การฝึกให้ฟัง...เป็นเหตุให้เด็กช่างเจรจา
ดิฉันไปไหนกับลูกๆ (คนโต 8 ขวบ คนเล็ก 4 ขวบ) มักมีคนชมว่าเด็กๆ ของดิฉันคุยเก่งและออกคนเป็นเรื่องให้ดิฉันแอบภูมิใจเสมอว่าดิฉันเลี้ยงลูกได้แบบช่างคิดช่างคุย ไม่กลัวคนคุยได้กับทุกคน ดิฉันย้อนคิดว่าเราทำอะไรแปลกจากคนอื่นหรือเปล่า ไม่แตกต่างเลย...เอ....หรือมีอะไร.....คิดขึ้นมาได้ว่าน่าจะส่งผลมาจากวิถีชีวิตระหว่างตั้งท้อง งานของดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่ฝึกอบรมงานหนึ่งที่ทำเป็นประจำตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์จนคลอดคือ"งานพิธีกร"มีงานในห้องอบรมสัมมนาตลอดปี งานพิธีกรมีจุดสำคัญอย่างหนึ่งคือต้องสรุปความจากที่วิทยากรบรรยาย ย้ำประเด็นหลักๆที่ผู้พูด พูด ต้องใช้ทักษะการฟังอย่างตั้งใจจะทำให้เราสรุปรวมความท้ายรายการได้ดี(ทุกวันนี้ก็ยังทำได้ไม่ดีนัก) ที่ ม.อ.คนท้องก็เป็นพิธีกรได้โดยใช้โฟเดี้ยมบังพุงไว้ อิ...อิ.... ที่บ้านดิฉันมีกิกรรมเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังทุกคืนจนวันนี้ แรกๆดิฉันจะเป็นคนเล่าเอง ประมาณ 4 ปีให้หลังลูกก็จะเล่าให้เราฟัง วันนี้ลูกสองคนโตทันกัน เจ้าคนพี่จะเล่าจากการอ่านหนังสือนิทานดูเป็นเรื่องเป็นราว เจ้าคนน้องจะเล่าจากความคิดหัดเล่าประติดประต่อเนื้อหาด้วยตัวเองซึ่งทำให้เรา...มึน....จนไปถึงขำกลิ้งกันทุกที เช่น "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีลูกช้างตัวหนึ่งมันหลงทางมันชื่อใหญ่เดินทางมาเจอหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แล้วมันก็สบัดหาง แล้วมันก็สบัดหู แล้วมันก็หิวมันไปกินน้ำ มันคิดถึงแม่เดินไปเจอลูกกบตัวเล็กถามลูกกบว่าเห็นทางกลับบ้านฉันมั๊ย....จบ..." แล้วเราก็ได้หัวเราะกลิ้งกันก่อนหลับไป ทุกวันว่าดิฉันจะสอนให้ลูกแยกเรื่องคุยโดย "เล่าเรื่องดีๆที่โรงเรียนวันนี้ให้ฟังหน่อย"....วันนี้ขอฟังเรื่องดีเพราะวันนี้แม่มีเรื่องแย่ๆหลายเรื่องแล้ว .....วันนี้ขอฟังเรื่องไม่ดี....ดิฉันสังเกตว่าเมื่อไรก็ตามที่เป็นเรื่องไม่ดีแกจะเล่าเรื่องที่ตัวเองรู้สึกไม่ดี ไม่น่าทำ แกไม่เคยเล่าเรื่องไม่ดีของคนเพื่อนๆเลยแกจะเริ่มผูกเรื่องเชี่ยวชาญได้ตามจำนวนครั้งของการเล่า ความช่างเจรจาเกิดจากการให้เวลาในการพูดคุยเล่าเรื่องแสดงความคิดเห็นในมุมเขาโดยไม่แย้ง รับฟังเขาอย่างตั้งใจฟังแล้วแขวนไว้ให้เขาเล่าจบแล้วค่อยแสดงมุมมองของเราหรือไม่ต้องต่อเติมอะไรเลย คือ"สุนทรียสนทนา" นั่นเอง
