มือขุดนี้เป็นโพรงที่ใหญ่มาก ใหญ่จนไม่น่าเชื่อว่ามันจะสามารถสร้างขึ้นมาได้โดยไม่อาศัยอุปกรณ์ใดๆ เลย ก่อนหน้านี้ รหัสซุกซ่อนโพรงของตัวเองไว้ใต้แผ่นไม้อัดที่โปะทับไว้ด้วยผืนหญ้ากระดานอีกชั้นหนึ่ง แต่มาวันนี้ เขาอาศัยชั้นดินเหนียวในโพรงนั่นแหละยาปากโพรงเอาไว้ รหัสคิดว่าต่อไปนี้เขาไม่ต้องการแม่อีกแล้ว

แต่โบราณมา กระต่ายมักถูกเปรียบว่าเป็นสัตว์ที่เชื่อมั่นในภูมิปัญญาและความสามารถของตน ทั้งที่โดยความจริงแล้ว มันก็แค่กระต่ายตื่นตูมที่วิ่งแพ้เต่า และดูเหมือนว่าตัวรหัสเองก็จะไม่ได้แตกต่างไปจากบรรพบุรุษของเขากี่มากน้อย เมื่อทางน้ำที่เชี่ยวกรากอันเกิดจากพายุฝนได้กัดเซาะปากโพรงดินเหนียวของเขาลงได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปลี่ยนทางไหลลงสู่โพรงลึกเบื้องล่างอย่างกับงูเหลือมที่หมายพุ่งเข้าขย้ำเหยื่อ หากรหัสก็ยังไม่รับรู้ถึงชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขา เขาติดสัด และกำลังงุ่นง่านอยู่กับการผสมพันธุ์ตัวเมีย อา! เธอจะใช่กระต่ายแน่หรอกหรือ

ขณะที่แม่ของรหัสเฝ้าสวดมนต์ภาวนาให้เขากลับมาบ้านอย่างปลอดภัย แม่ของกระต่ายและตำรวจก็กำลังช่วยกันระดมหาเด็กสาวที่หายสาบสูญไปจากบ้านเมื่อ2วันก่อน เธอเพิ่งอายุได้7ขวบ มันยากจะทำใจเชื่อได้ว่าบัดนี้เธอยังมัวไปเถลไถลอยู่ที่ไหน

ย้อนหลังไปสองวันก่อนหน้านี้ คือสองวันที่รหัสรู้สึกงุ่นง่านสุดจะทน เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นโทรมกายเขาอยู่ตลอดเวลา ขณะเดียวกัน ที่อวัยวะเพศของเขาก็กลับมีเมือกหยดเป็นมันเยิ้มเรี่ยไปตามทางเดิน ขนาดของมันเขม็งเครียดและตั้งชันไม่ลดละ เขาสลัดเสื้อผ้าที่สวมใส่ออกจากตัว แล้วกระโดดหายไปตามแนวป่ารกร้างของหมู่บ้าน เพื่อแสวงหาในสิ่งที่ร่างกายกำลังเรียกร้อง นั่นเกิดขึ้นก่อนที่เด็กหญิงกระต่ายจะหายตัวไปจากบ้านของเธอ

กระต่ายขาวในโพรงถูกรหัสจับขาคู่หลังออกขึงพืด เขาพยายามเยียดยัดองคชาติของตัวลงไปในช่องเนื้อที่เล็กแคบ บอบบาง และกำลังค่อยๆ ปริขาดตามแรงกระแทกกระทั้น กระต่ายขาวที่ยังคงมีชีวิตพยายามดิ้นรนหนีจากการถูกกระทำอย่างสุดทางสู้ ในความร้อนอ้าวที่ทั้งมืดและแคบของโพรงรหัส กระต่ายขาวยอมรับแล้วว่ารอบด้านของเธอมีแต่ทางตัน

กระแสน้ำที่เชี่ยวกราก กำลังไหลลึกลงสู่โพรงรหัสอย่างรวดเร็ว พร้อมนำพาเศษปฏิกูลที่เรี่ยราดอยู่ตามผิวดินเข้าไปอัดดันในทุกซอกซอยของโพรงกระต่าย บัดนี้ มิใช่เพียงกระต่ายขาวแล้วเท่านั้นที่เกิดความรู้สึกสิ้นหวัง รหัสเองก็เริ่มรู้สึกถึงการมาของกระแสน้ำและสิ่งปฏิกูล แต่เขาก็ยังไม่สามารถบรรเทาความต้องการทางเพศของตัวเองลงได้ คิดอีกอย่าง นอกเหนือจากสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ในขณะนี้ รหัสเองก็ยังค้นไม่พบว่าจะมีทางอื่นใดช่วยเขาให้รอดออกจากโพรงได้

