KM ในบ้าน...3) ความสำเร็จ..มักไม่ได้มาโดยง่าย!

ต้องแก้ไขแล้ว...แก้ไขอีก...กว่าจะสำเร็จ

เราสรุปว่าเหตุที่เจ้าแสบทั้งสองยังสามารถกระโดดข้ามรั้วมาฝั่งมนุษย์ได้ ก็เพราะ รั้วที่ทำขึ้นมานั้น เตี้ย ไปหน่อย แถมยังมีคานให้กระโดดเกาะได้ง่ายอีกด้วย

...แบบนี้ต้องเพิ่มเติมความสูงของแนวรั้วขึ้นไปอีก!

ขณะเดียวกันก็เกิดปัญหาใหม่ขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่งค่ะ.... คือรั้วไม้ที่ทำขึ้นมานั้น ไปขวางแนวรางสำหรับประตูเหล็กหน้าบ้านที่ใช้เลื่อนเปิดปิด คุณพ่อบ้านแก้ปัญหาโดยการทำรั้วส่วนนั้นให้เป็นประตูเล็กๆสำหรับเข้าออก พอจะเลื่อนประตูหน้าบ้านก็ต้องเปิดประตูรั้วเล็กนี้ก่อน เมื่อปิดประตูหน้าบ้านเสร็จก็ปิดประตูเล็กนี้อีกครั้งหนึ่ง

คราวนี้เดือดร้อนพี่เม่ยแล้วค่ะ เพราะมีหน้าที่เปิดปิดประตูบ้านนี่คะ จากเดิมที่ต้องเลื่อนประตูเปิด...รอรถเข้า/ออก... แล้วก็เลื่อนประตูปิด...

ก็ต้องเพิ่มขั้นตอนมากขึ้นคือ....

เลื่อนเปิดแง้มให้เราเข้ามาได้...
เดินมาเปิดประตูรั้วเล็ก...
เปิดประตูเหล็กให้กว้างได้
หลังจากนั้นก็ยืนรอรถเข้า/ออก...
เสร็จเรียบร้อยก็เลื่อนประตูเหล็กให้พ้นแนวรั้วไม้...
ปิดประตูเล็กให้เรียบร้อย...
เลื่อนประตูเหล็กปิดให้สนิท...

ทำอย่างนี้อยู่ได้ประมาณสองสัปดาห์ พี่เม่ยก็บ่นราวกับว่าทำมาแล้วสองปี คุณพ่อบ้านคิดว่าไหนๆก็ต้องซื้อไม้มาเพิ่มเพื่อทำแนวรั้วให้สูงขึ้นอยู่แล้ว... เพื่ออำนวยความสะดวกให้พนักงานเปิดปิดประตูประจำบ้าน ท่านจึงขยับแนวรั้วเข้าไปอีก เพื่อไม่ให้ขวางแนวรางประตูเหล็กหน้าบ้าน

รั้วที่ผ่านการปรับปรุงแก้ไขเสร็จเรียบร้อยก็มีหน้าตาแบบนี้ค่ะ

ระหว่างที่พี่เม่ยเขียนบันทึกอยู่นี้ เจ้าแสบทั้งสองตัวยังไม่สามารถหาวิธีเล็ดลอดมายังฝั่งมนุษย์ได้ ดูเหมือนว่าคราวนี้วิธีการแก้ปัญหาของเราจะสำเร็จสมบูรณ์เสียทีค่ะ

win win ทั้งสองฝ่าย...เราก็ไม่หงุดหงิดกับเรื่องข้าวของเสียหาย ส่วนเจ้าสองแสบก็ยังมีบริเวณให้วิ่งเล่นมากพอสมควร ส่วนของเล่นก็เป็นของเก่าๆที่มันทำพังไปแล้วนั่นแหละค่ะ โยนไปให้แทะเล่นให้หนำใจไปเลย

ครอบครัวเราเลือกแล้วค่ะ ว่าวิธีนี้เป็นสันติวิธีที่สุด ที่เรา (คนกับหมา)จะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข