สำนึกแล้วครับ

การตัดสินใจยกเลิกนัดกับพี่นักวิชาการแห่งนั้น เป็นการตัดสินใจผิดพลาดมาก (ถึงมากที่สุด) และหากการตัดสินใจอย่างนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ ท่าจะไม่ดี (ถ้าปล่อยไว้โดยไม่คิดอะไรเลย)

     เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ผมไปเป็นวิทยากรที่อำเภอแห่งหนึ่ง ซึ่งขากลับ (15.45 น.) ผมจะไปแวะที่สถานีอนามัยที่จะชวนให้เข้าร่วมโครงการ "ไตรภาคีร่วมพัฒนาสุขภาพชุมชน" (พื้นที่เคยแสดงความจำนงไว้) แต่จะไปพูดคุยกับนักวิชาการฯ ก่อน เพื่อประเมินความพร้อมของพื้นที่ดู กำลังขับรถอยู่ก็มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า มีสิ่งสำคัญกว่าที่ผมต้องบึ่งรถผ่านไป แต่ก็ได้โทรบอกพี่เขาถึงความจำเป็นที่ว่า ความสำนึกผมไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้หรอก แต่อยู่ที่การตัดสินใจมากกว่า เพราะเรื่องสำคัญที่ว่าคือการไปดูโปรแกรมประเมินผลสำนักงานสาขาฯ (สสจ.ในฐานะ สปสช.สาขา) ว่าทำไมได้คะแนนประเมินไม่ถึงร้อยละ 80.00 ทั้ง ๆ ที่ผมก็ใช่ว่าจะไปแก้ไขปรับปรุงอะไรได้ ในตอนนั้น (หากพบความผิดพลาดก็จะต้องดำเนินการในวันจันทร์ถัดไป และมีเวลาที่จะดำเนินการได้อีกในวันเสาร์-อาทิตย์)

     ผมจึงมาทบทวนว่าตกลงการที่ผมตัดสินใจยกเลิกนัดกับพี่นักวิชาการแห่งนั้น น่าจะทำให้คนที่รอคอย (เขาตั้งใจที่จะเข้าร่วมโครงการตั้งแต่ต้น แต่ตอนนั้นทีมงานไม่พร้อม ต้องทำความเข้าใจกับทีมงานก่อน) น่าจะเป็นการตัดสินใจผิดพลาดมาก (ถึงมากที่สุด) และหากการตัดสินใจอย่างนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ ท่าจะไม่ดี (ถ้าปล่อยไว้โดยไม่คิดอะไรเลย) ผมคงต้องหัดคิดอะไรช้า ๆ ลงบ้าง จะได้รอบคอบขึ้น ที่เขียนมานี่ ก็อยากจะสื่อไปถึงเพื่อขอโทษพี่เขาด้วย นี่เป็นการสำนึกผิดนะครับ (เพราะรู้ว่าเขาเข้ามาอ่านอยู่ตลอด แต่อ่านแบบการอ่าน Blog จากหน้าที่มีเมฆความรู้) คือไม่ได้ count แต่ไม่สำคัญอย่างที่เคยบอกไว้