…กระต่ายอย่างรหัสไม่เคยรู้จักกับคำว่าปาฏิหาริย์…

สามชั่วโมงอันน่าสะพรึงกลัวของพายุฝนผ่านไปแล้ว พืชพรรณน้อยใหญ่ล้มนอนระเนระนาด เช่นเดียวกับบางบ้านหลังคาสังกะสี ที่บัดนี้เพดานโปร่งโล่งถึงชั้นฟ้า ด้วยยังมิรู้ว่าหลังคาบ้านของตัวปลิวว่อนไปสู่หนใด แต่พายุฝนครานี้ก็ไม่น่าจะมีเหตุอันใดให้ใครต้องถึงแก่ชีวิต ยกเว้น…

สายฝนเม็ดอ่อนยังโปรยปรายลงมาไม่ขาดระยะ บรรยากาศโดยรวมยังหม่นครึ้ม น้ำในลำคลองขุ่นข้นและเพิ่มระดับขึ้นจนปริ่มขอบสะพานไม้ กบและอึ่งอ่างพากันดีดตัวออกจากโพรงเพื่อร้องหาคู่ผสมพันธุ์ แต่บางคนที่ได้ยินอาจรู้สึกโหยหวน

ตำรวจและแม่ของเด็กหญิงกระต่ายยังคงตามหาตัวของหนูน้อยไม่ลดละ ทั้งไม่หวั่นแม้อีกกี่พายุฝนที่จะตามมา สิ่งที่ทุกคนต่างกังวลร่วมกันก็คือชะตากรรมของเด็กน้อย ผู้บัดนี้มิรู้เป็นตายร้ายดีอยู่ที่ไหน กระทั่งทุกคนเดินทางมาถึงปากโพรงของรหัส สุนัขตำรวจที่นำมาด้วยก็ส่งเสียงคำราม

กระต่ายจมอยู่ในโพรงนี้!

ปิ่มว่าน้ำตาของแม่กระต่ายเป็นสายเลือด มีฟองอากาศผุดขึ้นจากปากโพรงที่จมอยู่ด้วยขี้ดินระหว่างทางไหลของน้ำ เมื่อเธอผู้เป็นแม่ของกระต่ายน้อยทดลองเอามือกดชั้นดิน ก็พบว่าปากโพรงนั้นยวบยาบจนน่าจะสันนิษฐานได้ว่าเคยเป็นโพรงหรือบ่อที่ใครสักคนเคยขุดไว้ แต่นางคิดร้ายกว่านั้น ความรู้สึกที่หวาดหวั่นมาตลอดช่วง 2 วันที่ผ่านมายืนยันหนักแน่นว่า ..นี่แหละ คือหลุมศพของเด็กสาว

ฟ้ามืดยังครางครืนไม่ขาดระยะ ปลายฝนยังคงโปรยลงมาสู่ผืนดินและปากโพรงของรหัส แม่ของเด็กหญิงร่ำไห้จนลมจับ ฟื้นใหม่ก็ร้องต่อ กระทั่งหน้ามืดไปอีกหน วนเวียนอยู่อย่างนี้ ขณะที่ตำรวจและชาวบ้านที่ไปกะเกณฑ์มาก็กำลังช่วยขุดดินขึ้นจากโพรง จนใกล้จะได้เห็นสิ่งที่ถูกทับถมอยู่ภายในเข้าไปทุกทีๆ ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้ว

แสงไฟจากปากกระบอกไฟฉายหลายขนาดแผ่วงซ้อนกันอยู่บริเวณปากโพรงของรหัส ถึงตอนนี้ ผู้คนแทบจะทั้งหมู่บ้านต่างก็มารวมกันอยู่ที่นี่ สรรพเสียงวิพากษ์เหตุการณ์ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าอึงอลจนฟังไม่ได้ศัพท์ พวกเขาใกล้จะค้นพบความจริงเข้าไปทุกทีแล้ว

