เรื่องเล่าจากชัยนาท พ่อค้าน้ำแข็ง
เรื่องเล่าเรื่องที่ 3 ต่อจาก 2 เรื่อง คราวนี้มาที่ชัยนาท พ่อค้าใหม่ 2 สามีภรรยา ยืมเงินจากญาติ มาซื้อเส้นทางส่งน้ำแข็ง เป็นเงิน 80,000 บาท คำว่าเส้นทางนี้คือเส้นทางส่งน้ำแข็ง คือเจ้าเดิมเขามีเส้นทางส่งน้ำแข็งอยู่แล้ว คือมีลูกค้าอยู่แล้ว เจ้าใหม่ก็มีหน้าที่ไปส่งให้ลูกค้าเก่านั้น...ผมคิดว่าในวงการค้าก็มีอย่างนี้ เขาเรียกว่า "เซ้งเส้นทาง"
เมื่อได้เส้นทางแล้ว ต้องมาเช่าห้องกับผู้ค้าน้ำแข็งเดิม เช่าเดือนละ 1,500 บาท เป็นห้องแถว 2 ชั้นเก่า ๆ แต่ทำเลดีมากเพราะอยู่ตรงสี่แยก และต้องจ้างผู้ค้าเดิมช่วยทำงานเดือนละ 3,500 บาท รายจ่ายต่อเดือนก็เดือนละ 5,000 บาท ยังไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ ซึ่งคงไม่กี่สตางค์ และค้าภาษีท้องถิ่น ขอสรุปว่าที่เจ้าของเดิมต้องขายเส้นทางเพราะมีหนี้สินมาก (เกิดจากอะไรไม่ทราบ)
ขอเล่าต่อว่า บ้านที่เช่านี้เป็นสถานที่เก็บน้ำแข็งครับไม่ได้ผลิตน้ำแข็ง และน้ำแข็งนี้ไม่ใช้น้ำแข็งเพื่อการบริโภคแต่เป็นน้ำแข็งสำหรับแช่ของสน เช่น ปลาสด ครับ ถ้าต้องการน้ำแข็งก็เพียงสั่งที่โรงผลิตน้ำแข็งแล้วเขาจะเอามาส่ง เรียกเป็นลูกครับ ส่งลูกละ 28 บาท เราขายลูกละ 40 บาท ได้กำไร 12 บาท
วันหนึ่งน่าจะขายได้สัก 60 ลูก ได้เงิน 2,400 บาท กำไร 700 กว่าบาท หักเป็นค่าใช้จ่ายรายวัน 200 กว่าบาท วันหนึ่งเหลือเก็บ 500 บาท เดือนหนึ่ง 15,000 บาท หักค่าใช้จ่ายรายเดือน 5,000 บาท เหลือให้ 2 สามี-ภรรยา 10,000 บาท ปีละ 120,000 บาท ทำได้ 1 ปีก็ล้างหนี้หมดแล้ว อีก 2 ปีทำกำไรอย่างเดียว หากไม่มีอุบัติเหตุเสียก่อน นี่แค่คิดตรง ๆ นะครับ..ก็พอเห็นกำไรแล้ว
ผมสรุปว่า เป็นพ่อค้า ซื้อมาขายไป....ดีกว่าเกษตรกร เพราะมีความเสี่ยงน้อยกว่าครับ
ความเห็น (2)
จะทำกิจการสิ่งใด ต้องคิดเรื่อง "ประตูเจ๊ง" ก่อน ครับ ก่อนคิดประตู้ได้ หรือ คิดเรื่องความเสี่ยงก่อน เพื่อหาวิธีแก้ไข แต่ไม่ใช่ว่า พอเห็นว่าเสี่ยงมากก็ไม่ทำ ไม่ใช่นะครับ แต่เพื่อให้หาวิธีป้องกันก่อนที่ความเสี่ยงมันจะเกิดครับ