ความเห็น (11)
สวัสดีค่ะ คุณเมตตา
- เห็นครอบครัวคุณเมตตาแล้ว อ.ฉ.จัง ครูอ้อยทำแบบนั้นที่คุณเมตตาทำเหมือนกันค่ะ แต่ทำกับนักเรียนของครูอ้อย
- สำหรับลูก เธอพูดเก่งเอง ครูอ้อยไม่มีโอกาสเล่านิทานแบบคุณเมตตาเลย
ทราบหรือยังคะว่า ครูอ้อย อ.ฉ.ทำไมนะ
- อย่าคิดมากเลยค่ะ เด็กๆ เธอน่ารัก เธอช่างพูดเพราะผู้ใหญ่ได้เปิดโอกาสให้เธอพูดค่ะ พูดเก่ง ทีนี้ก็ต้องเขียนเก่งด้วยนะคะ แน่นอน เก่งอยู่แล้วเพราะคุณเมตตา ผู้เป็นแม่ยังเก่งขนาดนี้เลยค่ะ SURE
- น่ารักมากค่ะ ทั้งคุณแม่และคุณลูกเลย
- ชอบจัง เด็กช่างเจรจาเนี่ย...เจอกันที่ไหนหนูมาทักป้าบ้างนะคะ.... (แต่ระวังตัวหน่อยนะ ป้าเม่ยน่ะ ชอบ "อำ" เด็กๆนักแล...)
ป้าเม่ย ...ขอบคุณค่ะ....แต่ก็มีปัญหาเหมือนกันนะคะ เจอคุณครูทีไร...คุณครูมักชวนแม่สนทนาว่า...ไม่รู้ลูกๆ คุณแม่ไปสรรหาเรื่องอะไรมาคุย...เยอะจัง...ไม่เป็นอันเรียนเลย....เป็นเด็กช่างพูดมากๆ ...คงต้องสอนกันเรื่อง จังหวะเวลาในกันพูด....ประกอบกันไป...ฮา....
ชอบวิธีการจังค่ะ วิธีนี้มีประโยชน์กับคนทุกระดับเลยนะคะ
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งว่า การรับฟังลูกๆเสมอโดยไม่ตัดบท ดักคอ ค้าน นั้นมีประโยชน์มาก ฟังแบบสุนทรียสนทนา คือ คิดตามเขาไป คิดในมุมมองของเขา อย่าเพิ่งเอามุมของเราไปยุ่ง ฟังให้จบ มีประโยชน์จริงๆค่ะ สงสัยต้องเอาไปเขียนอีกบันทึก เพราะเห็นประโยชน์จริงๆแล้วกับลูกวัยรุ่น ขอบคุณคุณเมตตาที่มากระตุ้นเตือนค่ะ
- คุณเมตตาคะ
- คุณคอมที่บ้านมีภาระมากเลยค่ะ
- และครูอ้อยก็ต้องใช้ในเวลาที่คนอื่นไม่ใช้
- วันนี้โชคดี พ่อบ้านไม่อยู่ครูอ้อยครอบครองค่ะ อิอิ
- คุยเก่งอย่างนี้ น่าส่งน้ำฝนเข้าก๊วนนี้บ้างแล้วครับ ส่วนเจ้าฟ้าถูกคัดออกไปอยู่อีกก๊วนครับ
- สงสัยเหมือนกันเวลาเข้าก๊วนแล้วจะมีใครที่ไหนฟังบ้างไหมหนอ
- แถมท้ายอีกนิดว่า ป้าเม่ย อำเก่งจริงๆ สุดยอด สุดยอด ต้องยกนิ้วให้
คุณไมโต ช่างแซวเปลี่ยนชื่อ blog เนี่ยนะ ขยัน....อิ...อิ
- คนไม่มีลูกแวะมาฟังประสบการณ์ค่ะ
- คุณแม่คนนี้น่ารักจังค่ะ