จากบ้านเล็กสู่ป่าใหญ่..ปลายทางวังน้ำเขียว
ผมมีภารกิจสำคัญในช่วงวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา โดยต้องไปร่วมงานทอดกฐินสามัคคี ที่วัดในอำเภอบัวใหญ่ จังหวัดนครราชสีมา งานนี้ต้องไปให้ได้ เพราะคุณแม่ผมท่านรับเป็นประธานเอง ลูก ๆ ทุกคน ไม่ว่างก็ต้องว่าง คุณแม่ผมท่านอายุ ๗๖ ปีแล้ว ยังแข็งแรง ชอบทำบุญ ส่วนบุญใหญ่อย่างบุญกฐินครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่คุณแม่ทำอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ
.
คุณแม่ไม่ได้บอกบุญใครมากมายนัก ผมเองบอกคณะครูและเพื่อนสนิท ๒ - ๓ คน หนึ่งในนั้น คือ พี่สุนันต์ - กัญญา พืชหงษ์ทอง พี่ทั้งสองทำงานการเงินและพัสดุของ ขสมก. บ้านอยู่กรุงเทพฯ และวิเศษชัยชาญ มีสวนผลไม้และรีสอร์ทเล็กๆ ที่วังน้ำเขียว
.
พี่สุนันต์และพี่กัญญา บอกให้ผมไปแวะ เที่ยวชมสวนและพักค้างที่วังน้ำเขียว ก่อนเดินทางเข้าโคราชเพื่อไปทอดกฐินที่บัวใหญ่ โดยพี่ทั้งสองจะนำขนมหวาน ทองหยอด ฝอยทอง จากวิเศษชัยชาญฝากไปร่วมทำบุญเลี้ยงพระด้วย
.
ผมออกจากบ้านทุ่งดินดำ เลาขวัญ ตั้งแต่ตีสี่ของเช้าวันเสาร์ ขับรถไปทางอ่างทองเข้าสระบุรี แล้วเลี้ยวขึ้นเขาใหญ่ ซึ่งถือเป็นทางลัด ปลายทางวังน้ำเขียว โดยไม่ต้องผ่านอำเภอปักธงชัย ผมเคยขับ ผ่านเขาใหญ่แบบนี้มาแล้วสองครั้ง แต่ครั้งนี้ รู้สึกระมัดระวังเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะรถที่ขับอยู่มันเก่าแล้ว และรู้สึกกลัวกับเส้นทางที่คดเคี้ยวมาก มีรถนักท่องเที่ยวขับขึ้นลงอยู่ตลอดเวลา สายตาต้องจับจ้องเส้นทางและคอยเหยียบเบรคอยู่เสมอ ใช้ความเร็วเพียง ๔๐ - ๕๐ กม./ชั่วโมง ไม่กล้าจอดรถบันทึกภาพ แต่ก็พอสังเกตได้ว่า อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ณ วันนี้ป่าไม้หายไปเยอะ ที่เห็นได้อย่างโดดเด่น คือ รีสอร์ทและโรงแรมหรู เต็มไปหมด บางจุดบนภูเขา แทบจะเป็นชุมชนเมืองไปแล้ว
.
บ้านพักตากอากาศของพี่สุนันต์-กัญญา อยู่ห่างจากอำเภอวังน้ำเขียว ราว ๓ กม. อยู่บนเนินเขา นอกเขตอุทยาน บ้านพักรายล้อมด้วยต้นไม้ มีทั้งทุเรียน มะม่วง ลิ้นจี่ มะปราง มะยมชิด น้อยหน่าและกล้วย พี่สองคนใช้พื้นที่ ๒๐ ไร่ อย่างคุ้มค่าและมุ่งมั่นตั้งใจ ที่จะเรียนรู้และปฏิบัติงานเกษตรให้ประสบความสำเร็จ แม้ไม่มีความรู้พื้นฐานและงานอาชีพที่เกี่ยวข้องกับสวนผลไม้เลย แต่ ๑๐ ปีที่ผ่านมา พี่เขาได้ผลผลิตจำหน่ายออกสู่ท้องตลาดแล้ว การได้มาสัมผัสต้นไม้ใบหญ้าและสูดโอโซนของพี่ทั้งสอง ๓-๔ ครั้ง/เดือน จึงสร้างความสุขให้กับชีวิตพี่มิใช่น้อย
.