แม่ของรหัสยังคงเฝ้ารอลูกชายอยู่ที่บ้านด้วยใจจดจ่อ นางเองก็ทราบข่าวการขุดโพรงดินเพื่อหาศพเด็กหญิงกระต่ายมาจากเพื่อนบ้าน และนางอาจจะเป็นเพียงคนเดียวกระมังที่ไม่เชื่อว่าจะมีเด็กถูกฝังอยู่ในโพรงนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อจมูกสุนัขตำรวจ แต่ใครกันจะสามารถเข้าใจว่าเวลาที่สุนัขเห่านั้นมันต้องการบอกอะไรกับเรา

"ลูกแม่จะต้องปลอดภัย" สิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่นางหวัง

หนองผักบุ้งหลังเมรุของวัดแห่งหนึ่ง งูจงอางตัวดำมะเมื่อมกำลังเลื้อยเลาะอยู่ท่ามกลางความมืดของดินเลน ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นกำลังจับจ้องไปที่ลูกไก่ขนาดย่อมซึ่งกำลังยืนสัปหงกอยู่ห่างแม่ มันอวดชูลำคอขึ้นแผ่หรา แลบลิ้นขึ้นสูดกลิ่นในระยะประชิด และบัดนั้นมันก็ดีดตัวพุ่งสู่อากาศในทันใด

ทุกท่วงท่าของงูจงอางหาได้รอดพ้นไปจากการจับจ้องของดวงตาคู่หนึ่ง พร้อมๆ ไปกับอกใจที่ประหวั่นสั่นไหว ทั้งนี้ด้วยรู้ดีว่าสัญชาตญาณของจงอางนั้นนิยมบริโภคกระต่ายมากกว่าอื่นใด สถานที่นี้หาใช่ที่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว

วงสว่างจากกระบอกไฟฉายหลายกระบอกยังคงซ้อนวงกันอยู่ที่ปากโพรงของรหัส ขณะที่จอบสุดท้ายของชาวบ้านคนหนึ่งต้องหยุดกึก เมื่อมันได้สัมผัสเข้ากับซากของสิ่งมีชีวิต แน่นอนแล้ว การขุดคราวนี้ของพวกเขาไม่สูญเปล่า ทุกสายตาต่างจับจ้องและพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

"เจอแล้วๆๆ" แต่ทุกคนก็กลับต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อได้เห็นซากของสิ่งนั้นชัดๆ

กระต่ายขาวขนาดเขื่อง2ตัวนอนตายอยู่ใต้ผืนดิน หนึ่งตัวผู้ หนึ่งตัวเมีย และไม่มีอะไรอื่นนอกจากนั้น

"โธ่เว้ย!แค่กระต่ายถูกโพรงทับตาย สงสัยมัวปี้กันอยู่จนหนีไม่ทัน รู้อย่างนี้นอนกอดเมียอยู่ที่บ้านดีกว่า" ใครคนหนึ่งในที่ชุมนุมเอ่ยขึ้น ก่อนจะมีเสียงสนับสนุนตามมา เขาหันไปยิ้มให้ และพบว่าเป็นเสียงสนับสนุนจากเมียของเขานั่นเอง รอยยิ้มนั้นจางลง..

ไม่มีใครสนใจจะวิเคราะห์วิพากษ์ซากกระต่ายที่ขุดขึ้นมาได้ ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน รอเพียงสุนัขหิวโซมาคาบซากของทั้งคู่ไปฉีกทึ้ง และดูเหมือนว่าตอนนี้จะเหลือคนเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังอึดอัดใจ

แม้จะอยู่กันคนละสถานที่ แต่ทั้งแม่ของรหัสและแม่ของกระต่ายต่างก็กำลังอยู่ในอาการเดียวกัน ..เลื่อนลอย

งูจงอางขนาดเขื่องกำลังขย้อนลูกไก่ลงไปในร่างของตน กระต่ายตัวหนึ่งกำลังอกสั่นขวัญแขวนกับเหตุการณ์ที่ได้พบเห็น โลกนี้โหดร้ายนัก รอบด้านช่างเต็มไปด้วยผองภัยอันตราย เธอไม่รู้ว่ากระต่ายอย่างเธอจะสามารถดำรงชีพอยู่โดยปลอดภัยไปได้อีกนานแค่ไหน หากเธอเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ เช่นเดียวกับฤดูกาลของต้นไม้

กระต่ายน้อยกระโดดโหยงๆ อยู่โดยลำพังในความมืด โดยมีผักบุ้งกำใหญ่หอบติดมือกลับไปเป็นเสบียงสำหรับรุ่งเช้า