ผมนับถือในความมุ่งมั่นพยายามของพี่สุนันต์ -กัญญา ภาพที่ผ่านมายังอยู่ในความทรงจำ กว่า ๑๐ ปี ที่พี่บอกจะซื้อที่ ปลูกผลไม้ จะปลูกบ้านพักทำรีสอร์ท พี่จะบอกผมอยู่ตลอดทั้งที่เราไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกันเลย
.
จุดเริ่มต้น เกิดขึ้นที่โรงเรียนเก่าที่ผมเป็นผู้บริหารในอำเภอเลาขวัญ..พี่มาทอดผ้าป่าการศึกษากับกลุ่มเพื่อน ขสมก. ได้เงินสร้างห้องสมุดนับแสนบาท พี่ต้องการเลี้ยงฉลองกับเพื่อนครูและกรรมการโรงเรียนแบบง่ายๆ และต้องการไปเที่ยวต่อ ถ้าเป็นผู้บริหารบางคน อาจปล่อยให้ครูดูแลไป แต่ไม่ใช่ผม เป็นหน้าที่ที่ผมต้องอยู่ดูแลตลอดรายการ ไปไหนไปกัน คณะที่มาเยี่ยมเยือนไม่หลับ เราก็จะไม่กลับบ้าน
.
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พี่ทั้งสองก็เริ่มประทับใจ ในมิตรภาพแบบตรงไปตรงมาของผม อยู่บ้านหนองผือ พี่มาปีละหลายครั้ง ตั้งแต่ วันเด็ก วันเกิด และโอกาสพิเศษ นำอาหารกลางวัน พันธุ์ปลาและเห็ดมาบริจาค นำต้นไม้มาให้ปลูก ให้คำปรึกษาด้านเกษตรอินทรีย์แก่ผมอยู่เสมอ
.
จากบ้านเล็กสู่ป่าใหญ่..ปลายทางวังน้ำเขียวของผม จึงมีความสุขมาก ในช่วงโอกาสของการปิดเทอมเล็กๆ ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากพี่ ทำให้นึกถึงถ้อยคำสำคัญ "วิสาสา ปรมา ญาติ" ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง จริงๆครับ
.
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๘ ตุลาคม ๒๕๕๖
.
ความเห็น (9)
มีความสุขกับการเดินทางนะครับอาจารย์
ไปงานศพก่อน....กลับมาค่อยอ่าน
อนุโมทนากับงานบุญด้วยค่ะ
พื้นที่สวยมากเลยครับ
มีสระน้ำด้วย
ขอบคุณผอ มากครับที่เขียนให้่าน
-สวัสดีครับ
-ซึมซับบรรยากาศระหว่างทาง...
-ร่วมอนุโมทนาบุญครับ ผอ.
-ขอบคุณภาพสวย ๆครับ
ดีจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยด้วย เป็นอย่างยิ่งจร้า
...มาร่วมชื่นชม "มิตรภาพแบบตรงไปตรงมา"... ของท่าน ผอ. และ กัลยาณมิตร ค่ะ
ธรรมชาติ บริเวณบ้านพักตากอากาศ งดงาม มากมาก ค่ะ
"มีเพื่อนดีเพียงหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่าร้อยเพื่อนคิดริษยา" ครับ
ชีวิตผม..แปลกครับ มีเพื่อน พี่ น้อง น้อยจริงๆ แต่ว่า แต่ละคน จะดีและจริงใจกับผม พอแล้วครับ ขอบคุณทุกท่านนะครับ
นางอรทัย ทองเนียม
ขอร่วมอนุโมทนาบุญด้วยค่ะ